Πρόκειται τα γκόρτσα, μια ημιάγρια ποικιλία αχλαδιών που αργούν να ωριμάσουν και κρέμονται ακόμη πάνω στα δέντρα ή πέφτουν σωρός κάτω από τα κλαδιά όταν φυσάει. Αυτά και να ωριμάσουν διατηρούν ακόμη τη στιφάδα τους αλλά και χάρη στην αντοχή τους ήταν ένας καρπός που γλύκαινε το στόμα των ανθρώπων μέχρι την άνοιξη. Χώρια δε που μοσχοβολούσαν και γέμιζαν την αποθήκη ή το δωμάτιο που τα φύλαγαν με αρώματα.
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα σπουδαία δέντρα ξεράθηκαν καθώς έπαψε η φροντίδα και λιγόστεψε η παρουσία των ανθρώπων στο ύπαιθρο και ελάχιστα έχουν απομείνει σε κάποια χωριά και εξοχές. Όπως αυτό της φωτογραφίας στο ερημωμένο χωριό Κακαλέτρι της ορεινής Μεσσηνίας το οποίο είδα προχθές κατάφορτο από λαμπερούς μικρούς καρπούς αλλά και να έχει ένα στρώμα από απείραχτα πεσμένα γκόρτσα από κάτω του.
Το γεγονός σημειώνεται ως κραυγαλέο παράδειγμα απουσίας ζώων από το χωριό, πράγμα που φυσικά έχει τις συνέπειές του τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και εθνικό. Τα γκόρτσα είναι το ελάχιστο αλλά αν η περίπτωσή τους αθροιστεί με ένα σωρό άλλους καρπούς και προϊόντα, θα δούμε σε ποιο βαθμό υποχώρησε η παραγωγή της ελληνικής υπαίθρου και φυσικά πόσο εξαρτημένη είναι η οικονομία μας από τα εισαγόμενα ανάλογα.
Γύρισα με μια τσάντα γκόρτσα που μάζεψα από τα κλαριά για να μην είναι χτυπημένα και τα άπλωσα σε ένα ράφι και πλημμύρισε το σπίτι από μια γλυκιά, υπόστιφη μυρωδιά εξοχής που ελπίζω να κρατήσει κάνα δυο μήνες...
