Γράφει ο
Δημήτριος Ι. Γκορόγιας
Όπως φαίνεται το θέμα θεωρείται λήξαν και οι όποιες αντιδράσεις-διαμαρτυρίες τέθηκαν στο παρελθόν. Άλλοι πανηγυρίζουν ως νικητές κι άλλοι μένουν έκπληκτοι στη θέση του ηττημένου, στον απόηχο των συζητήσεων και των διαβουλεύσεων. Υπάρχουν ασφαλώς κι οι ουδέτεροι.
Σήμερα όμως έχει ότι όλ’ αυτά τα μαγείρεψαν αυτοί που πάντα παίζουν το ρόλο του μπροστάρη κι ουδείς ρώτησε τους παρακατιανούς, το λαό. Επί τη ευκαιρία να επαναλάβω και πάλι το σύνθημα: «για το λαό», «κοντά στον πολίτη»,»δίπλα στον πολίτη» ή ό,τι άλλο μπορούμε να πούμε, είναι ευρείας κατανάλωσης χωρίς αξία. Προ δυο ετών και πλέον μια ομάδα δημοτών υποβάλαμε γραπτό αίτημα στο δήμο μας για τη συντήρηση αγροτικού δρόμου (200 μ. περίπου πρόσβασης σε αρκετά αγροκτήματα) και την τοποθέτηση τσιμεντοσωλήνων σε μικρό χείμαρρο επ’ αυτού κι ο Καποδίστριας «ουκ ίσχυσεν» πώς λοιπόν να ελπίζουμε στον «Καλλικράτη»; Τι να την κάνουμε την έδρα εμείς (ο λαός); Όπου και να βρίσκεται, όποιοι και αν είναι οι γραβατοφορεμένοι με τα πολλά θα… και τα τόσα πρέπει ….δεν οδηγούμαστε πουθενά, αν δεν υπάρχει όρεξη για δράση. Χρειάζονται άνθρωποι ανιδιοτελείς, άνθρωποι που σέβονται το δημόσιο συμφέρον, που νοιάζονται και για τα ελάχιστα όχι μόνο για τα έργα της βιτρίνας. Δεν πάνε χρόνια που οι κοινότητες βρίσκονταν πράγματι κοντά σον πολίτη.
Ο «Καλλικράτης» ναι μεν θα μεταθέσει ευθύνες στις περιφέρειες και τους δήμους θα ενεργήσει όμως αρνητικά για την επαρχία. Ήδη, καθώς γράφτηκε, στην Ευρυτανία μας έκλεισαν αρκετά σχολεία (8 αυτή τη χρονιά) ελλείψει παιδιών.
Η επαρχία λοιπόν ερημώνει, γίνεται συγκέντρωση και όχι αποκέντρωση. Οι μεταδημοτεύσεις θα πέσουν σωρηδόν, ίσως πολλές με προορισμό τη έδρα του δήμου, όχι βέβαια στου δικού μας δήμου, γιατί όποιος γνωρίζει τη μορφολογία του εδάφους, είναι μάλλον αφιλόξενη.
Ο πολίτης θα κληθεί να πληρώσει πιο πολλά για τις ανάγκες του δήμου, η ζωή θα δυσκολέψει κι ανάσα δεν προβλέπω. Η διαπλοκή θα προοδέψει. Οι κάτοικοι μέρα με τη μέρα θα λιγοστεύουν, η πρωτογενής παραγωγή θα συρρικνούται. Τα γεροντάκια θα μας αποχαιρετήσουν σιγά-σιγά κι ο δήμαρχος (όποιος κι αν είναι) θ’ ανεβαίνει στο Καραούλι (το ξάγναντο του Κερασοχωρίου) και θα φωνάζει με θλίψη: «Είναι κανείς εδωωωώ!...».
