Θα ήταν κανείς ευτυχής αν κάνοντας τον απολογισμό της ασκούμενης πολιτικής από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, έβρισκε ένα μέγεθος της οικονομίας να κινείται σε θετική κατεύθυνση, ένα δείκτη που να βελτιώνει κατ’ ελάχιστο και να ανακόπτει την κοινωνική καταστροφή που είναι δρομολογημένη και σε πλήρη εξέλιξη.Μια υποχώρηση έστω του δείκτη των αυτοκτονιών και της απόγνωσης που συνεχώς διογκώνεται και αφανίζει ανθρώπους που μέχρι πριν 3-4 χρόνια είχαν επιχειρήσεις που εξασφάλιζαν στους ίδιους και στους εργαζόμενους σε αυτές, ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής.
Αντίθετα ο κύκλος της απόγνωσης διευρύνεται αυτές τις μέρες με τους απολυμένους τις ΕΡΤ, των καθηγητών, των δημοτικών υπαλλήλων, του εργοστασίου Κατσέλης, των τσιμεντάδικων της Χαλκίδας και όλων αυτών που έπονται ΕΑΒ, ΕΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ και τόσων άλλων.
Η κρίση που βιώνουμε με τις εφιαλτικές της διαστάσεις, παρουσιάζεται κάπως σαν μια φυσική καταστροφή που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια αντιμετώπισης της και δεν έχει κανείς παρά να την αποδεχτεί με καρτερικότητα και υπομονή.
Στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας εκτός από τους συντελεστές της καταστροφής που είναι το τραπεζιτικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές που μας κυβερνούν, έχουν επιστρατευτεί και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί που είναι τα ΜΜΕ, τα οποία οι ίδιοι ελέγχουν, χρηματοδοτούν και διαπλέκονται μαζί τους .
Έτσι χτίζεται η θεωρεία του «μονόδρομου» και της αποδοχής του σαν οδυνηρού μεν αλλά αναγκαίου κακού, με τον φόβο πάντα του επερχόμενου χειρότερου κακού. Όταν το χειρότερο το βιώνουμε τραγικά σαν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πολιτικής, τότε η γραμμή άμυνας μετατοπίζεται στο ακόμα χειρότερο που τάχα θα έρθει αν δεν υποταχτούμε μέχρι τέλους στις υποδείξεις των ντόπιων και ξένων σωτήρων μας.
Ταυτίζοντας το αίτιο με το αποτέλεσμα μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο που παραπέμπει στο «αν η κότα έκανε το αυγό η το αυγό την κότα», αν, δηλαδή, η κρίση και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές φέρνουν την καταστροφή ή η καταστροφή φέρνει ακόμα μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση.
Βέβαια δεν πρόκειται για κάποιο λάθος ή άγνοια αυτών που μας κυβερνούν, αλλά για συνειδητές πολιτικές επιλογές διεξόδου από την κρίση προς όφελος τους πάνω στα συντρίμμια της κοινωνίας και του λαού μας.
Αν ήταν δύσκολο μέχρι τώρα να κατανοηθεί το που μας οδηγούν οι πολιτικές των σωτήρων μας, αυτές τις μέρες και μετά τις τελευταίες αποφάσεις με τα μέτρα της κυβέρνησης και όσα μας περιμένουν τους επόμενους μήνες, δεν μπορεί κανείς στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε ή δεν κατάλαβε.
Χωριστήκαμε πλέον σε δύο κατηγορίες σε αυτή τη χώρα, στα θύματα της μνημονιακής πολιτικής, ό,τι και να δηλώνουν πολιτικά και στους θύτες που την επέβαλλαν και είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την βίαιη αναδιανομή του πλούτου και των εισοδημάτων. Για να επιτευχθεί αυτή η μεγάλη ανατροπή συνοδεύεται και από την κατάργηση θεμελιακών συνταγματικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η εναντίωσή μας στην πολιτική της ισοπέδωσης του λαού μας δεν μπορεί να κινείται στα πλαίσια των γνωστών ιδεολογικοπολιτικών αντιθέσεων, αλλά βγαίνει έξω από αυτές και κινείται στα πλαίσια της σύγκρουσης για την υπεράσπιση της ζωής μας. Πολιτικοί παράγοντες, βουλευτές και κάθε είδους αχυράνθρωποι που συμπράττουν δεν καθίστανται απλά συμμέτοχοι, αλλά συνένοχοι σε βάρος ενός ολόκληρου λαού και υπέρ μιας οικονομικής συμμορίας που τολμά ακόμα να μιλά για σωτηρία της χώρας ταυτίζοντας αυτή τη χώρα όχι με το λαό της, αλλά με τα δικά τους συμφέροντα.
