Έτσι στα χωριά βλέπουμε μόνο ορισμένους παρατημένους αχυρώνες να είναι ακόμα σκεπασμένοι με τσίγκους και σπανιότερα αυτούς να συνθέτουν και τους τοίχους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σπίτια, καθώς ελάχιστα δεν έχουν εξελιχθεί σε εξοχικά με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την πολυδάπανη συνήθεια που επικράτησε παντού.
Αυτοί οι τσίγκοι λοιπόν αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμη όπου υπάρχουν, ένα έντονο στοιχείο της φθινοπωρινής ελεγείας της πολύχρωμης ελληνικής φύσης καθώς από τη φύση τους είναι ευάλωτοι στη σκουριά – ήτοι την αλλοίωση της ύλης τους από το οξυγόνο κυρίως και λιγότερο από άλλες αιτίες που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη επιμέλεια.
Το χαρακτηριστικότερο των τσίγκων στις εξοχές είναι ότι αυτός που κατέφυγε κάτω από την επιφάνειά τους άκουγε τον καιρό και μπορούσε να υπολογίσει την ένταση της βροχής χωρίς να ανοίξει την πέτρα ή να καταλάβει αν πρόκειται για χαλάζι ή χιόνι το βάρος του οποίου γινόταν αντιληπτό από τα τριξίματα στα δοκάρια ή από το γλίστρημά του στον αστρέχα.
Πέραν αυτής της διάστασης, οι τσίγκοι όταν σκουριάσουν πάνω στέγες – σκουριάζουν εντελώς ακανόνιστα και τούτο μάλλον οφείλεται στην ποιότητά τους η οποία ποτέ δεν ήταν εγγυημένη- δημιουργούν στην επιφάνειά τους παράξενους χάρτες που μόνο άνθρωποι αλαφροίσκιωτοι ή μυστικοί με τα πράγματα του τόπου μπορούν να διαβάσουν…
