Τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα κι ξαναήρθαμε σε επαφή με αφορμή το φεστιβάλ κινηματογράφου με ταινίες οικολογικού περιεχομένου στη Ρόδο και κυρίως με το φεστιβάλ κινηματογράφου ταινιών που σχετίζονταν με την υγεία, στην Κω. Πέρσι μάλιστα, είχαμε την τύχη και την χαρά με τον σύντροφο και καπετάνιο Γιώργο Πίττα, να το παρακολουθήσουμε (φωτογραφία) σε όλη τη διάρκειά του σχεδόν και να ζήσουμε από κοντά τον ενθουσιασμό της Λουκίας. Λίγο πολύ το θεωρούσε ως μια κορύφωση της καλλιτεχνικής της πορείας και χαίρονταν πολύ που το εκτίμησε και το αγκάλιασε η κοινωνία της Κω και όλος ο κόσμος.
Τον Μάρτη που μας πέρασε η Λουκία ήταν στην Κρήτη για την παρουσίαση ενός ειδικού καλλιτεχνικού προγράμματος στα σχολεία και ένα ζεστό απόγευμα συναντηθήκαμε στο λιμάνι του Ηρακλείου όπου κουβεντιάσαμε να βάλουμε μπροστά μια συνεργασία πάνω στα πράγματα που ασχολούμαι. Το αφήσαμε να μιλήσουμε μετά το Πάσχα, αλλά από τότε τα πράγματα άρχισαν με μετρούν ανάποδα για τη Λουκία και κάπως το ξεχάσαμε. Το συζητήσαμε άλλη μια φορά στην Πάρο, στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Πίττα «Τα πανηγύρια του Αιγαίου», αλλά οι εξελίξεις στην υγεία της δεν μας άφησαν περιθώρια…
Τώρα που η Λουκία έφυγε, οι πολύτιμες συμβουλές της θα είναι ο άξονας που θα κινηθεί το έργο που θα δείτε πολύ σύντομα και ελπίζω να της αρέσει από εκεί ψηλά που θα βρίσκεται και θα μας βλέπει, να παλεύουμε κι εμείς να δώσουμε ένα νόημα σε ότι κάνουμε, στο σύντομο πέρασμά μας απ’ αυτόν τον κόσμο…
