Τι νόημα έχει, όμως, η σταυρική θυσία του Χριστού και η Ανάστασή Του για εμάς σήμερα; Και ποια είναι η σχέση μας με τον «παθόντα και αναστάντα Χριστόν»; Πράγματι η Σταύρωση του Χριστού υπήρξε η κατ’ εξοχήν κίνηση φιλανθρωπίας, ευσπλαχνίας και αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Ο Χριστός θυσιάστηκε για να προσφέρει στον άνθρωπο τη χαμένη του κοινωνία με το Θεό.
Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού μένουν μόνο στο μυαλό μας σαν γεγονότα ή διανοητικά σχήματα, ενώ στην πράξη συνεχίζουμε τις ανταγωνιστικές σχέσεις μας με τους άλλους, συνεχίζουμε να μην επιζητούμε τη δική μας ανάσταση. Μπορεί να προσκυνάμε την Ανάσταση του Κυρίου, μπορεί να την πιστεύουμε, μα αν δεν αναστηθούμε και εμείς από τη χώρα των νεκρών, θα μείνουμε νεκροί για πάντα.
Στο χάος που βρίσκεται ο άνθρωπος σήμερα, έρχεται και πάλι ο Χριστός με το Σταυρό Του να δώσει τη λύση. Γίνεται «μπροστάρης» στον αγώνα μας, πρότυπο ζωής για τον καθένα μας. Και μας καλεί να τον ακολουθήσουμε διαβαίνοντας το δρόμο που Εκείνος χαράζει. Στην απόγνωση του ανθρώπου σήμερα, στην αδυναμία του να αγαπήσει το συνάνθρωπο, στην ανικανότητά του να καλύψει τη μοναξιά του, να δώσει νόημα στη ζωή του, να νιώσει πραγματικά ελεύθερος, ο Χριστός προβάλλει και πάλι το Σταυρό Του.
Και ταυτόχρονα καλεί τον καθένα μας να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό, πάνω στον οποίο θα σταυρώσει την κακή του φύση και τελικά θα αναστηθεί, έτσι ώστε καθένας μας βαθιά μέσα από την ψυχή του να ψάλει: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός… εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού».
