Γράφει
ο Γιώργος Σταυράκης
Με την αυξανόμενη υπογεννητικότητα και το μέγεθος της ελληνικής νεολαίας να συρρικνώνεται και τον αριθμό των ηλικιωμένων να αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, η ελληνική κοινωνία σταδιακά, αλλά σταθερά, μεταμορφώνεται σε μια κοινωνία χωρίς δυναμική, απαθής για τις εξελίξεις και αδιάφορη για το συλλογικό μέλλον. Η σημερινή πεσιμιστική στάση των νέων δεν είναι καθόλου αβάσιμη, να λάβουμε υπόψη μας ότι για πολλές δεκαετίες το εκπαιδευτικό σύστημα μαζί με τις παλινωδίες των πολιτικών δημιούργησαν ένα οξύ κλίμα ανασφάλειες στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας που είναι τα νέα παιδιά των 20 και 30 ετών. Πίσω όμως από την απάθεια και την φαινομενική αδιαφορία κρύβεται πολύς θυμός και αγανάκτηση που εκτονώνεται με την παραβατικότητα που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την παροξυστική βία και τις εκτεταμένες καταστροφές το Δεκέμβριο του 2008. Ποιος ή ποιοι φταίνε για όλα αυτά; Σίγουρα η απάντηση σε αυτό το μεγάλο εθνικό πρόβλημα δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή. Εμείς, με κάθε επιφύλαξη θα επιχειρούσαμε να εντοπίσουμε μερικά από τα αίτια που οδηγούν τους νέους στην αποστασιοποίηση από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και το σύστημα γενικότερα. Η γεροντοκρατούμενη ελίτ της χώρας από όλους τους χώρους της κοινωνικής ζωής είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι εκπαιδευτικοί, είτε γονείς, ποτέ δεν πλησίασαν από κοντά τα παιδιά για να καλύψουν τις συναισθηματικές και υπαρξιακές τους αγωνίες.
Αντίθετα, για πολλά χρόνια τώρα, δέχονται ένα βομβαρδισμό ξύλινης γλώσσας περί μεταρρυθμίσεων στην παιδεία και τη φετιχοποίηση της ανάγκης απόκτησης ενός πτυχίου. Και ύστερα τι; Ύστερα έρχεται το φάσμα της ανεργίας που αν παραταθεί σε βάθος χρόνου φέρνει την απογοήτευση και την απώλεια αυτοεκτίμησης. Κανένα πολιτικό σύστημα και καμιά χώρα δεν προδιαγράφει καλό μέλλον, αν δεν επενδύσει ουσιαστικά στους νέους. Η γεροντοκρατούμενη πνευματική ελίτ της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια δεν έκανε καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να ανανεωθεί και να προσαρμόσει τα οράματά της στις ελληνικές και παγκόσμιες εξελίξεις.
Οι ΄Έλληνες Ακαδημαϊκοί από ότι δείχνουν τα πράγματα, βιώνουν (και αυτοί) το δικό τους ναρκισσισμό χωρίς σχεδόν καμία παρέμβαση στην παρακμιακή πορεία. Σε μια κοινωνία όπου οι νέοι των 20 και 30 χρόνων αντιμετωπίζονται από τους «πολύξερους» γονείς-γεροντοκράτες ως «ανώριμα» παιδιά, διαπράττουν το πρώτο μεγάλο χάσμα των γενεών, δηλαδή η αποστασιοποίηση από τους γονείς είναι έργο και ευθύνη πρωτίστως ημών των γονέων και του σάπιου εκπαιδευτικού συστήματος. Οι γονείς των 50 και 60 ετών από όποια οικονομική και πολιτιστική τάξη και αν προέρχονται στην αγωνία τους να καλύψουν δικά τους στερητικά σύνδρομα και ανασφάλειες επέδειξαν μεγάλη απληστία για το χρήμα και έλλειμμα ουσιαστικής στοργής για τα παιδιά. Σήμερα αυτά τα γονεϊκά λάθη πληρώνονται.
Ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία ως φαραωνικές πληγές που χαρακτηρίζουν στάσιμες κοινωνίες παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες καλά κρατούν. Πληγώνουν και απογοητεύουν τους έντιμους νέους, πολλοί από τους οποίους αποδέχονται τη μοίρα τους, άλλοι εξεγείρονται και επαναστατούν. Η γεροντοκρατούμενη ελίτ ζεσταίνει τις καρέκλες της με παχυλούς μισθούς και συντάξεις με μεγάλη ακίνητη περιουσία και την άνεση της «καλής οικογένειας ή τζακιού». Στέλνει τα παιδιά της σε επώνυμα πανεπιστήμια του εξωτερικού με εκ των προτέρων διασφαλισμένη τη διευθυντική θέση αφήνοντας πίσω άλλους με ίδια προσόντα αλλά, με «ταπεινή» καταγωγή.
Το πολιτικό σκηνικό που επί 50 χρόνια κυβερνάται από τρία- τέσσερα ονόματα, μαζί με το αποτέλεσμα που βλέπουμε δεν μπορεί, παρά, να προδιαγραφεί μια γκρίζα προοπτική.
Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του Νοεμβρίου 2009 ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε ο πλέον απαισιόδοξος λαός με ποσοστό 69% των ερωτηθέντων. Όπως στον πόλεμο οι πολεμιστές πρέπει να έχουν ακμαίο ηθικό, το ίδιο και στην Ευρώπη για να υπάρξει πρόοδος, αλλιώς…….
