Δεν είναι πολλά τα χρόνια από τότε που ο Κων/νος Καραμανλής σε κάποια δήλωσή του είπε πως η Ελλάδα μοιάζει με ένα απέραντο φρενοκομείο. Το αν είχε δίκαιο ή όχι ήδη άρχισε να το δείχνει η ιστορία.
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά που συμβαίνουν στην μεταπολιτευτική περίοδο έχουν το κόστος τους. Η ανάγκη να κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας λίγο μετά την έξοδό μας από το γύψο της Χούντας μας έκαμε να νιώσουμε περήφανοι και δικαιωμένοι γιατί δεν ήταν δυνατόν η Ελλάδα, η κοιτίδα του πολιτισμού να μείνει απέξω.
Τότε υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις, κυρίως από το Γερμανούς, αλλά ο Καραμανλής κατάφερε να κάμψει και την τελευταία αντίσταση. Για πολλά χρόνια οι εταίροι μας, μας θεωρούσαν το «μαύρο πρόβατο». Φτάσαμε στην δεύτερη δεκαετία του 2000 και όλα τώρα δείχνουν, ότι κατακτήσαμε πάλι τον τίτλο του προβληματικού. Αυτό λένε οι Γερμανοί φορολογούμενοι μεταξύ τους. Εμείς το χαβά μας. Αυτοδικαιώνουμε τον εαυτό μας με ηδονιστικούς μύθους, όπως «Το δαιμόνιο της φυλής», το οποίο αντισταθμίζει τάχα την έλλειψη οργάνωσης. Η εξυπνάδα και η μαγκιά με περιτύλιγμα δημοκρατικής επικάλυψης περιφρονούμε τους θεσμούς και τους νόμους του κράτους απολαμβάνοντας έτσι, αντί την ελευθερία, την ελευθεριότητα. Ακόμη, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, μας υποβόσκει η ραγιάδικη νοοτροπία «κληροδότημα» της Τουρκοκρατίας. Δεν δείχνουμε προσαρμογή στις διατάξεις του κράτους ακόμη και όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν για το καλό του συνόλου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μικρές και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες περιφρονούν και παραβιάζουν βασικούς κανόνες της δημοκρατίας. Καλό παράδειγμα είναι ο συνδικαλισμός με τον αποκλεισμό δρόμων, με τις καταλήψεις σχολείων όπου η αυθαιρεσία και ο παραλογισμός κυριαρχούν.
Ως καλοί απόγονοι των αρχαίων σοφιστών, με κατασκευασμένα ιδεολογήματα και σοφιστείες καταστρατηγούμε να είναι ίδιον της φυλής. Με μια ορμέμφυτη συμπεριφορά αντιδρούμε υπερβολικά. Περνάμε εύκολα από την αισιοδοξία στην απαισιοδοξία. Κοιτάξτε τη σαπίλα στον αθλητισμό. Ένας χώρος, ο οποίος από χρόνια νέμεται τα χρήματα των φορολογουμένων με βαρόνους της νοθείας και της απάτης για ίδιον όφελος.
Στο ποδόσφαιρο, ο κρενιτισμός, η χυδαιότητα και η βία συνιστά, κατά την άποψή μου, κοινωνική μάστιγα. Οι ανθρωποκτονίες νεαρών «φιλάθλων» (με ή χωρίς εισαγωγικά) δεν δείχνουν να ανησυχούν σοβαρά τους ιθύνοντες να εξετάσουν τα βαθύτερα αίτια. Απλά, γίνονται νούμερα για στατιστικά στοιχεία, όπως συμβαίνει και με τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων.
Ύστερα, η ψυχική υγεία των πολιτών ταλαιπωρείται από χιλιάδες μηνύσεις, κάθε χρόνο, που γίνονται για όνου σκιάς. Είμαστε στατιστικά ο πλέον δικομανής λαός στην ΕΕ. Εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις λιμνάζουν στα δικαστήρια, οι οποίες για να εκδικασθούν τελεσίδικα χρειάζονται 4-6 έως 12 χρόνια. Μια κοινωνική παθογένεια που φθείρει και τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεκάδες ψευδομάρτυρες περιμένουν πρόθυμα σε γνωστά στέκια (με αμοιβή φυσικά) για «να συμβάλλουν» καλύτερα στη στρέβλωση της αλήθειας. Μεγάλοι Καλλικρατικοί Δήμοι στο Λεκανοπέδιο της Αττικής «αποθηκεύουν» τους νεκρούς σε κοιμητήρια του προ-περασμένου αιώνα λόγω έλλειψης χώρου. Κοιμητήρια σχεδιασμένα το 1910 για τις ανάγκες της Αθήνας τότε, τώρα υποτίθεται ότι εξυπηρετούν οχταπλάσιο πληθυσμό. Η πολιτεία και το ιερατείο ζούνε τη μακαριότητα στις δάφνες τους χωρίς να αντιμετωπίσουν το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα που υποβαθμίζει τον όποιον πολιτισμό μας απέμεινε. Θυμίζει μεσαίωνα το γεγονός ότι δύο – τρείς δήμοι στην Αθήνα τόλμησαν να κάνουν νεκροταφεία στα γύρω βουνά, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πολιτεία ως καταπατητές δασών και ζητούν να ξηλωθούν και να απομακρυνθούν οι εγκαταστάσεις (!)
