Επαναλαμβάνω, αγροτικά κι όχι βιομηχανικά, όπως για παράδειγμα αυτοκίνητα που πλέον δεν μπορούμε να παράγουμε.
Δεν μπορώ επίσης να νιώσω εθνικά υπερήφανος, όταν εκείνους τους ολυμπιονίκες που τόσο ένθερμα χειροκροτούσαμε το 2004, πριν από λίγο καιρό τους είδαμε να καταδικάζονται μαζί μ ε τον προπονητή τους επειδή βρέθηκαν ντοπαρισμένοι.
Ειλικρινά, δεν αισθάνομαι καμία εθνική υπερηφάνεια ζώντας σε μία κοινωνία με συνταξιούχους ηλικίας σαράντα και πενήντα χρόνων, οι οποίοι - μάλιστα με κομπασμό - λένε στους φίλους τους με ποιον τρόπο κορόιδεψαν το ταμείο τους, δηλαδή το κράτος και βγήκαν στη σύνταξη νωρίτερα απ’ ότι προβλέπονταν.
Δεν μπορώ να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος, όταν το ίδιο το κράτος δημιουργεί πελατειακές σχέσεις μ ε τους υπαλλήλους του, προσφέροντας απλόχερα αδικαιολόγητα επιδόματα. Επίδομα πλυσίματος χεριών, επίδομα μεταφοράς φακέλου, επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, επίδομα φαξ, επίδομα χρήσης κυλικείου και πόσα άλλα ακόμα…, όταν θεωρώ πολύ πιο φρόνιμο να γίνονται οι νόμιμες αυξήσεις στις αποδοχές τους, αξιοκρατικά και σύμφωνα πάντα με την εργατικότητα του κάθε υπαλλήλου.
Αρνούμαι να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος, διαπιστώνοντας ότι οι νέοι
μας δεν φοβούνται τ ην αναδουλειά, αλλά τη δουλειά. Μία, θα έλεγα οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι αυτή με την οποία δεν λερώνεσαι, ότι πρέπει να εργάζεσαι αποκλειστικά σε κάποιο γραφείο, και σε καμία περίπτωση σ’ ένα συνεργείο αυτοκινήτων ή σ’ ένα χωράφι…
Φτάσαμε σ’ ένα σημείο όπου δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα, εισάγουμε τα πάντα και έχουμε καταντήσει να θεωρούμε τη χειρονακτική εργασία υποδεέστερη και κατά συνέπεια ταπεινωτική.
Δεν μπορώ να είμαι εθνικά υπερήφανος, όταν σκέφτομαι ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει Ελληνικής καταγωγής τεχνίτης. Θα βλέπουμε μόνο ηλεκτρολόγους Αλβανικής – ενδεχομένως - καταγωγής, υδραυλικούς Πολωνικής και Πακιστανούς κηπουρούς.
Δεν αντέχω να αντικρίζω νέους που χρησιμοποιούν τα χέρια τους μόνο για να μουντζώνουν - συνήθως όταν οδηγούν – κι ας είναι το άναξ δεύτερο συνθετικό της λέξης χειράναξ, που σημαίνει ο βασιλιάς στο χώρο του, αυτός που ξέρει να χρησιμοποιεί τα χέρια του πολύ καλά. Όπως κάποτε λέγαμε «καλός τεχνίτης».
Τη σημερινή κρίση που διανύουμε, τη θεωρώ περισσότερο κρίση αξιών και λιγότερο οικονομική. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ότι ενώ οι άνεργοι θα πλησιάσουν το 1.000.000, οι αλλοδαποί που εργάζονται στη χώρα μας είναι περισσότεροι από 1.500.000.
Δεν μπορώ να είμαι εθνικά υπερήφανος όταν βλέπω παχύσαρκα, οκνά παιδιά, μονίμως κουρασμένα να διαθέτουν κάποιο πτυχίο ΑΕΙ ή Τ ΕΙ, αλλά όταν τους ζητήσεις να εργαστούν πάνω στο αντικείμενό τους να μην το γνωρίζουν.
Δεν αξίζει να είμαι εθνικά υπερήφανος, όταν γύρω μου βλέπω ανθρώπους σε ηλικία άνω των εβδομήντα ετών να συνεχίζουν να εργάζονται προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους.
Εκείνων των παιδιών που απαξιούν να εργαστούν με τη δικαιολογία ότι δεν βρίσκουν τη δουλειά που τους ταιριάζει.
Δεν μπορώ να είμαι εθνικά υπερήφανος, όταν η Ελλάδα είναι γεμάτη με πανεπιστήμια και ΤΕΙ που βγάζουν πτυχιούχους με διδακτορικά, αλλά καταλήγουν να κάνουν delivery…, διότι τη θέση που πραγματικά έπρεπε να κατέχουν προφανώς την έχει καταλάβει ένα ανίκανο άτομο, που προωθήθηκε από κάποιο «γερό δόντι» μιας δημόσιας υπηρεσίας.
Ασφαλώς όμως θα μπορούσα να είμαι υπερήφανος αν δίναμε στα παιδιά μας παραδείγματα τέτοια, που θα τα βοηθούσαν να καταλάβουν ότι καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αρκεί αυτό που θα επιλέξουν να το κάνουν καλά και με ήθος. Και βέβαια είμαι εθνικά υπερήφανος όταν οι νέοι μας, παράλληλα με τις σπουδές τους επιθυμούν να εργαστούν προκειμένου να αποκτήσουν εμπειρίες ή ακόμη και να βοηθήσουν τους γονείς τους, ώστε να απεμπλακούν από τα πολλά έξοδα. Είμαι
υπερήφανος και επικροτώ όσους μικροεπιχειρηματίες έχουν ευρηματικές ιδέες και προσπαθούν να τις υλοποιήσουν σε καιρούς χαλεπούς, σαν τους σημερινούς που διανύουμε. Επικροτώ κι εκείνους τους ανθρώπους που έχουν όρεξη για εργασία και θέλουν να γυρίσουν στον τόπο καταγωγής τους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε στην επαρχία να αναπτύσσονται όλο και περισσότερο franchise καταστήματα και να μετατρέπουν σιγά – σιγά τη γενέτειρά τους σε μία μικρότερη Αθήνα, αλλά περισσότερο βιώσιμη και πιο ανθρώπινη.
Όπως προανέφερα, η Ελλάδα περνάει κυρίως μία κρίση αξιών.
Αποτελεί λοιπόν μεγάλη ευκαιρία για όλους μας και επιβάλλεται, καθώς παλεύουμε για το αύριο, να ρίξουμε μία ματιά πίσω μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναλογιστούμε πώς αναλώθηκε μέχρι τώρα η ζωή μας και να μας γίνουν μάθημα τα παθήματα των περασμένων δεκαετιών.
Γιώργος Κουτρουλιάς
Πρόεδρος της Palmie A.E.
