Η γέννηση μιας ανθρώπινης ΟικονομίαςΖούμε μία ιδιαίτερα ρευστή περίοδο, στην οποία πολύ γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα, και που οδηγούν σε μία εκ των βάθρων αλλαγή. Ζούμε όλοι μας την αποκάλυψη των αδυναμιών του χθες, και την ανακάλυψη των δυνατοτήτων του σήμερα. Ένα στρατηγικό σημείο αναφοράς και προσοχής είναι η μετατροπή του οικονομικού μας συστήματος.
Το μυστικό της αφθονίας
Πίσω από κάθε γεγονός κρύβεται η δυνατότητα αποκάλυψης μιας κατάστασης, και επαναπροσδιορισμού της πορείας που ακολουθούμε, σε τέτοιο βαθμό που το ίδιο το γεγονός να είναι απλά η αφορμή, ένα δευτερεύον πράγμα, μπροστά σε αυτό που μάθαμε, βιώσαμε και τελικά κερδίσαμε. Το γεγονός είναι απλά το εισητήριο, ενώ η γνώση και η μετατροπή του εαυτού μας είναι το ταξίδι.
Υπάρχει μία κρίσιμη στιγμή που η εμπειρία μας από μία κατάσταση αυξάνεται από το επίπεδο της αδιαφορίας, της ενόχλησης, της αγανάκτησης, της σύγκρουσης, του αδιεξόδου, μέχρι την αποκάλυψη, φαινομενικά με τυχαίο τρόπο, και την αναγνώριση της λύσης, ή των νέων δυνατοτήτων μας, με τρόπο αδιαφιλονίκητο. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για αυτό είναι η χρήση της καρδιάς μας, που μπορεί να ξεχωρίζει και της προσοχής και της αυταπάρνησής μας, μέσα από την οποία έχουμε εξέλιξη του ταξιδιού μας.
Στην τωρινή πρόκληση των καιρών, γνωρίζοντας τους λόγους που μας οδηγούν στην ανέχεια βρίσκεται το μυστικό της αφθονίας, και μέσα από την σύγκρουση και το χάος βρίσκεται ένα νέο ανώτερο επίπεδο συνείδησης για όλους τους ανθρώπους.
Η πυραμίδα της ισχύος
Αρκετές φορές τα σημαντικότερα πράγματα που έχουμε να ανακαλύψουμε είναι κρυμμένα σε λεπτομέρειες, ή πράγματα που δεν έχουμε ποτέ ρίξει την προσοχή μας σε αυτά. Θα ξεκινήσουμε με την πυραμίδα της ισχύος. Στην κορυφή είναι ο ηγεμόνας, πιο κάτω οι προύχοντες, πιο κάτω ο στρατός, οι υπάλληλοι, ο λαός. Αν και αυτονόητη, αυτή η κατάσταση είναι αφύσικη. Η φυσιολογική θέση θα ήταν μία απόλυτη ισότητα, αδελφοσύνη και αγάπη μεταξύ όλων. Οι παράγοντες που συντηρούν αυτή την πυραμίδα για τους πάνω είναι η απληστία, η επιθυμία κυριαρχίας, η μεγαλομανία, η υπερηφάνεια. Για τους κάτω είναι το μίσος και ο φόβος. Αποτέλεσμα: Ασυνείδητα δεχόμαστε να συμμετέχουμε σε αυτή την πυραμίδα.
Ο χρυσός
Είναι κάποια πράγματα απαραίτητα για την ανθρώπινη ζωή, συνεπώς και πολύτιμα για τον άνθρωπο. Σε πρώτο φυσικό επίπεδο είναι η τροφή, η ένδυση και το σπίτι. Σε δεύτερο επίπεδο η μόρφωση, τα κοινωνικά-θρησκευτικά συστήματα, η ψυχαγωγία. Σε τρίτο επίπεδο μπαίνει η πολυτέλεια: Καπνός, αρώματα, χρυσαφικά, ακριβά ρούχα, βίλες, ταξίδια, υπηρέτες.
Κάθε άνθρωπος πέρα από τις ανάγκες του, έχει τη δυνατότητα παραγωγής έργου, ή αγαθών, σύμφωνα πάντα με την εργασία, τις ικανότητες και τα ταλέντα του. Από νωρίς ξεκίνησε η απευθείας ανταλλαγή. Γεννήθηκε το μέσο συναλλαγής, για πιο ευέλικτη λειτουργία. Χρησιμοποιήθηκαν τα νομίσματα από μέταλλο, με τον χρυσό στην πιο υψηλή θέση.
Εδώ υπάρχει η αντίφαση ότι ο χρυσός δεν αποτελεί είδος 1ης ανάγκης. Γιατί χρησιμοποιήθηκε; Στην αρχή ο στρατός πληρωνόταν με τρόφιμα. Υπήρχε όμως αντικειμενικό και πρακτικό πρόβλημα σε αυτό. Υιοθετήθηκε ο χρυσός λόγω σταθερότητας και σπανιότητας. Επίσης τον είχε μόνο ο ήδη ηγεμόνας, αν και η ομορφιά του και η χρήση του σε κοσμήματα δεν έχει καμμία αξία μπροστά στην τροφή. Ο παραγωγός του είναι ο ηγεμόνας που κατέχει ή ελέγχει τα ορυχεία.
