Ο ΤΟΠΟΣ ΣΑΝ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΣ… Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος

Μπορεί να ξαναγεννηθεί ένας τόπος; Βεβαίως και μπορεί!
Ξαναγεννιέται κάθε πρωί με την πρώτη ακτίνα του ήλιου. Κάθε πρωί ένας καινούργιος τόπος, διαφορετικός από αυτόν που έχει νυχτώσει, λάμπει κάτω από το φως της ημέρας. Συμβαίνει όμως κάποιες φορές, ένας τόπος να μοιάζει αγνώριστος λόγω της εποχής ή λόγω κάποιου ιδιαίτερου κλιματολογικού φαινομένου.

Έτσι διαφορετικά φαίνεται πάντα κατά το φθινόπωρο, όταν θριαμβεύουν τα ξανθοκόκκινα –στις αποχρώσεις του κεχριμπαριού- χρώματα στα δάση, και αλλιώς στα τέλη Μαίου, όταν το φρέσκο πράσινο κυριεύει κάθε σημείο της επιφάνειάς του.
Η πιο εντυπωσιακή όμως αναγέννηση ενός τόπου γίνεται την εποχή που το χιόνι σκεπάζει κάθε σημείο του· ακόμα και κάτω από τις πέτρες χώνονται οι νιφάδες του χιονιού, μέχρι τις ρίζες των δέντρων φτάνουν και δροσίζουν τα μάτια τους, που ψάχνουν τους χυμούς της γης για να θρέψουν ολόκληρα δάση.
Κάποιες δε παγωμένες ημέρες του χειμώνα, το χιόνι φτάνει μέχρι τα νερά του ποταμού, σκεπάζει κάθε λιθάρι του γιαλού και τον κάνει να μοιάζει με άσπρο λιβάδι. Τότε είναι που κάθε ασχήμια, αλλά και κάθε ομορφιά σβήνει από το πρόσωπο της γης. Αυθαίρετοι δρόμοι στις πλαγιές, κάθε λογής σκουπίδια στα ρέματα, παρατημένα μηχανήματα στους δρόμους, ακαλλιέργητα χωράφια, ερειπωμένες καλύβες, όλα χάνονται κάτω από την πρόσκαιρη δύναμή του.
Είναι οι στιγμές που, κάτω από το γλυκασμό του χιονιού με το χώμα, κυοφορείται ένας άλλος τόπος που θα ξαναγεννηθε4ί καινούργιος –παρθένος- για να πορευτεί μια καινούργια μέρα στην πλάση. Είναι οι στιγμές που κάτω από το χιόνι κάθε αμαρτία συγχωρείται, κάθε πράξη με άλλο ζύγι μετριέται.
Είναι οι νύχτες που το φεγγάρι δεν λέει να περπατήσει ένα βήμα παραπέρα από την ομορφιά της Ορεινής μας πατρίδας και ο ποταμός κυλά, σαν ερωτευμένο ασημένιο φίδι, ανάμεσα στα πάλλευκα βουνά μας. Είναι οι νύχτες που τα πλατάνια εύχονται ποτέ να μην ξημερώσει, για να μη λυθούν τα μάγια και λιώσουν οι νεράιδες και τα όνειρα του τόπου μας…