Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι το αβάσταχτο χρέος και η ύφεση. Αυτό είναι το παράγωγο μιας κοινωνίας που μαστίζεται από ηθική και πολιτισμική κρίση, δηλαδή, ένας γενικευμένος και πρωτόγνωρος αμοραλισμός, ακόμη και για τα ελληνικά ιστορικά δεδομένα.
Σε αυτό, αν προσθέσουμε και το ιδιόμορφο του χαρακτήρα του νεοέλληνα, δηλαδή το βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και η τάση του για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό είναι σχετικά απλό να καταλάβουμε γιατί ο λαός μας παραπαίει σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Μεγάλοι νομπελίστες από τις οικονομικές επιστήμες μας λένε ότι μια καταρρέουσα οικονομία με καλό προγραμματισμό και ένα νομοταγή, εργατικό και αισιόδοξο λαό μπορείς να την ανορθώσεις σε διάστημα τριών – έξι ετών. Δεν μπορείς όμως να πετύχεις τίποτα από αυτά σε μια κοινωνία που χάνει την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ένα λαό που δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς και το σύστημα που έχουν εκθρέψει. Κατά κοινή ομολογία τα τελευταία δύο – τρία χρόνια η δυσαρμονία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες είναι πανθομολογούμενη.
Αυτή η συνεχόμενη δυσαρμονία επιτείνει το πρόβλημα, αυξάνει την έμφυτη φιλοχρηματία ημών των Ελλήνων και τελικά οδηγεί στην καταστρατήγηση των νόμων, έτσι και αλλιώς.
Έλληνες εκατομμυριούχοι δηλώνουν φτωχοί, ενώ κρύβουν καταθέσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε ξένες τράπεζες.
Χωρίς ίχνος αισθήματος ηθικής, χωρίς τσίπα κατά το λαϊκότερον δηλώνουν εισοδήματα 8-12 χιλ. ευρώ στην εφορία της περιοχής τους και επιπλέον, ως άθλιοι ζήτουλες, μερικοί έπαιρναν (και παίρνουν) το επίδομα ανεργίας. Ανάμεσα στις πολλές πρωτοτυπίες, ως χώρα, (βλέπε φοροκλοπή, τροχαία κ.α.) είμαστε το κράτος με τους πιο πλούσιους πολίτες και το συνεχές αδηφάγο δημόσιο που σιτίζει χιλιάδες υπεράριθμους άχρηστους ρουσφετολογικά τακτοποιημένους.
Θα σας φανεί, ίσως, παράξενο ότι ένας πολιτιστικά ανεβασμένος λαός χωρίς φοβικά σύνδρομα για το μέλλον είναι εκείνος που δημιουργεί και φτιάχνει την οικονομία, είναι εκείνος που σέβεται την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αντίθετα, η ευνοιοκρατία συνώνυμη βαριάς ηθικής και κοινωνικής αδικίας που διατρέχει ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση φέρνει (έφερε) ένα λαό στην αγανάκτηση, και όχι σπάνια στη διασάλευση της δημόσιας τάξης. (Βλέπε ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη 28ης Οκτ. 2011). Όταν άνθρωποι φανερά ανεπαρκείς, χωρίς να έχουν σημειώσει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία στην σταδιοδρομία τους (Μερικοί δεν έχουν καν σταδιοδρομία) διορίζονται σε καλοπληρωμένα δημόσια πόστα εντός και εκτός Ελλάδας, πως είναι δυνατόν να μην προσβάλλεται το δημόσιο αίσθημα.
Το μεγάλο ερώτημα ημών των νεοελλήνων που συχνά ταλανίζει τις ψυχές ήταν ανέκαθεν η αναζήτηση εθνικής ταυτότητας και αυτοδιάθεσης, ένας διαρκής αγώνας για το ποιοι είμαστε και όχι για το τι είμαστε. Μια συνεχής προσπάθεια για τη σπουδαιοφάνεια και όχι την ουσία. Τα αισθήματα χειραφέτησης και ελευθερίας στο λόγο, τη διαμαρτυρία κ.α. τα «κατακτήσαμε» με το παραπάνω. Έτσι, απομακρύναμε το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης πάνω στο οποίο βασίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Κάπως έτσι εύκολα περάσαμε από την ελευθερία στην ελευθεριότητα, από την τήρηση των νόμων στην ασυδοσία.
Η αυτονόητη ενέργεια της σημερινής κυβέρνησης να μεταβούν στην Ελβετία αρμόδιοι του υπουργείου οικονομικών και να συλλάβουν καταθέσεις Ελλήνων φοροφυγάδων, που διάγουν ηγεμονική ζωή, και να τους φορολογήσουν, είναι μια καλή αναλαμπή.
