Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα διακατέχονται από σοβαρό σκεπτικισμό για το πόσο επικίνδυνος μπορεί να αποδειχθεί ο κόσμος που ζούμε. Βλέπουμε πως η κοινωνική αστάθεια και οι πολιτικές αβεβαιότητες μπορούν να εξαπολύουν φοβερές καταστρεπτικές δυνάμεις σε εθνικό και πλανητικό επίπεδο.
Εμείς οι Έλληνες, ξέρουμε πολύ καλά στο πετσί μας τι σημαίνει πόλεμος, τι πάει να πει ανεργία και φτώχεια. Η σημερινή ευρύτατη διάλυση των ψευδαισθήσεων για εύκολη ζωή χωρίς ιδιαίτερο κόπο, τα τελευταία χρόνια αποτελεί πλέον παρελθόν.
Οι συνέπειες της πολιτιστικής και κατά ακολουθία της οικονομικής κρίσης στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να μεταβληθούν σε φανατική μανία, την οποία θα ενθαρρύνουν δημαγωγοί επιζητώντας την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό δεν θα είναι πρωτόγνωρο στην ιστορία των λαών. Ποτέ ως τώρα τόσοι πολλοί άνθρωποι σε τόσες πολλές χώρες (ακόμη και οι πιο μορφωμένοι) δεν ένιωσαν τόσο διανοητικά ανυπεράσπιστοι σαν να βυθίζονται σε μια δίνη αλληλοσυγκρουόμενων και μπερδεμένων ιδεών σε ότι αφορά στην παγκοσμιοποίηση τον καπιταλισμό, τον πυρηνικό κίνδυνο, τη μεγάλη απόσταση μεταξύ απόλυτης φτώχειας και προκλητικού μεγάλου πλούτου.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, γενεσιουργός μίσους, δείχνει να αναβιώνει πριν και μετά τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Δεν χρειάζεται να είναι κανένας ειδικός να αντιληφθεί ότι ο κόσμος μετά τους εμπρησμούς στο κέντρο της Αθήνας το Δεκέμβριο 2008 η μοίρα του λαού μας δεν είναι η ίδια, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί σε καλύτερη.
Μεγάλες κοινωνικές ομάδες οδηγούνται σε ένα είδος πνευματικής παράλυσης μια σύγχυση ως προς τις αληθινές ανθρώπινες αξίες που πηγάζει από έντονο ανταγωνισμό για το χρήμα ένα είδος που πηγάζει από έντονο ανταγωνισμό για το χρήμα ένα είδος πολιτισμού πολέμου.
Σε διαστήματα πολύμορφων κρίσεων βλέπουμε ένα στρατό (ψευτο) επαναστατών προσηλωμένων σε ξεπερασμένες αντιλήψεις περί του πως θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία, στηλιτεύοντας τα μεγάλα λάθη των πολιτικών από τον καναπέ της καφετέριας.
Μετά την ένταξή μας στην ευρωζώνη ένα πολύ μεγάλο μέρος σε ό,τι αφορά τον οικονομικό προγραμματισμό και την ανάπτυξη, από την Αθήνα πέρασε στις Βρυξέλες. Μιλάμε για την ανάδειξη νέων ικανών ανθρώπων να μπούνε στην πολιτική κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Πράγματι εδώ και πολλά χρόνια οι Έλληνες έχουμε ανάγκη από νέους έντιμους και ικανούς πολιτικούς. Στη πραγματικότητα όμως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Σήμερα ακόμη και οι καλύτεροι ηγέτες είναι «σακατεμένοι» διότι οι θεσμοί μέσω των οποίων πρέπει να λειτουργούν είναι ξεπερασμένοι. Ας κάνουμε την αρχή τώρα εμείς και τα παιδιά μας. Μπορούμε να συμβάλλουμε όχι μόνο στην αναδόμηση των απαρχαιωμένων πολιτικών δομών μας αλλά, προπαντός, και του ίδιου του πολιτισμού.
Όπως έχουμε ξαναγράψει φίλοι μου, η κοινωνιολογική πείρα μας έχει διδάξει οι έντιμοι και οι ικανοί δεν βγαίνουν μέσα από κάλπες. Ο George Orwell είχε πει για την κάλπη:
«Δημοκρατία για τους πολίτες είναι η στιγμή που βρίσκονται μπροστά στην κάλπη. Μετά την απομάκρυνση για τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρος». Μπορούν να κάνουν εμάς και τα παιδιά μας να δυστυχήσουν, να απαξιώσουν την πατρίδα μας. Στις ΗΠΑ και αλλού, οι ικανοί για υψηλά πόστα (πχ. υπουργείο οικονομικών, άμυνας κ.α.) επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια από έμπειρες και αδέκαστες επιτροπές με τις εντολές εκλεγμένων από το λαό ηγέτη. Στην Ελλάδα από ό,τι μας διδάσκει η πρόσφατη (και παλαιότερη) πολιτική ιστορία, δεν επιλέγουμε τους ικανούς τους αδέκαστους. Δεν βραβεύουμε την ικανότητα, υπάρχει ένας φόβος …..
Προς αυτή την κατεύθυνση οι άνθρωποι του πνεύματος, στην πατρίδα μας δόξα το Θεό υπάρχουν, οφείλουν άμεσα να συμβάλλουν σε μία προσπάθεια αναγέννησης και διαφωτισμού. Οι αθάνατοι ακαδημαϊκοί μας οι οποίοι οφείλουν να συμβάλλουν σε μια νέα πορεία, φαίνεται βιώνουν τη δική τους «επαναπαυμένοι στην πεποίθηση» ότι ο Ελληνισμός προχωράει με κάποιον αυτόματο πιλότο.
