Συγγενείς και φίλους, οι οποίοι τηλεφωνικά ενδιαφερόταν να μάθουν για την εξέλιξη της υγείας μου και μου έδιναν κουράγιο.
Τον εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα, ιατρό κ. Νίκο Παπανικολάου.
Την γιατρό του Κέντρου Υγείας Δυτικής Φραγκίστας Γιάννα Ζαρκάδα, η οποία με συνόδευσε με το ασθενοφόρο μέχρι το Γενικό Νοσοκομείο Καρπενησίου και η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μου έδινε κουράγιο και με διαβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά.
Τον οδηγό του ασθενοφόρου, ο οποίος επίσης μου έδινε κουράγιο και προσπαθούσε να φθάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο Νοσοκομείο.
Φθάνοντας στο Νοσοκομείο Καρπενησίου οι πόρτες στα επείγοντα περιστατικά ήταν ορθάνοιχτες και το νοσηλευτικό προσωπικό περίμενε για να παραλάβει τον ασθενή.
Άρχισαν αμέσως τις εξετάσεις μερικές από τις οποίες ήταν θετικές, αλλά υπήρχαν και άλλες που ήταν αρνητικές. Σε λίγο μετά από σύσκεψη των γιατρών ήρθαν και μου είπαν πως έπρεπε να μεταφερθώ εσπευσμένα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Αττικό Νοσοκομείο.
Η ώρα ήταν 13.30, το ασθενοφόρο φούλαρε τις μηχανές και το προσωπικό του Νοσοκομείου με τοποθέτησε στο ασθενοφόρο και με συνέδεσαν με το μόνιτορ. Το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί του Νοσοκομείου μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και το ασθενοφόρο άρχισε να τσουλάει προς την έξοδο για το μεγάλο ταξίδι.
Ο γιατρός που με συνόδευε είχε συνεχώς τα μάτια του καρφωμένα επάνω μου.
Κάποια στιγμή σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τους σφυγμούς της καρδιάς μου στο μόνιτορ να είναι 54-56. Ρωτάω το γιατρό αν είναι πολύ χαμηλά οι σφυγμοί και μου απαντά πως όχι γιατί μου είχαν δώσει ενδοφλέβιο φάρμακο για το σκοπό αυτό.
Κοιτάζω το ρολόι μου κάποια στιγμή και η ώρα είχε πάει 16.30 συγχρόνως ακούω σειρήνες ασθενοφόρων να ουρλιάζουν και σκέφθηκα πως φθάσαμε στην Αθήνα.
Πράγματι σε λίγο το ασθενοφόρο μπήκε στην είσοδο του Αττικού Νοσοκομείου όπου οι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό μας υποδέχτηκαν με ένα πλατύ χαμόγελο και σε χρόνο μηδέν με οδήγησαν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Αφού έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις με οδήγησαν στο χειρουργικό κρεβάτι για να γίνει η επέμβαση.
Δεν χρειάσθηκε να περιμένω πολύ για να μου πουν οι γιατροί πως όλα πήγαν καλά και δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία μου.
Βγαίνοντας από το χειρουργείο για να με μεταφέρουν στο θάλαμο, συνάντησα κάποιον που δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Πέτρο και μου είπε «σήμερα έκανες ένα σκληρό μαρκάρισμα (επικίνδυνο φάουλ), κανονικά θα έπρεπε να σου δείξω κόκκινη κάρτα, αλλά θα αρκεστώ στην κίτρινη και σου εφιστώ την προσοχή για τις επόμενες κινήσεις σου».
Φεύγοντας από το Νοσοκομείο μου ευχήθηκαν καλή ανάρρωση και εγώ τους απάντησα πως τέτοιους επιστήμονες και νοσηλευτικό προσωπικό έχουν ανάγκη τα Νοσοκομεία μας.
Ευχαριστώ
Σταύρος Κατερινόπουλος