Σε αυτό, αν προσθέσουμε και το ιδιόμορφο του χαρακτήρα του νεοέλληνα, δηλαδή το βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και η τάση του για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό είναι σχετικά απλό να καταλάβουμε γιατί ο λαός μας παραπαίει σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Μεγάλοι νομπελίστες από τις οικονομικές επιστήμες μας λένε ότι μια καταρρέουσα οικονομία με καλό προγραμματισμό και ένα νομοταγή, εργατικό και αισιόδοξο λαό μπορείς να την ανορθώσεις σε διάστημα τριών – έξι ετών. Δεν μπορείς όμως να πετύχεις τίποτα από αυτά σε μια κοινωνία που χάνει την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ένα λαό που δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς και το σύστημα που έχουν εκθρέψει. Κατά κοινή ομολογία τα τελευταία δύο – τρία χρόνια η δυσαρμονία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες είναι πανθομολογούμενη.
Αυτή η συνεχόμενη δυσαρμονία επιτείνει το πρόβλημα, αυξάνει την έμφυτη φιλοχρηματία ημών των Ελλήνων και τελικά οδηγεί στην καταστρατήγηση των νόμων, έτσι και αλλιώς.
Έλληνες εκατομμυριούχοι δηλώνουν φτωχοί, ενώ κρύβουν καταθέσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε ξένες τράπεζες.
Χωρίς ίχνος αισθήματος ηθικής, χωρίς τσίπα κατά το λαϊκότερον δηλώνουν εισοδήματα 8-12 χιλ. ευρώ στην εφορία της περιοχής τους και επιπλέον, ως άθλιοι ζήτουλες, μερικοί έπαιρναν (και παίρνουν) το επίδομα ανεργίας. Ανάμεσα στις πολλές πρωτοτυπίες, ως χώρα, (βλέπε φοροκλοπή, τροχαία κ.α.) είμαστε το κράτος με τους πιο πλούσιους πολίτες και το συνεχές αδηφάγο δημόσιο που σιτίζει χιλιάδες υπεράριθμους άχρηστους ρουσφετολογικά τακτοποιημένους.
Θα σας φανεί, ίσως, παράξενο ότι ένας πολιτιστικά ανεβασμένος λαός χωρίς φοβικά σύνδρομα για το μέλλον είναι εκείνος που δημιουργεί και φτιάχνει την οικονομία, είναι εκείνος που σέβεται την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αντίθετα, η ευνοιοκρατία συνώνυμη βαριάς ηθικής και κοινωνικής αδικίας που διατρέχει ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση φέρνει (έφερε) ένα λαό στην αγανάκτηση, και όχι σπάνια στη διασάλευση της δημόσιας τάξης. (Βλέπε ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη 28ης Οκτ. 2011). Όταν άνθρωποι φανερά ανεπαρκείς, χωρίς να έχουν σημειώσει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία στην σταδιοδρομία τους (Μερικοί δεν έχουν καν σταδιοδρομία) διορίζονται σε καλοπληρωμένα δημόσια πόστα εντός και εκτός Ελλάδας, πως είναι δυνατόν να μην προσβάλλεται το δημόσιο αίσθημα.
Το μεγάλο ερώτημα ημών των νεοελλήνων που συχνά ταλανίζει τις ψυχές ήταν ανέκαθεν η αναζήτηση εθνικής ταυτότητας και αυτοδιάθεσης, ένας διαρκής αγώνας για το ποιοι είμαστε και όχι για το τι είμαστε. Μια συνεχής προσπάθεια για τη σπουδαιοφάνεια και όχι την ουσία. Τα αισθήματα χειραφέτησης και ελευθερίας στο λόγο, τη διαμαρτυρία κ.α. τα «κατακτήσαμε» με το παραπάνω. Έτσι, απομακρύναμε το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης πάνω στο οποίο βασίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Κάπως έτσι εύκολα περάσαμε από την ελευθερία στην ελευθεριότητα, από την τήρηση των νόμων στην ασυδοσία.
Η αυτονόητη ενέργεια της σημερινής κυβέρνησης να μεταβούν στην Ελβετία αρμόδιοι του υπουργείου οικονομικών και να συλλάβουν καταθέσεις Ελλήνων φοροφυγάδων, που διάγουν ηγεμονική ζωή, και να τους φορολογήσουν, είναι μια καλή αναλαμπή.
