Είναι ένα προαιώνιο φαινόμενο που περιέχει έντονο το στοιχείο του εθνικισμού, την αναζήτηση του αποδιοπομπαίου και εντέλει της υποκρισίας. Όταν τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν πολύ καλά με τα δανεικά να έρχονται από το πουθενά, χρειαζόμασταν τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς να μας κάνουν τις δουλειές για να μπορούμε εμείς να πίνουμε το φραπέ στην καφετέρια τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού. Τώρα που η Ελλάδα μπήκε στη στενωπό της πρωτόγνωρης ανεργίας και της μεγάλης οικονομικής ύφεσης ως Πόντιοι Πιλάτοι ανακαλύψαμε ότι μας φταίνε οι ξένοι. Καλό είναι να μην ξεχνάμε ως λαός ότι και εμείς υπήρξαμε μετανάστες στις Η.Π.Α. και στην Αυστραλία και μάλιστα και σε εκατοντάδες χιλιάδες, όταν στις Νότιο-Ανατολικές πολιτείες στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα (1900-1950) ανέπτυξε έντονη δράση κατά των Ελλήνων μεταναστών η ρατσιστική οργάνωση Ku-Klux-Klan.
Απροστάτευτοι και δυστυχισμένοι μετανάστες από το φόβο των επιθέσεων που δέχονταν αναγκάζονταν να φεύγουν από την περιοχή της δουλειάς, για να κρυφτούν. Ο ρατσισμός, όπως και το χρήμα, δεν έχουν σύνορα, ούτε χρώμα, μεταλλάσσεται με διάφορες μορφές και προσωπεία.
Στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1960-1970 έκανε την εμφάνισή του ένα ανοιχτά ρατσιστικό ακροδεξιό κόμμα με το όνομα «Ένα Έθνος One Nation». Αρχηγός αυτού του κόμματος ήταν η Pauline Hanson μια ξενόφοβη κυρία στην πολιτεία της Κουϊνσλάδης η οποία κέρδισε έντεκα (11) έδρες στην πολιτειακή Κυβέρνηση, στην πόλη Brisbane.
- Τον ρατσισμό μπορούμε να τον διαχωρίσουμε σε δύο βασικές μορφές.
- Υπάρχει ο ρατσισμός ανάμεσα σε όμοιους λαούς, ή εθνότητες, που η κάθε ομάδα διαχωρίζει τον εαυτό της από την άλλη με κίνητρο κάποιας μορφής «ανωτερότητα» π.χ. θρησκευτική, οικονομική μορφωτική και Αυτού του είδους, οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις είναι μεν, αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά είναι ακίνδυνες και μας συνοδεύουν γιατί συνιστούν μέρος της ανθρώπινης φύσης. Εμείς ως ιστορικός λαός μπορεί να είμαστε μακρινοί απόγονοι του Ξένιου Δία, ωστόσο, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, για λόγους που έχουν την εξήγησή τους από την ιστορία, η ξενοφοβία, και σε ένα μεγάλο βαθμό ο ρατσισμός, για το ξένο και το διαφορετικό είναι υπαρκτά φαινόμενα και τα βλέπουμε καθημερινά. Πριν μερικά χρόνια σε πόλη της Μακεδονίας Έλληνες του Πόντου που ρίζωσαν στη γη των προγόνων τους, οι «καθαρόαιμοι» ντόπιοι τους αρνήθηκαν τάφους στο κοιμητήριο της πόλης να ενταφιάζουν τους νεκρούς τους. Αθώοι μετανάστες από την Κεντρική Ασία δέχονται απρόκλητες επιθέσεις γίνονται θύματα ξυλοδαρμού, μερικές φορές, μέχρι φυσικής εξόντωσης. Σήμερα στην Ελλάδα (2013) αλλά και νωρίτερα, το κλίμα ξενοφοβίας και ρατσισμού δείχνει να παίρνει ακραίες διαστάσεις, για να μην πούμε, επικίνδυνες. Τούτο διότι ο ρατσισμός παίρνει και πολιτική μορφή με την είσοδο στο κοινοβούλιο ενός κόμματος που θεωρεί τους μετανάστες ως πηγή της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Η ανάγκη λοιπόν σε όλες τις κοινωνίες, και πρωτίστως της δικής μας, είναι να αποκτήσουμε μια κουλτούρα ευλυγισίας και επικοινωνίας με το ξένο, το άγνωστο το διαφορετικό. Οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα σε βάρος των ξένων, πέρα από το ότι δείχνουν απανθρωπιά και μπορούν να γίνουν επικίνδυνα, δείχνουν επίσης, ένα λαό φοβικό και ανασφαλή με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στις Η.Π.Α. μετά το Β’ παγκ. Πόλεμο με φωτισμένες ηγεσίες ξεπεράστηκε σχεδόν απόλυτα κάθε ρατσιστική νοοτροπία (π.χ. λευκοί – μαύροι).
Σήμερα στην Αμερική, τον Καναδά, και την Αυστραλία ζούνε αρμονικά, ισότιμα και αξιοκρατικά πάνω από 150 εθνότητες από όλον τον κόσμο, χωρίς κανένα πρόβλημα.
