Όλοι μας θα θέλαμε σε αυτή τη ζωή να είμασταν λιοντάρια. Να είμασταν οι κυρίαρχοι της κάθε μας στιγμής, να γίνονταν τα πράγματα όπως θα θέλαμε. Πως γίνεται όμως να καταλήγουμε ποντίκια, ποια δύο πράγματα δεν προσέχουμε και γινόμαστε θύματα των καταστάσεων, ώστε η ζωή μας να γίνεται ένα κυνήγι με εμάς στη θέση του κυνηγημένου;Αν η ζωή είναι μία ομαδική φαντασία που ονομάζουμε πραγματικότητα, ας παρατηρήσουμε ότι ένα νήπιο είναι ευτυχισμένο, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει συγκέντρωση στο εξωτερικό του περιβάλλον. Είναι ευτυχισμένο γιατί απλά είναι. Οι γονείς και οι παιδαγωγοί πρέπει με τεχνάσματα και φωνές να κάνουν το νήπιο να προσέχει έξω. Μήπως όμως ακριβώς το ότι βιώνει το νήπιο το εσωτερικό, προσωπικό του όνειρο, είναι αυτό που λέμε ευτυχία, και το χάνουμε όταν μετακυλίσουμε τη προσοχή μας στον εξωτερικό, μίζερο, γκρίζο και αδιάφορο τελικά κόσμο μας;
Είναι πιθανό να αισθανόμαστε εντελώς αδύναμοι στη ζωή μας αν και ακούσαμε αυτούς που μας εκπαιδεύσανε. Κάναμε ότι μας είπαν, αποστηθίσαμε παραγράφους και βιβλία ολόκληρα, δουλέψαμε σκληρά με αυταπάρνηση και ζήλο, ακολουθήσαμε τους νόμους και τις παραδόσεις. Τελικά για να κερδίσουμε χρήματα πρέπει να ξεπουλήσουμε τον εαυτό μας, αυτό που πραγματικά θέλουμε. Έρχονται πάνω μας αρνητικά συμβάντα και καθημερινά εμπόδια: Ένας αρνητικός άνθρωπος, μια βαρετή δουλειά, μια ανιαρή ασχολία και ένα ρολόι που πάει αργά. Μετά από τόσο αγώνα αισθανόμαστε σαν ανίκανα ποντίκια, εγκλωβισμένα και δυστυχισμένα. Που είναι η δύναμη και η ευτυχία μας;
Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, να κάνουμε ένα πείραμα σήμερα, ή και τώρα. Ας πάψουμε να δίνουμε την δικιά μας προσοχή στον έξω κόσμο και ας κοιτάξουμε μέσα μας. Ας μείνουμε για λίγο σε ένα ασφαλές μέρος και ας αγνοήσουμε το έξω μας. Τόσο καιρό που το προσέχαμε δεν κερδίσαμε τίποτα, άρα δεν έχουμε κάτι να χάσουμε για μερικές ώρες. Ας αφήσουμε το γκρίζο που κυριαρχεί έξω, να μείνει μακριά από εμάς και τα συναισθήματά μας.
Με το που το κάνουμε αυτό, αμέσως κάνουμε ένα γύρισμα στο χρόνο, επιστρέφουμε στη στιγμή, που δειλό παιδάκι εμείς, αποφασίσαμε να βγούμε έξω από τον γνώριμο μεγάλο φανταστικό, χρωματιστό μας κόσμο. Με τη διαφορά όμως ότι πια είμαστε ένα έμπειρο νήπιο, αφού η πεμπτουσία κάθε λάθους μας είναι η απόκτηση εμπειρίας. Τώρα πια είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Ένα ταξίδι ευτυχίας στο τώρα και ένα υπέροχο, φωτεινό ον, ο πραγματικός εαυτός μας που αισθάνεται μέσα από τη δική μας καρδιά και βλέπει μέσα από τα δικά μας μάτια.
Εδώ παραμονεύει το δεύτερο εμπόδιο μας: Οι εσωτερικές φωνές που εκφράζουν αμφιβολία, φόβο, κρίση, πρέπει, φωνές που απαιτούν από εμάς. Αυτές οι φωνές πάντα έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά: Μας πληγώνουν, μας περιορίζουν, πάντα προέρχονται από το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου μας! Και τέλος, δεν είναι στη πραγματικότητα δικές μας! Είναι οι φωνές του εγώ μας, του επίκτητου κομματιού μας μέσα από τη ζωή, τις εμπειρίες, την εκπαίδευση, των ανθρώπων που συνειδητά ή ασυνείδητα ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους.
Αυτές εύκολα μαραζώνουν εάν εμείς δεν ταυτιστούμε με αυτές. Το πιο συνηθισμένο εγώ: Ο Φόβος. «Φοβάμαι ότι θα γίνει αυτό ή το άλλο, αμφιβάλλω, βλέπω γύρω μου τα πάντα γκρίζα». Ο φόβος, σαν ένα μαύρο σύννεφο πανικού προσπαθεί να μας κρύψει τον πάντα ευδιάθετο και φωτεινό εαυτό μας. Ο πραγματικός εαυτός μας βλέπει πίσω από αυτό τον κόσμο της ψευδαίσθησης. Όταν βασιστούμε επάνω του, ίσως φαινομενικά χωρίς λόγο, ηρεμούμε και εκεί μπορεί να αρχίσει το γλέντι: Εφόσον ο φόβος μας μιλάει, είναι ένα πρόσωπο μέσα στο ψυχισμό μας, άρα μπορούμε να του μιλάμε και εμείς: «Σε ευχαριστώ φόβε που μου επισήμανες το κίνδυνο. Πήγαινε όμως τώρα να παίξεις με τα άλλα παιδάκια, γιατί το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να φέρνεις το πανικό και την υστερία. Δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά, και το κυριότερο, δεν μπορείς καν να δεις μία λύση, αφού ζεις μέσα στο μαύρο σκοτάδι, οπότε καλύτερα μείνε στα παιχνίδια σου, γιατί έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω: Να ζήσω τη ζωή μου, σαν λιοντάρι και όχι σαν ποντίκι ακούγοντας σε».
Ανακεφαλαιώνοντας, παύουμε να γινόμαστε θύματα: 1. Φέρνοντας τη προσοχή μέσα μας βγαίνουμε από το εξωτερικό γκρίζο ομαδικό όνειρο που μιλιούνια υπνωτισμένοι ονομάζουνε πραγματικότητα και 2. Ακούγοντας και μη πιστεύοντας πια τις εσωτερικές φωνές του εγώ από τα αριστερά μας. Ο αληθινός εαυτός μας, το λιοντάρι που πάντα είμασταν και έφτασε πια η ώρα να εκδηλωθεί μιλάει σιγανά από το βαθύτερο σημείο μέσα μας, που μοιάζει να είναι ταυτόχρονα το κέντρο της καρδιάς και του μυαλού μας.
(Η εικόνα προέρχεται από την ταινία Narnia)