Η γέννηση του σύγχρονου χρήματος
Μέχρι τώρα το νόμισμα έχει αξία από το ίδιο το μέταλλο που αποτελείται. Φτάνουμε στο τέλος του Μεσαίωνα, υπάρχουν πλέον αργυραμοιβοί, οι οποίοι κατέχουν νομίσματα και χρυσό και οι οποίοι δανείζουν με τόκο. Επίσης δέχονται προς φύλαξη στα χρηματοκιβώτια τους το χρυσό και δίνουν μία χάρτινη απόδειξη, ότι οφείλουν στον φέροντα το χαρτί μία συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού. Τα νομίσματα είναι δύσκολο να αλλάζουν χέρι με χέρι, μία γραπτή χάρτινη απόδειξη είναι πιο εύκολη. Στην αρχή ο κόσμος πλήρωνε τους αργυραμοιβούς για τη φύλαξη!
Είναι μία ιστορική στιγμή: Γεννιέται στα χέρια των αργυραμοιβών, και συχνά τοκογλύφων μία νέα μορφή χρήματος: Το χαρτονόμισμα, το τραπεζογραμμάτιο. Από νωρίς κάνουν μία σημαντική παρατήρηση: Εάν έχουν 100 χρυσές λίρες στο ταμείο τους σαν καταθέσεις, κυκλοφορούν 100 χαρτονομίσματα (της μίας λίρας). Παρατηρούν όμως ότι πάντα στο ταμείο τους υπάρχουν τουλάχιστον 90 χρυσές λίρες. Άρα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν (και να εκμεταλλεύονται τοκίζοντας ταυτόχρονα) 1.000 χαρτονομίσματα.
Είναι ένας πολύ μεγάλος πειρασμός για τους τοκογλύφους. Εμπεριέχει όμως 3 κινδύνους: 1ον Να υπάρξει περίπτωση στην οποία όλοι οι καταθέτες να ζητήσουν ταυτόχρονα τον χρυσό τους, οπότε η απάτη θα αποκαλυφθεί. 2ον Να υπάρξουν άλλοι τοκογλύφοι ή απατεώνες οι οποίοι είτε θα κάνουν την ίδια δουλειά (απάτη) είτε θα παραχαράξουν χαρτονομίσματα και 3ον (και κυριότερο) είναι παράνομο να κυκλοφορούν χαρτονομίσματα τα οποία δεν έχουν αντίκρυσμα. Σε αυτή τη περίπτωση η δικαιοσύνη του Βασιλιά θα οδηγούσε στην αγχόνη τους απατεώνες.
Κάποιοι όμως ανώνυμοι έως σήμερα αργυραμοιβοί αποφασίζουν να στήσουν μία απάτη, που έμεινε στην ιστορία ως η απάτη των άγγλων αργυραμοιβών: Βήμα 1ο: Συγκέντρωση χρυσού. Αρχίζουν να δίνουν τόκο, σε όσους τους φέρνουν χρυσό προς φύλαξη, μαζεύοντας έτσι τον χρυσό. Βήμα 2ο : Εκτυπώνουν περισσότερα (10πλάσια) χάρτονομίσματα από τον χρυσό που έχουν, τοκίζοντας τα και αυξάνοντας τα κέρδη τους. Βήμα 3ο : Αυξάνουν την πολιτική τους επιρροή, γινόμενοι με αφανή τρόπο κράτος εν κράτει.
Η κατάληξη της απάτης των άγγλων αργυραμοιβών είναι η νομιμοποίηση της απάτης τους με την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας το 1694. Οι αργυραμοιβοί δάνεισαν 1,2 εκατομμύρια λίρες στον Βασιλιά Γουλιέλμο της Οράγγης, με τόκο 8%. Μία ιδιωτική τράπεζα, θα εκτύπωνε στο εξής χρήμα, με τη Βασιλική σφραγίδα και με το δικαίωμα αυτά τα χρήματα να μην έχουν όλα πλέον αντίκρυσμα. Έγινε μία μεταβίβαση χρέους: Δεν χρωστούσε πλέον ο Βασιλιάς, αλλά ο λαός της Αγγλίας. Η τράπεζα της Αγγλίας θα διαχειριζόταν αυτό το (για πρώτη φορά) δημόσιο χρέος, θα εκτύπωνε το νόμισμα και κατά κάποιο τρόπο γίνεται παραγωγός χρήματος. Η πρώτη Κεντρική Τράπεζα. Στα χαρτονομίσματα εμφανίζεται ο ίδιος ο Βασιλιάς της Αγγλίας να υπόσχεται ότι στον φέροντα το χαρτονόμισμα οφείλει το αντίστοιχο ποσό.
