Γνωρίζαμε καλά, γιατί είχαμε ακούσει από δικό μας άνθρωπο, ότι η μικρή χώρα μας αντιστάθηκε μόνη σε δυνάμεις, στις οποίες δε διενοήθηκαν να αντισταθούν άλλοι λαοί. Διαβάζαμε κάθε τόσο για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση με την οποία οι πρόγονοί μας πέταξαν στη θάλασσα τους Ιταλούς και καθυστέρησαν όσο χρειαζόταν τους Γερμανούς. Η Ελλάδα ήταν το πρώτο έθνος που αντιστάθηκε με επιτυχία στη φασιστική λαίλαπα, έδωσε την πρώτη νίκη στα ελεύθερα έθνη και εμψύχωσε τους λαούς.
Ας μας συγχωρήσουν, λοιπόν, οι «νεοσσοί» μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ορισμένα θέματα, τα οποία επιμένουμε να αποκαλούμε «εθνικά». Και ας είναι περισσότερο προσεκτικοί όσοι, χωρίς έρμα, ομιλούν για «εθνικιστικές εξάρσεις» και κατάργηση των παρελάσεων ως φασιστικά κατάλοιπα. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι είναι «εθνικιστές» οι Γάλλοι με τη μεγάλη παρέλασή τους στα Ηλύσια Πεδία, οι Βρετανοί που τιμούν τους βετεράνους των πολέμων τους, οι Νορβηγοί που εισέτι ανατριχιάζουν μπροστά στους τάφους των νεκρών τους στο Νάρβικ, οι Σκωτσέζοι που τιμούν χωρίς διακοπή τους αγώνες τους κατά της βρετανικής κυριαρχίας, οι Κύπριοι που επιμένουν να θυμούνται τις αγχόνες του Χάρντινγκ. Δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από την αμάθεια, την οποία ο αμαθής προσπαθεί να επιβάλει.
Τι το επιλήψιμο υπάρχει στις παρελάσεις; Στο όνομα ποιου ιδεολογήματος χαρακτηρίζεται αυτός ο τρόπος εορτασμού της ιστορικής μνήμης ως παρωχημένος, ρατσιστικός και κατάλοιπο φασιστικού παρελθόντος; Μήπως, κατά την άποψή τους, τέτοια κατάλοιπα ωθούν τους Έλληνες της Νέας Υόρκης να παρελαύνουν και με περισσότερη εθνική υπερηφάνεια στην 4η Λεωφόρο;
Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος θα ήθελε να μη γιορτάζει ο λαός τέτοιες επετείους, πιστεύω ότι όλος αυτός ο θόρυβος κρύβει την επιθυμία ελάχιστων για απαλοιφή της ιστορικής μνήμης του λαού. Ίσως γιατί η ιστορική μνήμη θυμίζει στο λαό ότι οι μεγάλες στιγμές του είναι επίτευγμα της συλλογικής συνείδησής του.
