Δεν είναι καθόλου ευχάριστο τα τελευταία δυο - τρία χρόνια να μιλούμε και να γράφουμε για τα κακώς κείμενα της πατρίδας μας. Δυστυχώς όμως οι απλοί πολίτες, δηλ. η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας βλέπει την κατάρρευση όλων των αξιών να έρχεται όλο και πιο κοντά και οι πολίτες να παραμιλούν στα σπίτια και τις καφετέριες.
Βλέπουμε δηλ. την πατρίδα μας να γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Οι μεγάλες αλλά. αδύναμες, κοινωνικές ομάδες να γίνονται ο εύκολος στόχος άδικης και βαριάς φορολογίας, οι περισσότεροι χωρίς να φτάνει σε τίποτε για την οικονομική κατάντια που μας κατατρέχει. Και η μεγάλη αγωνία και ερώτημα των ανυποψίαστων πολιτών είναι γιατί; Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, το ελληνικό πρόβλημα είναι πολυσύνθετο και διαχρονικό. - Μόνο σε ένα χρόνο (2010-2011) στον ξένο τύπο, πολλές εκατοντάδες αρνητικά (απαξιωτικά) για την Ελλάδα άρθρα δημοσιεύτηκαν.-
Τα άρθρα αυτά με αφορμή την οικονομική κρίση δεν μιλούν μόνο για το οικονομικό πρόβλημα, αλλά επεκτείνονται και στον απείθαρχο χαρακτήρα του νεοέλληνα. Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ κος Τρισέ, γνωστός ως ευγενικός και καλός συμπαραστάτης για το ελληνικό ζήτημα, μόλις συνταξιοδοτήθηκε δήλωσε για την Ελλάδα: «Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να αθέτησε τόσο πολύ τις υποχρεώσεις της». Και άλλες χώρες της Ευρωζώνης όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία αντιμετωπίζουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, όχι όμως δημοσιονομικής κραιπάλης.
Πόσο τιμητικό για τη χώρα μας είναι, ο Ισπανός Πρωθυπουργός να αποφεύγει να φωτογραφηθεί με τον Έλληνα ομόλογό του και οι Πορτογάλοι να δηλώνουν, «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»…
Η εικόνα και η αξιοπιστία της Ελλάδας, ύστερα από το γάμο μας με την ΕΟΚ – ΟΝΕ, έχουν φτάσει στο σημείο μηδέν. Χάθηκε εντελώς η πεμπτουσία των ανθρώπινων σχέσεων, δηλ. η αμοιβαία ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ. Στην καλή πίστη βασίζονται σχεδόν τα πάν τα στις διανθρώπινες και τις διακρατικές καλές σχέσεις. Ξεχάσαμε όμως ή δεν θέλαμε να ξέρουμε ότι η αξιοπιστία – καλή πίστη – είναι αμφίδρομη, δεν λειτουργεί με οριεντάλ κουτοπονηριές και εθνικιστικά νταηλίκια. Κάποτε αυτά ξεσκεπάζονται και τότε χάνεις ό,τι σου απέμεινε από αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη. Μερικά μόνο, από τα αίτια της σημερινής κακοδαιμονίας μπορούν να συνοψισθούν στον άκρατο λαϊκισμό, στην ασυνέπεια λόγου και έργου, στα διάφορα φτηνά τεχνάσματα των κυβερνώντων τα οποία τώρα έγιναν ολοφάνερα αντιληπτά και εξόργισαν τους εταίρους μας στις Βρυξέλλες. Είναι ακόμη ένας υποδόριος αντιγερμανισμός ή ο αντισημιτισμός μέσα από τα οποία αυτοδικαιώνουμε τον εαυτό μας. Είναι το «τέρας» του αλόγιστου συνδικαλισμού με 780 απεργίες το χρόνο που γονατίζουν την οικονομία και διαλύουν το τόπο. Αυτή η αυτοκαταστροφική κουλτούρα δεν είναι τελείως καινούργια, γιγαντώθηκε όμως τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες. Σε όλες τις εποχές της νεοελληνικής ιστορίας οι πολιτικοί μας ως πρωταρχικό μέλημα είχαν την επανεκλογή τους στην εξουσία με όχημα τη φαυλότητα και το ρουσφέτι.
Δεν νοιάστηκαν ποτέ να οργανώσουν ένα ευνομούμενο κράτος. Για ποιο λόγο λοιπόν φίλοι μου, να το κάνουν τώρα;
Οι Έλληνες πολιτικοί δεν επιδίωξαν ποτέ να γνωριστούν καλά με τη δυτική Ευρώπη, αλλά ούτε και η δυτική Ευρώπη γνώρισε καλά το νεοελληνικό ταμπεραμέντο. Παρέμεινε η Ελλάδα των ημετέρων. Έλα όμως που συνάψαμε γάμο με τους Ευρωπαίους (ΕΟΚ-ΟΝΕ) και τα χούια της νύφης αποκαλύφτηκαν. Τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα της αφροσύνης για τον άκρατο δανεισμό και την υπερχρέωση της χώρας. Τώρα οι ομοτράπεζοι εταίροι μας μάλλον χάνουν την υπομονή τους και θα μας απογαλακτίσουν από τα εύκολα λεφτά.
