Γράφει ο Κων/νος Ηλ. Μήτσιος
Είχαμε την ευκαιρία, σε πρόσφατη ομιλία μας στη Λαμία, να αναφερθούμε εκτενώς στη μάστιγμα του άγχους, που έχει στην εποχή μας πάρει επιδημικό χαρακτήρα. Το άγχος, ως νόσος του αιώνα, προσβάλλει άτομα κάθε φύλου και ηλικίας και τείνει να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Ξοδεύουν τεράστια ποσά για φάρμακα οι εργαζόμενοι με άγχος, για να απαλλαγούν από το άγχος.
Αν ήταν δυνατόν να επισκεφθούν τον πλανήτη μας έλλογα όντα από άλλον πλανήτη, θα απορούσαν ασφαλώς με το ρυθμό που είναι πιο γρήγορος από τη φυσιολογική κυκλοφορία του αίματος και τους χτύπους της καρδιάς μας. Για να τα βγάλουμε πέρα απαιτούνται λεπτά του ρολογιού και λεπτά του πορτοφολιού. Το καταναλωτικό μένος και η κρίση που ενέσκηψε μάς κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τίποτα, αν δεν τα έχουμε όλα.
Χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικά ρολόγια που δε σταματούν ποτέ, που δε χρειάζονται κούρδισμα. Είναι σαν και εμάς, αεικίνητα. Ξεκόψαμε, συμπατριώτες, από το συνάνθρωπο, το γείτονα, το χωριανό. Οι αξίες δεν έχουν αξία. Οι λέξεις ολιγάρκεια, νηστεία, εγκράτεια, ηθική χάθηκαν. Ο αγώνας της ζωής που ήταν κάποτε χαρά, δημιουργία και λύτρωνε τον άνθρωπο από το άγχος, έγινε σήμερα ο ίδιος άγχος. Έτσι, ενώ έχουν εκλείψει από τις μοντέρνες κοινωνίες οι δήμιοι, οι σύγχρονοι άνθρωποι οδηγούνται μόνοι τους στη μοντέρνα αγχόνη, το άγχος.
Άγχος μας φέρνει η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η άγονη γη μας, η ανομβρία. Άγχος όμως μας δίνει και η ευημερία, η αφθονία, η πλησμονή, η ασφάλεια, η δουλειά, η ευφορία. Η μεγάλη συμφορά του σύγχρονου ανθρώπου είναι η πλάνη πως πλάστηκε μόνο για τούτον τον κόσμο, πως ζει μόνο για τούτη τη ζωή. Έχει μεταθέσει το κέντρο του βάρους από την ψυχή στη μηχανή, από το Θεό στην ύλη. Τα πλήθη των κακών στη ζωή μάς πλημμυρίζουν με άγχος, αλλά και τα πλήθη των αγαθών μάς οδηγούν στην ίδια θλιβερή κατάσταση.
Και βέβαια ο χώρος του άρθρου δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε στις συνέπειες του άγχους, στις αιτίες που το προκαλούν και στη θεραπεία του. Μπορούμε, όμως, απερίφραστα να συστήσουμε στους «το άχθος των αμαρτημάτων έχοντας εν τη ψυχή», δηλαδή σε όλους μας, να πλησιάσουμε και να πιάσουμε το ζεστό χέρι του Θεού, να επανασυνδεθούμε με το Χριστό και να τον καταστήσουμε Σωτήρα μας, για να βρούμε τη χαρά, να απαλλαγούμε από το άγχος.
Είχαμε την ευκαιρία, σε πρόσφατη ομιλία μας στη Λαμία, να αναφερθούμε εκτενώς στη μάστιγμα του άγχους, που έχει στην εποχή μας πάρει επιδημικό χαρακτήρα. Το άγχος, ως νόσος του αιώνα, προσβάλλει άτομα κάθε φύλου και ηλικίας και τείνει να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Ξοδεύουν τεράστια ποσά για φάρμακα οι εργαζόμενοι με άγχος, για να απαλλαγούν από το άγχος.
Αν ήταν δυνατόν να επισκεφθούν τον πλανήτη μας έλλογα όντα από άλλον πλανήτη, θα απορούσαν ασφαλώς με το ρυθμό που είναι πιο γρήγορος από τη φυσιολογική κυκλοφορία του αίματος και τους χτύπους της καρδιάς μας. Για να τα βγάλουμε πέρα απαιτούνται λεπτά του ρολογιού και λεπτά του πορτοφολιού. Το καταναλωτικό μένος και η κρίση που ενέσκηψε μάς κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τίποτα, αν δεν τα έχουμε όλα.
Χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικά ρολόγια που δε σταματούν ποτέ, που δε χρειάζονται κούρδισμα. Είναι σαν και εμάς, αεικίνητα. Ξεκόψαμε, συμπατριώτες, από το συνάνθρωπο, το γείτονα, το χωριανό. Οι αξίες δεν έχουν αξία. Οι λέξεις ολιγάρκεια, νηστεία, εγκράτεια, ηθική χάθηκαν. Ο αγώνας της ζωής που ήταν κάποτε χαρά, δημιουργία και λύτρωνε τον άνθρωπο από το άγχος, έγινε σήμερα ο ίδιος άγχος. Έτσι, ενώ έχουν εκλείψει από τις μοντέρνες κοινωνίες οι δήμιοι, οι σύγχρονοι άνθρωποι οδηγούνται μόνοι τους στη μοντέρνα αγχόνη, το άγχος.
Άγχος μας φέρνει η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η άγονη γη μας, η ανομβρία. Άγχος όμως μας δίνει και η ευημερία, η αφθονία, η πλησμονή, η ασφάλεια, η δουλειά, η ευφορία. Η μεγάλη συμφορά του σύγχρονου ανθρώπου είναι η πλάνη πως πλάστηκε μόνο για τούτον τον κόσμο, πως ζει μόνο για τούτη τη ζωή. Έχει μεταθέσει το κέντρο του βάρους από την ψυχή στη μηχανή, από το Θεό στην ύλη. Τα πλήθη των κακών στη ζωή μάς πλημμυρίζουν με άγχος, αλλά και τα πλήθη των αγαθών μάς οδηγούν στην ίδια θλιβερή κατάσταση.
Και βέβαια ο χώρος του άρθρου δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε στις συνέπειες του άγχους, στις αιτίες που το προκαλούν και στη θεραπεία του. Μπορούμε, όμως, απερίφραστα να συστήσουμε στους «το άχθος των αμαρτημάτων έχοντας εν τη ψυχή», δηλαδή σε όλους μας, να πλησιάσουμε και να πιάσουμε το ζεστό χέρι του Θεού, να επανασυνδεθούμε με το Χριστό και να τον καταστήσουμε Σωτήρα μας, για να βρούμε τη χαρά, να απαλλαγούμε από το άγχος.
