Από τα παιδικά μου χρόνια και πριν γνωρίσω το Αιγαίο και τα λευκά, τα γαλάζια και τις ώχρες του, τον Αύγουστο τον είχα συνδυάσει με δυο χρώματα που πλημμύριζαν τότε αλλά συνεχίζουν και σήμερα, την αυλή του σπιτιού μας στο χωριό και τους κήπους γύρω απ’ αυτό που η μάνα μου καλλιεργούσε φασόλια, καλαμπόκια και αρκετές κολοκυθιές. 
Ήταν μια εξαιρετική στιγμή θυμάμαι όταν η μάνα μου η κυρά Κούλα και κατόπιν οι αδερφές μου έφερναν το γεμάτο κόσκινο στην κουζίνα η οποία γέμιζε φως με τα λουλούδια της κολοκυθιάς και καμιά φορά και μέλισσες που είχαν ναρκωθεί στο εσωτερικό τους από την πρωινή δροσιά.
Τις κολοκυθιές η μάνα μου δεν τις φρόντιζε περισσότερα από τα άλλα είδη του κήπου της αλλά αυτές κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και με λίγο νερό ακόμη τρελαίνονταν στην ανθοφορία. Αντιθέτως, φρόντιζε και μάλιστα με ένα ευλαβικό τρόπο τις ορτανσίες της και καμάρωνε που άκουγε να λένε σε όλο το χωριό πως είχε τις καλύτερες και τις μεγαλύτερες.
Είχε ένα τρόπο και λίγα μυστικά νομίζω που κατάφερνε να τις κάνει να πλημμυρίζουν κι αυτές λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις του λιλά το οποίο ήταν και το δεύτερο χρώμα, σαφώς πιο εμβληματικό από το κίτρινο των κολοκυθιών που μου άρεσε και το συνδύαζα πάντα με τον Αύγουστο. Θεωρούσα μάλιστα πως αυτός ο ωραίος μήνας άρχιζε να αποχωρεί από τις αρχές κιόλας του τρίτου δεκαημέρου του καθώς έβλεπα να αρχίζουν να μαραίνονται τα λουλούδια από τις ορτανσίες και να ατονεί η ανθοφορία των κολοκυθιών.
Μου έχουν μείνει αυτά τα χρώματα και πάντα φροντίζω κάθε Αύγουστο να ανανεώνω λίγο αυτή τη σχέση με την αυλή και τους κήπους της μάνας μου και καμιά φορά και όταν φυσικά την πείσω πως έχει φωτογένεια και «βγαίνει» καλά στις φωτογραφίες τη σκηνοθετώ με τα χρώματα που μου γέμιζαν το μάτι και την ψυχή τα καλοκαίρια στο χωριό…
Μου άρεσε λοιπόν πολύ το κίτρινο χρώμα των λουλουδιών της κολοκυθιάς που πλημμύριζε τα πρωινά τους κήπους και σιγά – σιγά από το κάμα της ημέρας μέχρι λίγο πριν το μεσημέρι έσβηνε για να ανατείλει πάλι το επόμενο πρωί φρέσκο – φρέσκο και προκλητικό για τις μέλισσες αλλά και για όποια νοικοκυρά ήθελε να φτιάξει ωραίους κολοκυνθοανθούς.
Έτσι μέρα παρά μέρα η μάνα μου μάζευε σε ένα κόσκινο για να μην πληγώνονται τα ωραία λουλούδια και με απλά υλικά (ρύζι, κρεμμύδι, μαϊντανό, ντομάτα) έφτιαχνε νοστιμότατο φαγητό το οποίο ποτέ δεν επαρκούσε γιατί όλοι περνούσαν από την κατσαρόλα και μέχρι να κρυώσει λιγάκι την είχαν φτάσει ως τη μέση. Το ίδιο επαναλαμβάνονταν πολλές ημέρες ως τον Δεκαπενταύγουστο γιατί οι γεμιστοί κολοκυθοανθοί εκτός του ότι κόστιζαν μόνο το ρύζι, ήταν και νηστίσιμοι κι έτσι αποτρέπονταν και η αμαρτία με άλλα ωραία φαγητά.
Ήταν μια εξαιρετική στιγμή θυμάμαι όταν η μάνα μου η κυρά Κούλα και κατόπιν οι αδερφές μου έφερναν το γεμάτο κόσκινο στην κουζίνα η οποία γέμιζε φως με τα λουλούδια της κολοκυθιάς και καμιά φορά και μέλισσες που είχαν ναρκωθεί στο εσωτερικό τους από την πρωινή δροσιά.
Τις κολοκυθιές η μάνα μου δεν τις φρόντιζε περισσότερα από τα άλλα είδη του κήπου της αλλά αυτές κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και με λίγο νερό ακόμη τρελαίνονταν στην ανθοφορία. Αντιθέτως, φρόντιζε και μάλιστα με ένα ευλαβικό τρόπο τις ορτανσίες της και καμάρωνε που άκουγε να λένε σε όλο το χωριό πως είχε τις καλύτερες και τις μεγαλύτερες.
Είχε ένα τρόπο και λίγα μυστικά νομίζω που κατάφερνε να τις κάνει να πλημμυρίζουν κι αυτές λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις του λιλά το οποίο ήταν και το δεύτερο χρώμα, σαφώς πιο εμβληματικό από το κίτρινο των κολοκυθιών που μου άρεσε και το συνδύαζα πάντα με τον Αύγουστο. Θεωρούσα μάλιστα πως αυτός ο ωραίος μήνας άρχιζε να αποχωρεί από τις αρχές κιόλας του τρίτου δεκαημέρου του καθώς έβλεπα να αρχίζουν να μαραίνονται τα λουλούδια από τις ορτανσίες και να ατονεί η ανθοφορία των κολοκυθιών.
Μου έχουν μείνει αυτά τα χρώματα και πάντα φροντίζω κάθε Αύγουστο να ανανεώνω λίγο αυτή τη σχέση με την αυλή και τους κήπους της μάνας μου και καμιά φορά και όταν φυσικά την πείσω πως έχει φωτογένεια και «βγαίνει» καλά στις φωτογραφίες τη σκηνοθετώ με τα χρώματα που μου γέμιζαν το μάτι και την ψυχή τα καλοκαίρια στο χωριό…
