Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Νίκο Καββαδία, στα πλαίσια της 2ης ποιητικής βραδιάς που διοργανώνει το Γενικό Λύκειο Καρπενησίου.
Οι μαθητές που συμμετείχαν, με την βοήθεια και την υποστήριξη των καθηγητριών τους κ. Ευθαλίας Δενδρινού και κ. Αγγελικής Γκόγκογλου, απήγγειλαν ποιήματα του Νίκου Καββαδία, ενώ παρουσίασαν και δικά τους αριστουργήματα.
Στη συνέχεια σας παραθέτουμε τα ποιήματα των μαθητών:
Θεά μπάλα
της Κωνσταντίνας Βλαχογιάννη
Όλος ο κόσμος καίγεται,
και μόνο στ’ άκουσμά του.
Όλοι μ’ αυτό τρελαίνονται,
κολλούν με τ’ όνομά του.
Είναι σαν άστρο λαμπερό,
που όλους μας τυφλώνει…
Είναι μαγεία φοβερή,
που όλους μας πωρώνει…
Αρρώστια είναι ανίατη
στο αντρικό το φύλο,
μα και μανία φοβερή
σε όλη την υφήλιο!
Ποδόσφαιρο είναι αυτό,
με έμβλημα την μπάλα,
θεά αυτή ονομάζεται
σε όλη την Ελλάδα!
Είναι σε όλες τις καρδιές
βαθιά αυτή χωμένη,
και στων φιλάθλων την ψυχή υπεραγαπημένη!
Σ’ όλα τα γήπεδα χαμός,
κραυγές και αγωνία,
μα όταν όμως μπει το γκολ τραντάζει η εστία!
Φανατισμός και οπαδισμός
για όλες τις ομάδες,
η κάθε μια ξεχωριστά, έχει τρελούς χιλιάδες!
Γιατί δεν περιγράφεται,
της μπάλα η μαγεία
όσο εκοίταξα αυτής
τη χρόνια πορεία.
Του ανθρώπου η ψυχή
του Γιάννη Λέρη
Μες στης καρδιάς σου την άβυσσο
βρες κάτι το οποίο να σε κάνει άνισο
Κι αν τύχει να περνάς,
και σταματήσεις να πεινάς
τότε θα καταλάβεις το πώς
ότι λάμπει είναι του μέσα μας το φως.
Πότε φωτίζει δυνατά και πότε είναι σκοτεινά
μα σημασία έχει, να μην σε ξεγελά.
Του φωτεινού του ήλιου τα μαλλιά
σε γλυκοξυπνά σαν του πετεινού την γλυκιά λαλιά.
Μα όμως αν είναι βροχερή
πολλές φορές σε κοροϊδεύει και σε λυπεί
μα πάντοτε δεν είναι μοχθηρή
Φουρτούνες, ανέμους και μπουνάτσες
ξεπέρασέ τα σαν να δίνεις στον εχθρό σου μπάτσες.
Τίποτα μη σε κάνει, στενοχωρημένο και θλιμμένο
γιατί θα μοιάζεις με τον κόσμο τον χαμένο.
Να ‘σαι στην καλή χαρά
και τα μάτια σου να είναι ζωηρά.
Δεν είμαι αυτή
της Λούκας Αθανασιά
Παλιά δεν ξέρατε ποια είμαι
νομίζατε πως είμαι αυτή,
αυτή που πάντοτε γελάει
και που δεν δίνει αφορμή
Μα φτάνει πια η υποκρισία
δεν είμαι αυτή, είμαι εγώ,
εγώ που πάντα κάνω λάθη
που με το θέλω μου ενεργώ.
Εάν νομίζετε πως ξέρω
από εκείνους πιο πολλά
κρίμα να είστε γελασμένα
κρίμα να φέρομαι δειλά
Και θα τα πω, και θα ξεσπάσω
και θα φανεί πολύ απλό
δεν θα ‘ναι όμως, είναι βάρος
μες στην ψυχή μου από καιρό
Μα για να μάθετε πως νιώθω
δεν φτάνει μόνο μια φωνή
θέλει και κόπο και θυσίες
για μια κατάσταση δεινή
Όταν πια βρείτε το κουράγιο
μπείτε στη θέση μου, εδώ
μια για να δείτε εγώ πως νιώθω
μια για να πείτε «για να δω»
Γιατί έχω ανάγκη να το πείτε
να νιώσω αγάπη και στοργή
από εσάς και προς εμένα
μια αγαλλίαση αργή
Θα πάτε στα βάθη του μυαλού μου
θα δείτε κρυμμένα μυστικά
για χρόνια πια παρατημένα
και πράγματα φανταστικά.
Άμα ρωτήσετε «που είμαι;»
θα απαντήσω «στο εγώ»
ένα εγώ που δεν φαινόταν
ένα εγώ που αγαπάω!
της Άννας Καμαρέτσου
Κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε θάλασσες
γαλακτερές και καΐκια
αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια.
Τα παιδιά κι εγώ τρέχαμε ανέμελοι, ξέγνοιαστοι
μ’ ένα χαμόγελο γεμάτο αγνότητα,
γεμάτο φλόγα για ζωή.
Περνάμε τις σκουριασμένες βάρκες,
προσπαθώντας να φύγουμε στο πέλαγος
και να ξεφύγουμε στο άγνωστο.
Η θάλασσα στο βάθος της έμοιαζε σαν πύλη,
που οδηγούσε στην αιώνια ζωή.
Μεταφυσική αίσθηση!
Αγνάντευα το ξωκλήσι στον λόφο του νησιού
Υπάρχουν μέρη που απλά είναι όμορφα,
όπως τούτο δω το εκκλησάκι του αρχιπελάγους.
Βλέποντας το, έπλαθα μύθους θεϊκούς
σενάρια εξωπραγματικά.
Το φως αποτελεί την αρχή και το τέλος
αι πλαισιώνει με χάρη την τελειότητα του τοπίου.
Σκάλιζα με μανία τις μέρες
νιώθοντας να χάνομαι εωσότου αποκαλυφθεί το μεγαλείο της αγάπης
το φως μου ‘δωσε νόημα να ζω.
Στην ψυχή μου φυλακισμένα είναι τα κύματα
Τα συναισθήματα μου ποικίλα και αμέτρητα γλυκύ μου έαρ.
Ανήμπορη ν’ αντισταθώ στην γαλήνη του τοπίου υπακούω στη φύση και σιωπώ!
