Γράφει ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος Θα μπορούσε να εννοηθεί Απρίλης και Μάης αν πρόκειται για μεγάλο υψόμετρο, χωρίς τις ανθισμένες κουτσουπιές ή πιο απλά Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς να πλημμυρίσουν οι εξοχές με τα μελαγχολικά λουλούδια αυτού του πανέμορφου δέντρου της ελληνικής υπαίθρου;
Όχι βέβαια και τούτο το καταλαβαίνουμε ακόμα και στην Αθήνα όπου πολλοί της δρόμοι, ακόμα και πλατείες στολίζονται αυτές τις ημέρες με τα γλυκά, μωβ λουλούδια και δίνουν το πικρό χρώμα του Απριλομάη στην παρατημένη από ανθρώπους και άρχοντες πόλη που ζούμε.
Όπως και να έχει, εκεί που πάντα θριαμβεύουν οι κουτσουπιές είναι τα ημιορεινά της Ελλάδας και τις έχω θαυμάσει ιδιαίτερα στη Δυτική Φθιώτιδα, στο Σπερχειό και τα ριζά των Αγράφων στην Καρδίτσα τα περασμένα χρόνια και έχω γράψει μάλιστα ένα σωρό κείμενα γι’ αυτές.
Φέτος όμως έτυχε να μας προσκαλέσουν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε καλοί φίλοι στην Ακαρνανία, συγκεκριμένα σε μια παραλιακή περιοχή κάτω από το χωριό Παλιάμπελα της Βόνιτσας όπου απολαύσαμε την άνοιξη να κυριεύει τον ωραίο τόπο μέσα σε μια μέρα.
Εκεί βέβαια είναι λίγο διαφορετική η βλάστηση και μόνο σε λίγα σημεία της εξοχής, σαν μωβ συννεφάκια, οι ανθισμένες κουτσουπιές ίσκιωναν τα πρώτα δειλά φυλλώματα που άρχιζαν να φουντώνουν σ τα κλαδιά των άλλων δέντρων. Έστω και λίγες οι κουτσουπιές, κατάφερναν εντούτοις να δώσουν κι εκεί τον τόνο της ανάστασης των δέντρων.
Το ίδιο αραιή ήταν η παρουσία των ανθισμένων κουτσουπιών σε όλη τη διαδρομή από τη Βόνιτσα ως τον Αστακό μέσω της παραλιακής οδού που τρέχει δίπλα στο Ιόνιο πέλαγος το οποίο έλαμπε χθες σαν να ήταν Πάσχα.
Γι’ αυτό και ξαφνιαστήκαμε όταν σε μια στροφή λίγο πριν από το Μύτικα, είδαμε να ξεπροβάλλει θαρρείς μέσα από τη θάλασσα, ένα ανθισμένο σύννεφο που ήταν κουρνιασμένο στα κλαδιά μιας τεράστιας κουτσουπιάς που πρέπει να έχει μεγάλη δύναμη να φυτρώσει στα σκληρά βράχια της ακτής, να μουσκεύει από το αλμυρό κύμα και φυσικά τύχη που γλίτωσε από τα μπάζα κατά την διάνοιξη του δρόμου.