Η πολιτική της καταστροφής και η γενικευμένη οργή γι’ αυτή, αποτελεί ήδη την εύφλεκτη ύλη για κοινωνική έκρηξη που όμως δεν συνδέεται απαραίτητα και με την ανατροπή. Ο Ελληνικός λαός ξέρει πολύ καλά την δεν θέλει, δεν έχει όμως ακόμα αποφασίσει τι θέλει για να το υπερασπιστεί και να το επιβάλλει σαν πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.
Η λογική του «όλοι το ίδιο είναι» στερεί από το λαό μας την ελπίδα της διεξόδου από την καταστροφή και τον καθηλώνει στην μοιρολατρία και την παραίτηση. Έτσι ένα τυφλό ξέσπασμα βίας και καταστροφών φαίνεται να είναι ποιο κοντά. Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να αποδειχτεί ό,τι ακριβώς χρειάζεται το σύστημα για να εντείνει ακόμα περισσότερο την καταστολή και να ενισχύσει το αντιδημοκρατικό του αποκρουστικό πρόσωπο, προσχωρώντας όλο και περισσότερο στις λογικές της φασιστικής Χρυσής Αυγής. Το δύσκολο είναι να οικοδομηθεί ένα βαθειά πολιτικοποιημένο κίνημα αντίστασης και ανατροπής ικανό να γκρεμίσει όλους αυτούς που μας γκρεμίζουν τη ζωή για να επιβάλλει και να στηρίξει μια άλλη κυβέρνηση με εντελώς διαφορικά προτάγματα.
Οι εκλογές, λοιπόν, που πολλοί συμπατριώτες, μας ρωτούν αν προβλέπεται να γίνουν τους επόμενους μήνες, η απάντηση είναι μετά από τρία χρόνια και επειδή δεν θα μπορούν να κάνουν αλλιώς, διαφορετικά θα τις απέφευγαν και τότε αν προέβλεπαν ότι θα τις χάσουν. Εκλογές θα γίνουν όποτε αποφασίσει ο Ελληνικός Λαός με ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα να τους πετάξει απ’ το σβέρκο του και όσο νωρίτερα ξεσηκωθεί τόσο περισσότερα μπορεί να σωθούν από το πλιάτσικο και την καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας.
Όσο για την εικόνα του βουλευτή του νομού μας αυτές της μέρες με τους λεονταρισμούς του, τα στημένα και σικέ παιχνίδια με τους «υπουργούς» επιτετραμμένους της Γερμανικής Κυβέρνησης στη χώρα μας, που δήθεν τρόμαξαν και έκαναν πίσω κάτω από τον στιβαρό πολιτικό του λόγο δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να τον εκθέτουν περισσότερο στα μάτια των Ευρυτάνων. Το ίδιο ισχύει και για τους συνδιαχειριστές του σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο οι οποίοι αντί να αντισταθούν και να συστρατευτούν με το λαό μας ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής, καταθέτουν προτάσεις και προγράμματα παραβλέποντας μια κοινωνική πραγματικότητα που θυμίζει «ψωμί δεν έχουμε ραπανάκια για την όρεξη μας» προτείνουν. Ας καταλάβουν ότι κανένας δεν τρώει σήμερα κουτόχορτο σε αυτό τον τόπο, ακόμα και όσοι συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τους είναι προσωπικά χρήσιμοι έτσι όπως τους είχαν συνηθίσει. Έκαναν τις επιλογές τους και αποφάσισαν μαζί με τους ομοίους τους να μας…. «σώσουν». Μένει στο λαό να αποφασίσει πότε θα σωθεί από τους «……σωτήρες του».