Ένα μοντέλο αυθαιρεσίας και εξαπάτησης που υπάρχει ακόμα και σήμερα με την ιδιωτική τράπεζα της Ελλάδας. Είναι πολύ γνωστό πλέον (με εξαίρεση τα κεντρικά ΜΜΕ) ότι το κράτος συμμετέχει μόλις με 6%, ότι δεν έχει δικαίωμα καν να κάνει έλεγχο, ότι Έλληνας εισαγγελέας δεν έχει δικαίωμα να διατάξει την είσοδο της Αστυνομίας ακόμα κι αν συμβαίνει έγκλημα, και φυσικά οι ιδιοκτήτες της είναι άγνωστοι. Λογικά εξακολουθεί να ανήκει στους οίκους Rotshild και JP Morgan.
Η σημερινή κατάσταση
Σήμερα είναι νόμιμο κάθε τράπεζα να μπορεί να δανείζει τουλάχιστον 9 φορές παραπάνω χρήματα από αυτά που κατέχει (fractional reserve banking). Για να γίνεται δυνατόν αυτό πρέπει να υπάρχει μία κεντρική τράπεζα η οποία να έχει αυτό το εκτυπωμένο πλεόνασμα, και να δίνει χρήμα στις τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο. Η τήρηση κλασματικού αποθέματος των τραπεζών (fractional reserve banking) είναι κάτι, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει, ελάχιστοι από αυτούς που το ακούσαν το καταλαβαίνουνε, και αυτοί που το καταλαβαίνουν δεν μπορούν να το πιστέψουν.
Η ιδιωτική Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve Bank) είναι ο κύριος παγκόσμιος παραγωγός χρήματος που δέχεται ομόλογα του Αμερικανικού Δημοσίου και εκτυπώνει ισόποσα δολλάρια, ζητώντας τόκο !
Είναι ενδιαφέρουσα η ιστορία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) των ΗΠΑ. Αποφασίζεται σε μία συνάντηση της Γερουσίας με ημερομηνία 23 Δεκεμβρίου 1913, με αρκετούς απόντες. Κατά κάποιους είναι μία πραξικοπηματική ενέργεια, όπου η απάτη των άγγλων αργυραμοιβών ξαναζεί, με ιδιώτες τραπεζίτες να αποκτούν το δικαίωμα παραγωγής χρήματος, με στόχο πλέον όχι απλά τον Αγγλικό και Ευρωπαϊκό λαό, αλλά όλη την ανθρωπότητα. Ας δούμε τα βήματα και την εξέλιξη της:
Βήμα 1ο : Συγκεντρώνεται αποκλειστικά σε αυτήν όλος ο χρυσός και το ασήμι που κατείχε το κράτος και οι πολίτες των ΗΠΑ.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του εκτελεστικού Διατάγματος της 5ης Απριλίου 1933 του Προέδρου Ρούσβελτ, στο οποίο διατάζονται οι πολίτες να παραδώσουν τον χρυσό τους στην FED, με ποινή σε όποιον δεν συμμορφωθεί και κρατήσει στην κατοχή του χρυσό νόμισμα, 10.000 δολλάρια ή 10 χρόνια φυλακή ή και τα δύο.
Βήμα 2ο : Σιγά σιγά η αντιστοιχία χρυσού στο χαρτονόμισμα μειώνεται. ( 1933 40%, 1963 σχεδόν 0%) Οι ιδιώτες τραπεζίτες λαμβάνουν συνεχώς τόκο και τον επενδύουν.
Γίνεται η συμφωνία του Bretton Woods το 1944, σύμφωνα με την οποία το δολλάριο και ο χρυσός είναι κλειδωμένα στην ισοδυναμία 35 δολλάρια η ουγκιά χρυσού. Το αμερικάνικο χαρτονόμισμα γίνεται παγκόσμιο νόμισμα. Οι ΗΠΑ όμως απλά τυπώνουν, και δανείζουν, τα άλλα κράτη δουλεύουν. Στον πόλεμο του Βιετνάμ τα αμερικάνικα χαρτονομίσματα χάνουν οποιαδήποτε αναφορά αντικρύσματος σε ασήμι.
Το 1970 με την πετρελαική κρίση απαιτούνται από τα Ευρωπαϊκά κράτη να δοθούν δολλάρια στην Αμερική και να τους δοθεί χρυσός, σύμφωνα με την συμφωνία του Bretton Woods. Η απάντηση του Νίξον είναι αρνητική, αποδεσμεύοντας τη σχέση του δολλάρίου με τον χρυσό.
Ακόμα και σήμερα οποιαδήποτε διεθνής αγοραπωλησία σε πετρέλαιο, χρυσό ή ασήμι υποχρεωτικά γίνεται μόνο με δολλάρια, καθιστώντας αυτό το χαρτονόμισμα πολύτιμο. Είναι κάποιοι που θεωρούν ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ το 2003 δεν ήταν τα υποτιθέμενα πυρηνικά όπλα, αλλά η απόφαση του Σαντάμ Χουσεΐν να πουλάει το πετρέλαιό του σε ευρώ και όχι σε δολλάρια.
Βήμα 3ο : Χρησιμοποιώντας την πολεμική μηχανή και παντοδυναμία των ΗΠΑ, οι ιδιώτες τραπεζίτες με αφανή τρόπο είναι κράτος εν κράτει, υπαγορεύοντας αυτοί ουσιαστικά τις αποφάσεις των πολιτικών.