Ο κ. Σταυράκης είναι Κοινωνιολόγος.
Βλέπουμε δηλ. την πατρίδα μας να γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Οι μεγάλες αλλά. αδύναμες, κοινωνικές ομάδες να γίνονται ο εύκολος στόχος άδικης και βαριάς φορολογίας, οι περισσότεροι χωρίς να φτάνει σε τίποτε για την οικονομική κατάντια που μας κατατρέχει. Και η μεγάλη αγωνία και ερώτημα των ανυποψίαστων πολιτών είναι γιατί; Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, το ελληνικό πρόβλημα είναι πολυσύνθετο και διαχρονικό. - Μόνο σε ένα χρόνο (2010-2011) στον ξένο τύπο, πολλές εκατοντάδες αρνητικά (απαξιωτικά) για την Ελλάδα άρθρα δημοσιεύτηκαν.-
Τα άρθρα αυτά με αφορμή την οικονομική κρίση δεν μιλούν μόνο για το οικονομικό πρόβλημα, αλλά επεκτείνονται και στον απείθαρχο χαρακτήρα του νεοέλληνα. Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ κος Τρισέ, γνωστός ως ευγενικός και καλός συμπαραστάτης για το ελληνικό ζήτημα, μόλις συνταξιοδοτήθηκε δήλωσε για την Ελλάδα: «Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να αθέτησε τόσο πολύ τις υποχρεώσεις της». Και άλλες χώρες της Ευρωζώνης όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία αντιμετωπίζουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, όχι όμως δημοσιονομικής κραιπάλης.
Πόσο τιμητικό για τη χώρα μας είναι, ο Ισπανός Πρωθυπουργός να αποφεύγει να φωτογραφηθεί με τον Έλληνα ομόλογό του και οι Πορτογάλοι να δηλώνουν, «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»…
Η εικόνα και η αξιοπιστία της Ελλάδας, ύστερα από το γάμο μας με την ΕΟΚ – ΟΝΕ, έχουν φτάσει στο σημείο μηδέν. Χάθηκε εντελώς η πεμπτουσία των ανθρώπινων σχέσεων, δηλ. η αμοιβαία ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ. Στην καλή πίστη βασίζονται σχεδόν τα πάν τα στις διανθρώπινες και τις διακρατικές καλές σχέσεις. Ξεχάσαμε όμως ή δεν θέλαμε να ξέρουμε ότι η αξιοπιστία – καλή πίστη – είναι αμφίδρομη, δεν λειτουργεί με οριεντάλ κουτοπονηριές και εθνικιστικά νταηλίκια. Κάποτε αυτά ξεσκεπάζονται και τότε χάνεις ό,τι σου απέμεινε από αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη. Μερικά μόνο, από τα αίτια της σημερινής κακοδαιμονίας μπορούν να συνοψισθούν στον άκρατο λαϊκισμό, στην ασυνέπεια λόγου και έργου, στα διάφορα φτηνά τεχνάσματα των κυβερνώντων τα οποία τώρα έγιναν ολοφάνερα αντιληπτά και εξόργισαν τους εταίρους μας στις Βρυξέλλες. Είναι ακόμη ένας υποδόριος αντιγερμανισμός ή ο αντισημιτισμός μέσα από τα οποία αυτοδικαιώνουμε τον εαυτό μας. Είναι το «τέρας» του αλόγιστου συνδικαλισμού με 780 απεργίες το χρόνο που γονατίζουν την οικονομία και διαλύουν το τόπο. Αυτή η αυτοκαταστροφική κουλτούρα δεν είναι τελείως καινούργια, γιγαντώθηκε όμως τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες. Σε όλες τις εποχές της νεοελληνικής ιστορίας οι πολιτικοί μας ως πρωταρχικό μέλημα είχαν την επανεκλογή τους στην εξουσία με όχημα τη φαυλότητα και το ρουσφέτι.
Δεν νοιάστηκαν ποτέ να οργανώσουν ένα ευνομούμενο κράτος. Για ποιο λόγο λοιπόν φίλοι μου, να το κάνουν τώρα;
Οι Έλληνες πολιτικοί δεν επιδίωξαν ποτέ να γνωριστούν καλά με τη δυτική Ευρώπη, αλλά ούτε και η δυτική Ευρώπη γνώρισε καλά το νεοελληνικό ταμπεραμέντο. Παρέμεινε η Ελλάδα των ημετέρων. Έλα όμως που συνάψαμε γάμο με τους Ευρωπαίους (ΕΟΚ-ΟΝΕ) και τα χούια της νύφης αποκαλύφτηκαν. Τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα της αφροσύνης για τον άκρατο δανεισμό και την υπερχρέωση της χώρας. Τώρα οι ομοτράπεζοι εταίροι μας μάλλον χάνουν την υπομονή τους και θα μας απογαλακτίσουν από τα εύκολα λεφτά.
Ο κ. Σταυράκης είναι Κοινωνιολόγος.
