Αυτόν τον καιρό της κρίσης, της δυσπραγίας, της ανεργίας, της αυξανόμενης φτώχειας, εντείνονται και η μεμψιμοιρία, τα παράπονα, τα σχόλια εναντίον των διοικούντων τη χώρα, το χωριό και την πόλη. Με τη διαχρονική φυσική μας ροπή στην υπερβολή του τραγικού, έχουμε τη συνήθεια να μεγενθύνουμε όλα τα δυσάρεστα και να αποσιωπούμε τα λίγα θετικά και ελπιδοφόρα. Ένα μίγμα ανάλογων αισθημάτων δημιουργεί απαισιοδοξία, που απλώνεται σε όλον τον πληθυσμό με δυσάρεστα αποτελέσματα.
Μια χώρα με το καλύτερο κλίμα και με φυσικές ομορφιές, με ιστορία χιλιάδων ετών και με τον αληθινό Θεό να την προστατεύει, με πνευματική ανάπτυξη και παράδοση, με πολιτισμό και γλώσσα αξεπέραστη, που έδωσε τα φώτα των επιστημών, περιέπεσε σε ανυποληψία, βυθίστηκε στο σκοτάδι και κατάντησε παλιόψαθα των εθνών. Με καθολική κούραση και εξουθενωτική παραίτηση, με επωδό: «Τίποτα δεν πάει καλά, έρχονται δύσκολες μέρες» και με πολλή οργή και αγανάκτηση εναντίον των αρχόντων τους διάγουν οι Έλληνες.
Εναγωνίως περιμένουμε τη σωτηρία από την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ε.Ε. Προπάντων όμως πρέπει να έρθουμε «εις εαυτόν», να κάνουμε μια έντιμη αυτοκριτική, να περάσουμε από την απαισιοδοξία της σκέψεως στην αισιοδοξία της πράξεως, να αυτενεργήσουμε. Και βέβαια το εγχείρημα δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, διότι η διάθεση της κοινής γνώμης είναι δυστυχώς βραχυκυκλωμένη μέσα στον ιστό των απογοητευτικών διαπιστώσεων και μέσα στη δίνη των λόγων και των αναλύσεων.
Είναι πράγματι συναρπαστική εμπειρία το να βλέπει κανείς αυτό το ακαθόριστο φέγγος της αισιοδοξίας στο βλέμμα των ανθρώπων που, έχοντας ξεφύγει από τη φυλακή του ατομικού τους βολέματος, έχουν με πίστη αναλάβει ή ενταχθεί, με πράξεις, σε μια πρωτοβουλία που αφορά στο μικρό ή το ευρύτερο περιβάλλον τους. Και είναι αληθινά θλιβερό να βλέπεις τη στενόχωρη προσπάθεια υπεκφυγής εκείνων που συνηθίζουν συνεχώς και μόνο να παραπονιούνται, θεωρώντας πάντα ότι οι άλλοι, κάποιοι άλλοι, έχουν την ευθύνη για τα κακώς συμβαίνοντα.
Θαρσείτε, συνέλληνες, γιατί το αύριο θα είναι καλύτερο αν αποβάλουμε την αμφιβολία, το σκεπτικισμό και κάθε δισταγμό. Αν επιστρέψουμε στις προαιώνιες και δοκιμασμένες αξίες, οι οποίες θα μας ωθήσουν σε δράση και δημιουργία.
kostasmitsios@yahoo.gr
Μια χώρα με το καλύτερο κλίμα και με φυσικές ομορφιές, με ιστορία χιλιάδων ετών και με τον αληθινό Θεό να την προστατεύει, με πνευματική ανάπτυξη και παράδοση, με πολιτισμό και γλώσσα αξεπέραστη, που έδωσε τα φώτα των επιστημών, περιέπεσε σε ανυποληψία, βυθίστηκε στο σκοτάδι και κατάντησε παλιόψαθα των εθνών. Με καθολική κούραση και εξουθενωτική παραίτηση, με επωδό: «Τίποτα δεν πάει καλά, έρχονται δύσκολες μέρες» και με πολλή οργή και αγανάκτηση εναντίον των αρχόντων τους διάγουν οι Έλληνες.
Εναγωνίως περιμένουμε τη σωτηρία από την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ε.Ε. Προπάντων όμως πρέπει να έρθουμε «εις εαυτόν», να κάνουμε μια έντιμη αυτοκριτική, να περάσουμε από την απαισιοδοξία της σκέψεως στην αισιοδοξία της πράξεως, να αυτενεργήσουμε. Και βέβαια το εγχείρημα δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, διότι η διάθεση της κοινής γνώμης είναι δυστυχώς βραχυκυκλωμένη μέσα στον ιστό των απογοητευτικών διαπιστώσεων και μέσα στη δίνη των λόγων και των αναλύσεων.
Είναι πράγματι συναρπαστική εμπειρία το να βλέπει κανείς αυτό το ακαθόριστο φέγγος της αισιοδοξίας στο βλέμμα των ανθρώπων που, έχοντας ξεφύγει από τη φυλακή του ατομικού τους βολέματος, έχουν με πίστη αναλάβει ή ενταχθεί, με πράξεις, σε μια πρωτοβουλία που αφορά στο μικρό ή το ευρύτερο περιβάλλον τους. Και είναι αληθινά θλιβερό να βλέπεις τη στενόχωρη προσπάθεια υπεκφυγής εκείνων που συνηθίζουν συνεχώς και μόνο να παραπονιούνται, θεωρώντας πάντα ότι οι άλλοι, κάποιοι άλλοι, έχουν την ευθύνη για τα κακώς συμβαίνοντα.
Θαρσείτε, συνέλληνες, γιατί το αύριο θα είναι καλύτερο αν αποβάλουμε την αμφιβολία, το σκεπτικισμό και κάθε δισταγμό. Αν επιστρέψουμε στις προαιώνιες και δοκιμασμένες αξίες, οι οποίες θα μας ωθήσουν σε δράση και δημιουργία.
kostasmitsios@yahoo.gr