Εμείς οι Έλληνες, ξέρουμε πολύ καλά στο πετσί μας τι σημαίνει πόλεμος, τι πάει να πει ανεργία και φτώχεια. Η σημερινή ευρύτατη διάλυση των ψευδαισθήσεων για εύκολη ζωή χωρίς ιδιαίτερο κόπο, τα τελευταία χρόνια αποτελεί πλέον παρελθόν.
Οι συνέπειες της πολιτιστικής και κατά ακολουθία της οικονομικής κρίσης στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να μεταβληθούν σε φανατική μανία, την οποία θα ενθαρρύνουν δημαγωγοί επιζητώντας την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό δεν θα είναι πρωτόγνωρο στην ιστορία των λαών. Ποτέ ως τώρα τόσοι πολλοί άνθρωποι σε τόσες πολλές χώρες (ακόμη και οι πιο μορφωμένοι) δεν ένιωσαν τόσο διανοητικά ανυπεράσπιστοι σαν να βυθίζονται σε μια δίνη αλληλοσυγκρουόμενων και μπερδεμένων ιδεών σε ότι αφορά στην παγκοσμιοποίηση τον καπιταλισμό, τον πυρηνικό κίνδυνο, τη μεγάλη απόσταση μεταξύ απόλυτης φτώχειας και προκλητικού μεγάλου πλούτου.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, γενεσιουργός μίσους, δείχνει να αναβιώνει πριν και μετά τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Δεν χρειάζεται να είναι κανένας ειδικός να αντιληφθεί ότι ο κόσμος μετά τους εμπρησμούς στο κέντρο της Αθήνας το Δεκέμβριο 2008 η μοίρα του λαού μας δεν είναι η ίδια, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί σε καλύτερη.
Μεγάλες κοινωνικές ομάδες οδηγούνται σε ένα είδος πνευματικής παράλυσης μια σύγχυση ως προς τις αληθινές ανθρώπινες αξίες που πηγάζει από έντονο ανταγωνισμό για το χρήμα ένα είδος που πηγάζει από έντονο ανταγωνισμό για το χρήμα ένα είδος πολιτισμού πολέμου.
Σε διαστήματα πολύμορφων κρίσεων βλέπουμε ένα στρατό (ψευτο) επαναστατών προσηλωμένων σε ξεπερασμένες αντιλήψεις περί του πως θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία, στηλιτεύοντας τα μεγάλα λάθη των πολιτικών από τον καναπέ της καφετέριας.
Μετά την ένταξή μας στην ευρωζώνη ένα πολύ μεγάλο μέρος σε ό,τι αφορά τον οικονομικό προγραμματισμό και την ανάπτυξη, από την Αθήνα πέρασε στις Βρυξέλες. Μιλάμε για την ανάδειξη νέων ικανών ανθρώπων να μπούνε στην πολιτική κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Πράγματι εδώ και πολλά χρόνια οι Έλληνες έχουμε ανάγκη από νέους έντιμους και ικανούς πολιτικούς. Στη πραγματικότητα όμως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Σήμερα ακόμη και οι καλύτεροι ηγέτες είναι «σακατεμένοι» διότι οι θεσμοί μέσω των οποίων πρέπει να λειτουργούν είναι ξεπερασμένοι. Ας κάνουμε την αρχή τώρα εμείς και τα παιδιά μας. Μπορούμε να συμβάλλουμε όχι μόνο στην αναδόμηση των απαρχαιωμένων πολιτικών δομών μας αλλά, προπαντός, και του ίδιου του πολιτισμού.
Όπως έχουμε ξαναγράψει φίλοι μου, η κοινωνιολογική πείρα μας έχει διδάξει οι έντιμοι και οι ικανοί δεν βγαίνουν μέσα από κάλπες. Ο George Orwell είχε πει για την κάλπη:
«Δημοκρατία για τους πολίτες είναι η στιγμή που βρίσκονται μπροστά στην κάλπη. Μετά την απομάκρυνση για τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρος». Μπορούν να κάνουν εμάς και τα παιδιά μας να δυστυχήσουν, να απαξιώσουν την πατρίδα μας. Στις ΗΠΑ και αλλού, οι ικανοί για υψηλά πόστα (πχ. υπουργείο οικονομικών, άμυνας κ.α.) επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια από έμπειρες και αδέκαστες επιτροπές με τις εντολές εκλεγμένων από το λαό ηγέτη. Στην Ελλάδα από ό,τι μας διδάσκει η πρόσφατη (και παλαιότερη) πολιτική ιστορία, δεν επιλέγουμε τους ικανούς τους αδέκαστους. Δεν βραβεύουμε την ικανότητα, υπάρχει ένας φόβος …..
Προς αυτή την κατεύθυνση οι άνθρωποι του πνεύματος, στην πατρίδα μας δόξα το Θεό υπάρχουν, οφείλουν άμεσα να συμβάλλουν σε μία προσπάθεια αναγέννησης και διαφωτισμού. Οι αθάνατοι ακαδημαϊκοί μας οι οποίοι οφείλουν να συμβάλλουν σε μια νέα πορεία, φαίνεται βιώνουν τη δική τους «επαναπαυμένοι στην πεποίθηση» ότι ο Ελληνισμός προχωράει με κάποιον αυτόματο πιλότο.
