Γι’ αυτό και η γιορτή αναφέρονταν ως της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας, καθώς παρεμβάλλονταν στο μέσον περίπου της περιόδου των οργωμάτων και της σποράς και ήταν πάντα μια ημέρα που οι αγρότες άφηναν τα αλέτρια και πήγαιναν να εκκλησιαστούν.
Αυτά γίνονταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια, πριν απαξιωθεί εντελώς η παραδοσιακή αγροτική ζωή και πριν βέβαια τη λειτουργία της ευχής του παπά την αναλάβουν με τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα οι πολυεθνικές εταιρείες που ρημάζουν τον κόσμο.
Είναι ασφαλώς και άλλοι λόγοι για τους οποίους εγκαταλείφθηκε αυτό το ωραίο έθιμο το οποίο έδινε και έναν άλλο τόνο στην ημέρα αλλά πρόπερσι, χάρη ενός αφιερώματος που θα κάναμε σε μια εφημερίδα για τους Καραγκούνηδες του θεσσαλικού κάμπου, καταφέραμε και το αναβιώσαμε εν μέρει στο κεφαλοχώρι της Καρδίτσας, Παλαμάς.
Εκεί λοιπόν, αρκετές ήταν οι γυναίκες, ώριμες αλλά και νέες που έβρασαν τα σπόρια (πολύσπορα τα λένε στον κάμπο) και τα έφεραν στην εκκλησία να ευλογηθούν με σκοπό να τιμήσουν την ημέρα αλλά παρακινηθούν και οι άλλες συντοπίτισσές τους να το κάνουν κι έτσι να μη χαθεί αυτό το ωραίο έθιμο της παραδοσιακής ζωής των ελλήνων αγροτών.
