Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης
Πέρασαν περίπου 70 χρόνια από τότε που σίγησαν τα κανόνια του Β’ παγκ. Πολέμου με τις γνωστές τραγικές συνέπειες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τον Αύγουστο του 1949 έληξε και ο δικός μας εμφύλιος που άφησε πίσω του ερείπια, τραύματα ψυχής, και πολύ πόνο.
Διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Είναι η πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία που ο λαός μας ζει μια μεγάλη περίοδο χωρίς πόλεμο, δημιουργική για περισσότερα από 60 χρόνια. Οι νέοι της Ελλάδας ελάχιστα γνωρίζουν για τα δεινά που πέρασαν οι γονείς τους με την ωμή βαρβαρότητα του πολέμου, και αυτό είναι καλό. Το βλέπουμε άλλωστε στην αδιαφορία τους για να μάθουν.
Η αισιοδοξία και η κοινωνική γαλήνη που απλώθηκε στον κόσμο σαν ένα σημάδι λήθης για το κακό παρελθόν με τις σημερινές ραγδαίες εξελίξεις και την παγκοσμιοποίηση τείνει τώρα να ξεθωριάζει και τη θέση της να παίρνει ένας κόσμος γεμάτος αβεβαιότητες και άγχος. Και όχι μόνον η Ελλάδα. Γκρίζα σύννεφα φαίνεται να μας σκεπάζουν σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο που μπορεί να μη φέρουν κάποιο πόλεμο, σίγουρα όμως προμηνύουν ανεργία που θα γεννήσει περισσότερη, βία και άρα, κοινωνική αστάθεια.
Ο πρόσκαιρος ευδαιμονισμός και το μοντέλο της άκρατης κατανάλωσης αγαθών που έχει ως θεό την απληστία για το χρήμα και τα υλικά αγαθά, δεν δείχνει καθόλου να βελτίωσε την αληθινή ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Αντίθετα. Από τα πράγματα φαίνεται ότι αυξάνονται τα αρνητικά συναισθήματα και η αλλοτρίωση. Οι κοινωνικοί προβληματισμοί ανθρώπων που στοχάζονται βάζουν θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για το μέλλον της κοινωνίας, ελληνικής ή ξένης. Οι ειδικοί μας λένε ότι πολλά από τα προβλήματα της κοινωνίας, σήμερα, συνιστούν ασθένεια του πνεύματος, ένα είδος πολιτισμικού υβριδισμού.
Η απληστία και ο εγωισμός έγιναν από τις μεγαλύτερες πληγές της ανθρωπότητας.
Ειδικότερα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στο όνομα μιας οικονομικής υπερανάπτυξης χωρίς όμως οι μεγάλοι οικονομικοί κολοσσοί να παίρνουν υπόψη, τους αδύναμους κρίκους μικρότερων κρατών. Ξεκίνησε μια ξέφρενη κούρσα δήθεν ισομερούς ανάπτυξης με απώτερο σκοπό την βαριά κερδοσκοπία σε βάρος του αδυνάτου.
Μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού βλέπουν μόνο τα υπερκέρδη εμπορευόμενοι το χρήμα ως το πιο κερδοφόρο μέσο για πλουτισμό. Η παχυδερμία του συστήματος δεν διαθέτει ίχνος ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και τα παρόμοια.
Ποντάρει στον αδύναμο κρίκο με εκβιαστικό τρόπο για να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Σε αυτό συμβάλλει πολύ και η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση για μια δήθεν παγκόσμια κοινωνία με απρόβλεπτο όμως κοινωνικό μέλλον. Προβλέψιμο για τους κερδοσκόπους, ήταν και είναι, η μεταφορά πλούτου στα δικά τους ταμεία. Δημιουργήθηκε μια απρογραμμάτιστη σύνδεση πολιτιστικά και οικονομικά ανόμοιων λαών με την ένταξή τους στην Ευροζώνη.
Η παγκόσμια οικονομική αλληλοεξάρτηση, άρα και της Ελλάδας, είναι τώρα τόσο ισχυρή που είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος των μεγάλων «οίκων» καπιταλιστικής κερδοσκοπίας.
Ολόκληροι λαοί μπορεί να χάσουν μέρος, ή το όλο, της εθνικής τους υπόστασης (κυριαρχία) βυθισμένοι σε αστρικά χρέη και αμοραλισμό. Ιδού η Ρόδος….