Ενδιαφέρον είναι να δούμε την αντιστοιχία χρυσού με το σημερινό χρήμα. Όλος ο εξορυγμένος χρυσός από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα είναι περίπου 155.000 τόνοι έχει τρέχουσα αξία (με 32.000 €/κιλό) = 5.000 δις € = 5 τρις €. Το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εθνικό προϊόν ολόκληρου του πλανήτη είναι περίπου 50 τρις €. Το παγκόσμιο χρήμα υπολογίζεται σε πάνω από 1.000 τρις €. Είναι φανερό ότι το χρήμα πλέον δεν μπορεί να έχει καμμία σχέση με τον χρυσό. Επίσης το εύλογο ερώτημα είναι: Αν και έχουμε τόσο πολύ χρήμα (θα έφτανε σαν μέσο συναλλαγής μία ποσότητα 50 τρις), έχουμε επίσης πολύ μεγάλη φτώχεια. Πως συνδιάζεται αυτό; Πως είναι δυνατόν να έχουμε κρίση σήμερα, και να λείπει στην πλειοψηφία των ανθρώπων το χρήμα;
Τι αντίκρυσμα σε χρυσό έχει όλη αυτή η ποσότητα χρήματος; - Φυσικά κανένα. Σήμερα έχουμε πλέον ξεχάσει ότι η βασική προϋπόθεση ενός νομίσματος ήταν το αντίκρυσμα. Παραδοσιακά ένα Κράτος κατείχε μία ποσότητα χρυσού. Εξέδιδε χαρτονόμισμα, το οποίο δεν είχε το ίδιο αξία, αλλά αυτό που αντιπροσώπευε. Ήταν η φράση «πληρωτέο επί τη εμφανίσει», που υπήρχε στα Ελληνικά χαρτονομίσματα. Ήταν η φράση «I promise to pay the sum of…» που εμφανιζόταν στα Αγγλικά χαρτονομίσματα. Σήμερα στο ευρώ θα διαπιστώσετε ότι σε όλα τα χαρτονομίσματα, γράφονται (σε πολλές γλώσσες) μόνο δύο λέξεις: Ευρώ και ΕΚΤ. Τίποτα άλλο. Είναι η δική μας πεποίθηση ότι αυτά τα χαρτάκια έχουν αξία, που δίνουν αξία στο ευρώ. Λέγονται Fiat money που σημαίνει χρήμα χωρίς αντίκρυσμα, η αξία του έγκειται στο ότι εμείς και οι υπόλοιποι άνθρωποι που κάνουμε συναλλαγές πιστεύουμε ότι έχει αξία.
Η εσωτερική αιτία του πληθωρισμού είναι η ανθρώπινη απληστία, όπου ο καθένας μεμονωμένα ή οργανωμένα σε καρτέλ, προσπαθεί να παίρνει περισσότερα χρήματα αυξάνοντας τις τιμές. Είναι λογικό ότι αν κυκλοφορεί πολύ χρήμα, ή αν υπάρχει περιορισμένη προσφορά σε ένα προϊόν, τότε είναι ευκολότερο σε αυτό το προϊόν να ανεβεί η τιμή του. Το χρήμα για την οικονομική δραστηριότητα είναι το μέσο συναλλαγής και είναι αντίστοιχο με το αίμα για το ανθρώπινο σώμα. Όταν όμως μειωθεί κατά 25% το αίμα μας, πεθαίνουμε διότι δεν επαρκεί η κυκλοφορία του σε ζωτικά του όργανα.
Επίσης όλοι μας αυτή τη στιγμή, αν και έχουμε όνειρα, σπουδές, ιδέες, διάθεση και κέφι για δημιουργική εργασία, όλα αυτά είναι άχρηστα, εάν δεν εξασφαλίσουμε την «πώληση τους». Ένας παραγωγός τροφής, ένας γεωργός, συχνά παίρνει εξευτελιστικές τιμές για τα προϊόντα του, σε σημείο που συχνά να αφήνονται εκτάσεις ακαλλιέργητες, να σαπίζουν ή να πετιούνται τα γεωργικά προϊόντα, διότι δεν βρίσκονται αγοραστές. Ένας γεωργός, ή ένας βιοτέχνης όσο μεγάλη παραγωγή και να έχουν δεν είναι παραγωγοί πλούτου. Πρέπει απαραίτητα την παραγωγή τους (αν και έχει φυσική και πρακτική αξία για τον άνθρωπο), να την πουλήσουν για χρωματιστά χαρτάκια (Fiat money που δεν έχει φυσική αξία). Τα τελευταία χρόνια λέμε ότι υπάρχει κρίση, το χρήμα σπανίζει από τα πορτοφόλια μας, αλλά γιατί γίνεται αυτό;
Το παράλογο του τόκου
Παίρνουμε ένα δάνειο, ας πούμε 100.000 ευρώ, με το καλύτερο επιτόκιο, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για ένα χρόνο. Ας πούμε, χάριν εξαιρετικής απλούστευσης, ότι είναι το μοναδικό δάνειο σε ολόκληρη την Ευρώπη, και επίσης ότι δεν υπάρχει καθόλου άλλο χρήμα. Το δάνειο μας επιβαρύνεται με τόκο 1,5 %. Δηλαδή στο τέλος της χρονιάς θα πρέπει να δώσουμε το αρχικό κεφάλαιο 100.000 € και επιπλέον τον τόκο δηλαδή 1.500 €.
