Ένας άλλος λόγος, ιδιαίτερος και αυτός, είναι ότι πάνω σε αυτά δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία σε ορισμένα ρούχα να ζήσουν περισσότερο έστω και αν είναι εκτεθειμένα περισσότερο στον καιρό και στον αέρα. Εκεί φαίνεται μάλιστα και η αντοχή ορισμένων απ’ αυτά που οι άνθρωποι τα απαξιώνουν επειδή πέρασε η μόδα ή απλά έπαψαν να αρέσουν.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, τα σκιάχτρα δεν είναι παρά άδειοι φόβοι και τα οποία μερικές φορές μάλιστα αντί να διώχνουν τα πουλιά, τα κάνουν αντιθέτως πιο έξυπνα και τούτο μπορούν να το επιβεβαιώσουν τα παμπόνηρα κοράκια – όπου έχουν επιζήσει. Γιατί αυτά τα πουλιά έχουν την υπομονή να κάτσουν να παρατηρήσουν πως πίσω από το σκισμένο πουκάμισο δεν υπάρχει καμιά ψυχή, όπως ούτε κάτω από το παλιό καπέλο κεφάλι.
Την ίδια αδιαφορία για τα σκιάχτρα δείχνουν και τα μικροπούλια (σπουργίτια, σιταρίθρες, μελλισουργοί κ.ά) τα οποία χωρίς κανένα φόβο κάθονται πάνω στα καλαμένια χέρια τους και είναι ικανά, να φτιάξουν ακόμα και τη φωλιά τους άμα βρουν την ευκαιρία. Εννοείται βέβαια πως την ίδια αδιαφορία για τα σκιάχτρα δείχνουν όλα τα τρωκτικά της υπαίθρου.
Αφού λοιπόν δεν ανταποκρίνονται σχεδόν καθόλου για ρόλο που τα κατασκευάζουν οι άνθρωποι, γιατί σε ορισμένες περιοχές πλημμυρίζουν τα χωράφια και τους κήπους;
Απλά, γιατί με αυτό τον τρόπο νομίζω πως μεταφέρουν την ευθύνη τους για την προστασία της σοδειάς στο άψυχο σκιάχτρο, όπως καλή ώρα έκανε ο ελληνικός λαός και άφησε τους άχρηστους πολιτικούς να φροντίσουν την παραγωγή της χώρας και να κρατήσουν μακριά τα κοράκια και τα αρπακτικά κάθε είδους που γυρνούσαν γύρω από το περιβόλι που ήταν κάποτε αυτός ο τόπος. Εκεί που καταντήσαμε, τέτοια συμπεράσματα δυστυχώς βγάζουμε …