Με κοινωνική σχιζοφρένεια που σέρνεται πεισματικά για σοβαρά ζητήματα, η οποία διχάζει το λαό.
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά που συμβαίνουν στην μεταπολιτευτική περίοδο έχουν το κόστος τους. Η ανάγκη να κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας λίγο μετά την έξοδό μας από το γύψο της Χούντας μας έκαμε να νιώσουμε περήφανοι και δικαιωμένοι γιατί δεν ήταν δυνατόν η Ελλάδα, η κοιτίδα του πολιτισμού να μείνει απέξω.
Τότε υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις, κυρίως από το Γερμανούς, αλλά ο Καραμανλής κατάφερε να κάμψει και την τελευταία αντίσταση. Για πολλά χρόνια οι εταίροι μας, μας θεωρούσαν το «μαύρο πρόβατο». Φτάσαμε στην δεύτερη δεκαετία του 2000 και όλα τώρα δείχνουν, ότι κατακτήσαμε πάλι τον τίτλο του προβληματικού. Αυτό λένε οι Γερμανοί φορολογούμενοι μεταξύ τους. Εμείς το χαβά μας. Αυτοδικαιώνουμε τον εαυτό μας με ηδονιστικούς μύθους, όπως «Το δαιμόνιο της φυλής», το οποίο αντισταθμίζει τάχα την έλλειψη οργάνωσης. Η εξυπνάδα και η μαγκιά με περιτύλιγμα δημοκρατικής επικάλυψης περιφρονούμε τους θεσμούς και τους νόμους του κράτους απολαμβάνοντας έτσι, αντί την ελευθερία, την ελευθεριότητα. Ακόμη, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, μας υποβόσκει η ραγιάδικη νοοτροπία «κληροδότημα» της Τουρκοκρατίας. Δεν δείχνουμε προσαρμογή στις διατάξεις του κράτους ακόμη και όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν για το καλό του συνόλου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μικρές και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες περιφρονούν και παραβιάζουν βασικούς κανόνες της δημοκρατίας. Καλό παράδειγμα είναι ο συνδικαλισμός με τον αποκλεισμό δρόμων, με τις καταλήψεις σχολείων όπου η αυθαιρεσία και ο παραλογισμός κυριαρχούν.
Ως καλοί απόγονοι των αρχαίων σοφιστών, με κατασκευασμένα ιδεολογήματα και σοφιστείες καταστρατηγούμε να είναι ίδιον της φυλής. Με μια ορμέμφυτη συμπεριφορά αντιδρούμε υπερβολικά. Περνάμε εύκολα από την αισιοδοξία στην απαισιοδοξία. Κοιτάξτε τη σαπίλα στον αθλητισμό. Ένας χώρος, ο οποίος από χρόνια νέμεται τα χρήματα των φορολογουμένων με βαρόνους της νοθείας και της απάτης για ίδιον όφελος.
Στο ποδόσφαιρο, ο κρενιτισμός, η χυδαιότητα και η βία συνιστά, κατά την άποψή μου, κοινωνική μάστιγα. Οι ανθρωποκτονίες νεαρών «φιλάθλων» (με ή χωρίς εισαγωγικά) δεν δείχνουν να ανησυχούν σοβαρά τους ιθύνοντες να εξετάσουν τα βαθύτερα αίτια. Απλά, γίνονται νούμερα για στατιστικά στοιχεία, όπως συμβαίνει και με τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων.
Ύστερα, η ψυχική υγεία των πολιτών ταλαιπωρείται από χιλιάδες μηνύσεις, κάθε χρόνο, που γίνονται για όνου σκιάς. Είμαστε στατιστικά ο πλέον δικομανής λαός στην ΕΕ. Εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις λιμνάζουν στα δικαστήρια, οι οποίες για να εκδικασθούν τελεσίδικα χρειάζονται 4-6 έως 12 χρόνια. Μια κοινωνική παθογένεια που φθείρει και τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεκάδες ψευδομάρτυρες περιμένουν πρόθυμα σε γνωστά στέκια (με αμοιβή φυσικά) για «να συμβάλλουν» καλύτερα στη στρέβλωση της αλήθειας. Μεγάλοι Καλλικρατικοί Δήμοι στο Λεκανοπέδιο της Αττικής «αποθηκεύουν» τους νεκρούς σε κοιμητήρια του προ-περασμένου αιώνα λόγω έλλειψης χώρου. Κοιμητήρια σχεδιασμένα το 1910 για τις ανάγκες της Αθήνας τότε, τώρα υποτίθεται ότι εξυπηρετούν οχταπλάσιο πληθυσμό. Η πολιτεία και το ιερατείο ζούνε τη μακαριότητα στις δάφνες τους χωρίς να αντιμετωπίσουν το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα που υποβαθμίζει τον όποιον πολιτισμό μας απέμεινε. Θυμίζει μεσαίωνα το γεγονός ότι δύο – τρείς δήμοι στην Αθήνα τόλμησαν να κάνουν νεκροταφεία στα γύρω βουνά, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πολιτεία ως καταπατητές δασών και ζητούν να ξηλωθούν και να απομακρυνθούν οι εγκαταστάσεις (!)
Με κοινωνική σχιζοφρένεια που σέρνεται πεισματικά για σοβαρά ζητήματα, η οποία διχάζει το λαό.