Σε αυτό το απλουστευμένο παράδειγμα, θα υπήρχε ένα αντικειμενικό πρόβλημα: Πως είναι δυνατόν να δώσουμε τα επιπλέον 1.500 €, τη στιγμή που ο μοναδικός παραγωγός των χρημάτων (η ΕΚΤ), δεν τα παρήγαγε; Που θα βρεθούν; Όσο και να δουλεύαμε, όσες πατάτες και ντομάτες να βγάλουμε, ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε. Δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε σε είδος, οπότε έχουμε δύο λύσεις: Ή πρέπει να χρεωκοπήσουμε, ή να ξαναπάρουμε δάνειο.
Το προηγούμενο δίνει ένα νομικό επιχείρημα στο γιατί ο δανεισμός με τόκο είναι παράνομος. Υφίσταται προσχεδιασμένη τοκογλυφία, δηλαδή εκ προμελέτης σχεδιασμός για καταστροφή του δανειστή, διότι δεν υπάρχει δυνατότητα αποπληρωμής του δανείου, εφόσον ο δανειζόμενος δεν έχει δυνατότητα παραγωγής χρήματος. Αργά ή γρήγορα ο δανειζόμενος, γίνεται θύμα εκβιασμού ο οποίος θα κληθεί να πληρώσει τα δανεικά με το σύνολο της περιουσίας του.
Θα πει κάποιος: Μήπως με την υπεραπλούστευση, δυσκολέψαμε τα πράγματα; Μήπως στην πραγματική οικονομία, όπου έχει χρήμα ο διπλανός μας, είναι ευκολότερα τα πράγματα; Η απάντηση είναι ότι είναι τρισχειρότερα, και επηρεάζονται όλοι. Για τους παρακάτω λόγους:
1. Όλα, μα όλα τα χρήματα που κυκλοφορούν παγκόσμια, έχουν την προέλευσή τους σε δάνειο, συνήθως δημόσιο. Δεν ζούμε στο παρελθόν όπου υπήρχαν χρυσά νομίσματα, και τα κράτη είχαν μεταλλεία και παρήγαγαν χρυσό, άρα θα μπορούσαν θεωρητικά να παράγουν χρήμα. Τώρα πλέον χρήμα παράγει αποκλειστικά μία ιδιωτική τράπεζα. Έτσι τα χρήματα που έχει ο διπλανός μας προέρχονται από ένα δάνειο επίσης. Και ο οποίος με νύχια και με δόντια θα προσπαθήσει να τα βρει, παίρνοντας τα από τους υπόλοιπους δανειολήπτες.
2. Το παράλογο του τόκου πολλαπλασιάζεται, εφόσον έχουμε τις τράπεζες να δανείζουν 9 φορές παραπάνω χρήματα από αυτά που κατέχουνε (fractional reserve banking). Εάν δίνουν δάνεια με τόκο 5%, στην πραγματικότητα έχουν κέρδος 45% το έτος! Τα οποία όμως εφόσον είναι τόκος, επίσης ουδέποτε παρήχθηκαν από τους ιδιώτες τραπεζίτες.
3. Το παραπάνω γίνεται ακόμα χειρότερο με το ότι η σύγχρονη τήρηση κλασματικού αποθέματος τραπεζών δεν είναι 10 %, αλλά 7%. Ακόμα οι τράπεζες εκμεταλλεύονται μια ολόκληρη σειρά παραγώγων, μετοχών, CDS και άλλων προϊόντων, θέλοντας να διπλασιάσουν χωρίς υπερβολή κάθε χρόνο τα κεφάλαιά τους, αλλά χωρίς να έχει παραχθεί χρήμα.
4. Υπάρχουν μονοπώλεια, καρτέλ, σε προϊόντα στρατηγικής σημασίας πχ πετρέλαιο, βιομηχανικά είδη. Καθώς και εξωτερικό εμπόριο πχ με την Κίνα όπου πολυεθνικές (συχνά με τους ίδιους ιδιοκτήτες των τραπεζών που παράγουν το χρήμα) εκμεταλλευόμενοι τις νομισματικές διαφορές, σύγχρονους δούλους και την διαφθορά απομυζούν συνεχώς χρήμα.
5. Με όπλο το χρήμα εξαγοράζονται τοπικές βιομηχανίες σε πολυεθνικούς κολοσσούς. Αν οι ιδιοκτήτες των πολυεθνικών είναι οι ιδιώτες τραπεζίτες που παράγουν το χρήμα, τότε αυτοί οι κολοσσοί μπορούν να καταστρέψουν οποιαδήποτε άλλη εταιρεία, ρίχνοντας τις τιμές.
Όλα τα παραπάνω επιφέρουν μία τρομακτική πίεση για χρήμα, που εκδηλώνεται με την καταστροφή των πιο αδυνάτων, με μία εργασία ταυτόσημη με δουλεία, μακριά από κάθε αξιοπρέπεια και ηθική.
