Το λυκαυγές του 21ου αιώνα βρίσκει την Ευρώπη σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της. Μεγάλα προβλήματα και σοβαρές εκκρεμότητες ταλαιπωρούν αυτόν τον καιρό την Ευρώπη και ναρκοθετούν το μέλλον της.
Καθημερινώς διαπιστώνουμε την αδυναμία διαμόρφωσης συναινετικών αποφάσεων. Με φραστικούς ελιγμούς και υπό τη δαμόκλειο σπάθη των ζεόντων προβλημάτων η Ένωση προσπαθεί να ξαναβρεί το βηματισμό της.
Κυριαρχούμενη η Ε.Ε. από αντιπαλότητες για τους πόρους, θύμα της νέας τάξης πραγμάτων, εξασθενίζει τις άμυνές της απέναντι στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις ορισμένων χωρών μελών και αυξάνει την κρίση.
Πού πηγαίνεις Ευρώπη; Είναι το καθολικό και αμείλικτο ερώτημα, στο οποίο προσπαθούν να απαντήσουν με αλλεπάλληλες συσκέψεις αρμόδιοι και αναρμόδιοι, με συζητήσεις οι επαΐοντες τεχνοκράτες, με ενημερωτικές ομιλίες οι πολιτικοί, με δηλώσεις οι Ευρωπαίοι επίτροποι.
Υπάρχει διέξοδος από τα σημερινά αδιέξοδα; Είναι αυτή η αντιπαράθεση των λαών ο μοναδικός μοχλός, που κινεί την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία ή πρέπει να συνεκτιμηθούν και άλλοι παράγοντες που συνδιαμορφώνουν το σύγχρονο πολιτισμό και την πορεία του κόσμου; Υπάρχουν ακόμη ισχυρές καταβολές στην ευρωπαϊκή κληρονομιά, που αντέχουν στη σημερινή κοσμογονική αλλαγή και μπορούν να δείξουν στην Ευρώπη το δρόμο προς ένα σταθερό και πιο ανθρώπινο μέλλον;
Η Ευρώπη, στην ιστορική της διάσταση και στη σύγχρονη μορφή της, παρουσιάζει πολυμορφία. Κάτω από την πολυμορφία αυτή υπάρχει μια υποτυπώδης ενότητα, αλλά απουσιάζει η ενιαία φωνή, ελλείπει η αντικειμενικότητα των αποφάσεων και υστερεί το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο απέδειξε ως τώρα ότι δεν μπορεί να ελέγχει έγκαιρα και αποτελεσματικά τις δραστηριότητες των κοινοτικών οργάνων. Οι Έλληνες πολιτικοί, με τη μονοσήμαντη αντίληψη του συντονισμού της παραγωγικότητάς μας, του πληθυσμού και της οικονομίας με εκείνη της Ε. Ευρώπης, λησμονούν το σημαντικότερο. Η Ευρώπη αναζητεί το μέλλον της χωρίς όραμα, στρατηγική και υποδομές.
Στον ορίζοντα φαίνεται διογκούμενη η κρίση. Βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται οι γκρίνιες, οι ανησυχίες, οι κακοδαιμονίες, η αποστασία, οι αναζητήσεις αποδιοπομπαίων τράγων. Ίσως δεν μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε τις λεπτομέρειες τής κρίσης και ούτε να διαγνώσουμε το επίκεντρό της. Ο αέρας, όμως, έχει ήδη σηκωθεί και είναι απειλητικός για την ευρωπαϊκή κοινωνία. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να κατασκευάσουμε την ευρωπαϊκή κιβωτό του Νώε και να προετοιμάσουμε το σκάφος μας για την καταιγίδα.
Καθημερινώς διαπιστώνουμε την αδυναμία διαμόρφωσης συναινετικών αποφάσεων. Με φραστικούς ελιγμούς και υπό τη δαμόκλειο σπάθη των ζεόντων προβλημάτων η Ένωση προσπαθεί να ξαναβρεί το βηματισμό της.
Κυριαρχούμενη η Ε.Ε. από αντιπαλότητες για τους πόρους, θύμα της νέας τάξης πραγμάτων, εξασθενίζει τις άμυνές της απέναντι στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις ορισμένων χωρών μελών και αυξάνει την κρίση.
Πού πηγαίνεις Ευρώπη; Είναι το καθολικό και αμείλικτο ερώτημα, στο οποίο προσπαθούν να απαντήσουν με αλλεπάλληλες συσκέψεις αρμόδιοι και αναρμόδιοι, με συζητήσεις οι επαΐοντες τεχνοκράτες, με ενημερωτικές ομιλίες οι πολιτικοί, με δηλώσεις οι Ευρωπαίοι επίτροποι.
Υπάρχει διέξοδος από τα σημερινά αδιέξοδα; Είναι αυτή η αντιπαράθεση των λαών ο μοναδικός μοχλός, που κινεί την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία ή πρέπει να συνεκτιμηθούν και άλλοι παράγοντες που συνδιαμορφώνουν το σύγχρονο πολιτισμό και την πορεία του κόσμου; Υπάρχουν ακόμη ισχυρές καταβολές στην ευρωπαϊκή κληρονομιά, που αντέχουν στη σημερινή κοσμογονική αλλαγή και μπορούν να δείξουν στην Ευρώπη το δρόμο προς ένα σταθερό και πιο ανθρώπινο μέλλον;
Η Ευρώπη, στην ιστορική της διάσταση και στη σύγχρονη μορφή της, παρουσιάζει πολυμορφία. Κάτω από την πολυμορφία αυτή υπάρχει μια υποτυπώδης ενότητα, αλλά απουσιάζει η ενιαία φωνή, ελλείπει η αντικειμενικότητα των αποφάσεων και υστερεί το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο απέδειξε ως τώρα ότι δεν μπορεί να ελέγχει έγκαιρα και αποτελεσματικά τις δραστηριότητες των κοινοτικών οργάνων. Οι Έλληνες πολιτικοί, με τη μονοσήμαντη αντίληψη του συντονισμού της παραγωγικότητάς μας, του πληθυσμού και της οικονομίας με εκείνη της Ε. Ευρώπης, λησμονούν το σημαντικότερο. Η Ευρώπη αναζητεί το μέλλον της χωρίς όραμα, στρατηγική και υποδομές.
Στον ορίζοντα φαίνεται διογκούμενη η κρίση. Βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται οι γκρίνιες, οι ανησυχίες, οι κακοδαιμονίες, η αποστασία, οι αναζητήσεις αποδιοπομπαίων τράγων. Ίσως δεν μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε τις λεπτομέρειες τής κρίσης και ούτε να διαγνώσουμε το επίκεντρό της. Ο αέρας, όμως, έχει ήδη σηκωθεί και είναι απειλητικός για την ευρωπαϊκή κοινωνία. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να κατασκευάσουμε την ευρωπαϊκή κιβωτό του Νώε και να προετοιμάσουμε το σκάφος μας για την καταιγίδα.