Αν δούμε το σύστημα της εσωτερικής κυκλοφορίας του χρήματος της Ελλάδας: Η εξωτερική τροφοδοσία του συστήματος είναι μέσω του κράτους (μισθοί), η οποία πλέον είναι αρνητική διότι η φορολογία υπερβαίνει τους μισθούς με σκοπό να πληρώνεται το δημόσιο χρέος. Κανονικά η φορολογία έχει απλά σκοπό την αναδιανομή του πλούτου. Τώρα επιτελεί ακριβώς το αντίθετο, την συγκέντρωση του χρήματος στους ήδη κατέχοντες. Η εξωτερική τροφοδοσία γίνεται ακόμα μέσω των τραπεζών, οι οποίες όμως χορηγούν δάνειο, και σε απόλυτη τιμή είναι και αυτή αρνητική διότι απομυζούν μέσω των τόκων την οικονομία. Η βραχυπρόθεσμη παράταση αυτού του συστήματος είναι ο επαναδανεισμός, με όλο και σκληρότερους όρους και ανταλλάγματα, η δε τελική του λύση είναι η χρεωκοπία με δέσμευση όλων των περιουσιακών στοιχείων (ολόκληρου Κράτους πλέον) υπέρ των δανειστών.
Στις 4 Ιουνίου του 1963 παίρνεται μία ιστορική απόφαση από τον John Kennedy: Το εκτελεστικό Διάταγμα Νο 11110 αποφασίζει ότι το ίδιο το Αμερικανικό Δημόσιο θα μπορεί να εκτυπώνει άμεσα χρήμα (παρακάμπτωντας την FED) και μάλιστα η πρώτη εκτύπωση ήταν ύψους 4,3 δις δολλάρια που αντιστοιχούσε στην φυσική ποσότητα ασημιού που διέθετε τότε το Αμερικανικό θησαυροφυλάκιο. Το νέο χαρτονόμισμα σχεδιάστηκε αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να κυκλοφορήσει.
Σαν συνέπεια της κρίσης που άρχισε το 2008 αποφασίστηκε (κατ΄εξαίρεση) να γίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της, έλεγχος στη FED, και μάλιστα στη μικρή περίοδο του 2008. Ένα πρώτο πόρισμα της έρευνας που συνεχίζεται είναι ότι μόλις σε 3 μήνες το 2008 εκτυπώθηκαν ΚΡΥΦΑ κάποια τρισεκατομμύρια δολλάρια, και μοιράστηκαν μεταξύ των ιδιοκτητών των παγκόσμιων τραπεζών.
Η περίφημη απάτη των άγγλων αργυραμοιβών συνεχίζεται, ελέγχοντας σήμερα Κυβερνήσεις, εκτελώντας εκβιασμούς, δολοφονίες, πραξικοπήματα, ελέγχοντας τα κεντρικά ΜΜΕ ώστε να επιτελούν προπαγάνδα, αποβλάκωση του κόσμου και τρομοκρατία, ελέγχουν το πετρέλαιο, τη ναυτιλία, το παγκόσμιο εμπόριο και βιομηχανία. Επίσης έχουν κάθε συμφέρον να μποϋκοτάρουν την τεχνολογία της ενέργειας ώστε να είναι στάσιμη στο πετρέλαιο και τον άνθρακα, προωθώντας ως οικολογικές τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, οι οποίες όμως είναι ασύμφορες.
Η Λύση
Τα παραπάνω έως τώρα είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Η επιθυμητή λύση ξεκινάει εντοπίζοντας τις λάθος πρακτικές του προηγούμενου συστήματος. Απαραίτητη είναι η επανεκκίνηση του συστήματος, και η νέα λειτουργία του να λαμβάνει υπόψην της τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία δεν πρέπει να επαναληφθούν. Αφού κάναμε την αναδρομή εντοπίζουμε τα κύρια χαρακτηριστικά μιας νέας ανθρώπινης οικονομίας:
1. Το σπάσιμο της Πυραμίδας: Δεν μπορούν τα κίνητρα των πράξεων μας να συνεχίζουν να είναι η απληστία, το μίσος και ο φόβος. Μας αξίζει ένα καλύτερο σήμερα, όχι πλέον ως μέρος μιας άδικης πυραμίδας, αλλά ως ένα ελεύθερο ανθρώπινο πλάσμα που υλοποιεί τα ομορφότερα όνειρά του από τη θέση του Δημιουργού και όχι του θύματος και μέσα σε μία πλάση όπου όλοι αντιλαμβάνονται τον συνάνθρωπό τους σαν έναν σύντροφο, σαν έναν φίλο, σαν ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού. Πρέπει να εμπιστεύομαι τον συνάνθρωπό μου, και ο καθένας από μας να αποδεχθεί ότι όλοι μας θα είμαστε στο εξής οικονομικά ισοδύναμοι και σε περιουσία και σε εργασία.
2. Η επανεκκίνηση της οικονομίας: Η πιο επαναστατική πράξη που μπορούμε να κάνουμε είναι να χτυπήσουμε το οικονομικό τερατούργημα που μας ταλαιπωρεί στο πιο ευαίσθητο σημείο του, το οποίο ταυτόχρονα είναι και το πιο προσιτό σε εμάς: Μέσα μας. Είναι το να πούμε στην αρχή μέσα μας, πιστεύοντας το και κατόπιν φωναχτά: «Το ευρώ ΔΕΝ έχει αξία» Είναι ένα χρωματιστό χαρτάκι χωρίς αντίκρυσμα, μέσο της έως τώρα υποταγής και εξαπάτησης μας και τίποτα άλλο.
Συνέπεια της παραπάνω πρότασης είναι ότι αυτόματα μηδενίζουμε κάθε χρέος προς τις τράπεζες, δημόσιο και ιδιωτικό, διότι απλούστατα τα ευρώ ή τα δολλάρια που δανειστήκαμε ουδέποτε είχαν αξία. Ακυρώνοντας το δημόσιο χρέος, αυτόματα καταργείται κάθε φορολογική απαίτηση του έως τώρα κράτους.
Κάποιος θα μπορούσε να πει σε έναν δανειολήπτη: «Χρωστάς! Αν όχι στις τράπεζες, τότε χρωστάς (έστω και άθελά σου) σε όλους τους ανθρώπους, επαγγελματίες και μη, που τους έδινες τα χρωματιστά χαρτάκια (ευρώ) της τράπεζας και αγόραζες τις υπηρεσίες τους ή τα αγαθά τους.» Σε αυτή τη περίπτωση απαντάμε ότι οι περισσότεροι από εμάς που πήραμε ένα δάνειο κάναμε το ίδιο, πήραμε τις υπηρεσίες των άλλων, αλλά ταυτόχρονα επειδή και εμείς δουλεύαμε παρείχαμε στους υπόλοιπους συνανθρώπους μας τα αγαθά ή τις υπηρεσίες μας. Οποιαδήποτε δουλειά και να κάνουμε είτε είμαστε γεωργός, κτηνοτρόφος, βιοτέχνης, έμπορος, δάσκαλος, σερβιτόρος ή γιατρός παρέχουμε την εργασία μας για το όφελος της κοινωνίας.
Χρωστάμε όμως σε κάποιον συνάνθρωπό μας που αν και δούλευε όσο και εμείς δεν πήρε δάνειο και δεν έχει ενδεχομένως σπίτι. Αποδεχόμενος όμως στο 1ο βήμα ότι στο εξής είμαστε οικονομικά ισοδύναμοι, τότε μπορεί να βάλουμε ένα πλαφόν, για παράδειγμα θα έχει ο καθένας μας από 1 έως 3 σπίτια. Άρα ο φίλος μας που ήταν χωρίς δάνειο και δεν έχει σπίτι, αμέσως θα πάρει ένα τουλάχιστον σπίτι και θα έχει προτεραιότητα στα σπίτια που θα κατασκευάζονται ώστε να φτάσει και αυτός στα 3 σπίτια όπως όλοι. Άρα δεν υπάρχει αδικία.
3. Ο παραγωγός του χρήματος στο εξής θα είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Αυτό το ευαίσθητο στοιχείο δεν μπορεί να το χειρίζονται στο μέλλον τραπεζίτες ή πολιτικοί που μέχρι τώρα ήταν μέρος του προβλήματος. Δεν μπορεί να υπάρχει τόκος στο μέλλον. Δηλαδή χρήμα που απαιτείται, χωρίς να έχει δημιουργηθεί.
4. Το χρήμα πρέπει να έχει φυσική σημασία με ένα είδος 1ης ανάγκης. Για παράδειγμα με μία φρατζόλα ψωμί, με ένα κιλό στάρι. Έχοντας αυτήν την αντιστοιχία ο κάθε παραγωγός τροφής μπορεί να αναγνωριστεί ως παραγωγός πλούτου από την κοινότητα. Επιπλέον και σαν συνέπεια και των παραπάνω παύει να υφίσταται ο πληθωρισμός.
Υιοθετώντας τα παραπάνω έχουμε τη γέννηση μιας ανθρώπινης οικονομίας.
Κάποτε πλησιάσαμε
Με το ΕΑΜ είχαμε ένα κίνημα από ελεύθερους ανθρώπους σε μια σκοτεινή εποχή της ιστορίας μας, το οποίο κυνηγήθηκε λυσσαλέα από τις δυνάμεις που θέλαν να κυριαρχήσουν. Το 1944 η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης αποφασίζει ότι στο εξής η εξουσία πηγάζει και ασκείται από τον λαό. Εκδίδεται χαρτονόμισμα (με τη μορφή εθνικού ομολόγου για τον απελευθερωτικό αγώνα), στο οποίο ο παραγωγός του χρήματος είναι οι ελεύθεροι Έλληνες. Δεν υπάρχει τόκος σε αυτό. Όσο για τη νομισματική μονάδα: Είναι οι οκάδες στάρι.
Η εξέλιξη
Ας υποθέσουμε ότι συμφωνούμε μία ομάδα ανθρώπων στα παραπάνω τέσσερα βήματα. Ας κάνουμε μια μικρή προσομοίωση στο πως θα λειτουργήσει το σύστημα:
Όλοι μας ήδη έχουμε στέγη. Κάθε παραγωγός τροφής παραδίδει τα προϊόντα του σε εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε πλέον οι παραγωγοί του χρήματος και αποφασίζουμε στο εξής τα βασικά αγαθά να είναι δωρεάν. Κάθε παραγωγός τροφής (γεωργός, κτηνοτρόφος, βιοτέχνης, εμπορικό κατάστημα) πληρώνεται από εμάς και ο καθένας μας ψωνίζει δωρεάν όσο θέλει και μπορεί να καταναλώσει. Σύντομα υπάρχει αφθονία, μπορούμε να κάνουμε μία ακόμα και διακρατική συμφωνία άμεσης ανταλλαγής (κλίρινγκ) εάν έχουμε ανάγκη από κάποια προϊόντα που έχουμε έλλειψη.
Αφού καλύψαμε την διατροφή συνεχίζουμε να καλύπτουμε τις υπόλοιπες ανάγκες μας με την βιοτεχνία, την βιομηχανία, τις απαραίτητες υπηρεσίες. Εκεί διαπιστώνουμε ότι καλύψαμε τις ανάγκες μας, αλλά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι πρόθυμοι για να εργαστούν για την κοινότητα. Υποχρεωτικά λοιπόν πρέπει να μειώσουμε το ωράριο υπηρεσίας μας, ώστε όλοι να δουλεύουν το ίδιο. Πιθανόν το νέο μας ωράριο να είναι μία ή δύο ώρες την ημέρα. Τέλος στα εξαντλητικά 8ωρα ή 12ωρα. Επίσης ο καθένας μας είναι πλέον συνειδητός ότι κάνει μία απαραίτητη υπηρεσία προς την κοινότητα, η οποία πλέον είναι μία αξιοπρεπής εργασία και ταυτόχρονα διασκεδαστική γιατί δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μία ρουτινιάρικη δουλειά που πιθανόν να εξαπατούσε τους άλλους. Τώρα μπορεί να είναι μία 2ωρη βάρδια σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας για κάποιους μήνες, μετά να είναι στην γεωργία, κάποιους άλλους μήνες να είναι σε μία άλλη υπηρεσία.
Σε μία τέτοια κοινωνία ισότητας κανένας γιατρός δεν θα χρειάζεται φακελάκι. Ένας επιστήμονας θα μπορούσε να ανακαλύψει θαυμαστά πράγματα, χωρίς να εκβιαστεί να κρύψει την εφεύρεσή του. Ένας κλέφτης όπου όλοι θα είχαν όλα δεν θα είχε λόγο να υιοθετήσει παραβατική συμπεριφορά. Ο στρατιώτης δεν χρειάζεται να σκοτώσει κανέναν. Ο μετανάστης δεν χρειάζεται να κάνει πια το ταξίδι του Οδυσσέα. Όταν θα είχαμε τόση αφθονία, δεν θα δεχόμασταν οι Αφρικανοί να πεινάνε, θα ήταν πολύ εύκολο για εμάς να στέλνουμε καράβια με τρόφιμα, έτσι, χωρίς αντάλλαγμα, γιατί οι άνθρωποι φτιαχτήκαμε να ζούμε σε αιώνια ειρήνη και όχι στο μίσος και τους πολέμους. Στις αναγκαίες υπηρεσίες βέβαια δεν υπάρχουν πια τα προπαγανδιστικά κεντρικά ΜΜΕ. Ήδη από τώρα έχουμε καταλάβει τον ρόλο τους.
Η αφθονία είναι φυσική και ήδη παρούσα. Η υπάρχουσα κατάσταση που καταρρέει σκοπό είχε να την κρύβει από εμάς και να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ζούμε σε μία σκοτεινή ζούγκλα επιβίωσης και όχι σε έναν παράδεισο που φτιάχτηκε ειδικά για εμάς, με άπειρες δυνατότητες επέκτασης και εξέλιξης.
Εκείνη τη στιγμή θα καταλάβουμε ότι όντας όλοι μας ίσοι, και ίσοι επειδή εμείς συνειδητά το αποφασίσαμε γιατί φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο κατανόησης, δεν χρειαζόμαστε πλέον καν την ύπαρξη του χρήματος. Καταλαβαίνουμε πως ότι δίνουμε στους άλλους το δίνουμε σε όλους εμάς, και ότι είμαστε εμείς αυτοί που υλοποιούμε τα όνειρά μας. Θα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πολλά ακόμα θαυμαστά πράγματα, και ότι το ταξίδι απλά συνεχίζεται…
Βιβλιογραφία
http://www.mindcontagion.org/subs/ep5.html Ι Want The Earth Plus 5% by Larry Hannigan
https://www.theamericandreamfilm.com/index.php The American Dream Film by the Provocateur Network
http://www.geo-pol.com/currency/index.htm Economies of Faith: The Future of the Dollar as Reserve Currency by Pedro Cardoso.© Κοπανάκης Μανώλης 2011: Το παραπάνω κείμενο μπορεί να δημοσιεύεται, να κυκλοφορεί και να μεταφράζεται ελεύθερα.
