Δεν ξέρουμε τι μέρα μας ξημερώνει αύριο και προσπαθούμε να βρούμε μία λύση, αρχικά περιμένοντας από αυτούς που χειρίζονται την οικονομία και την πολιτική. Δεν είμαστε κάποιοι που παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις και είναι φυσικό να περιμένουμε αρχικά από τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες να βρούνε τη λύση σε ένα θέμα το οποίο χειρίζονταν μέχρι τώρα αυτοί. Είναι απολύτως φυσικό να αγανακτούμε, βλέποντας τις λύσεις που βρίσκουνε, να μας καρατομούν όλο και πιο πολύ, τόσο που να τους σιχαθούμε πια, και να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι είναι ανεπαρκείς, τόσο σαν πρόσωπα όσο και σαν θεσμοί, και θέλουμε πια απλά να μην υπάρχουν για εμάς.
Επιστρατεύοντας τη γνώση και την εμπειρία μας, πάμε να λύσουμε το πρόβλημα συνεργαζόμενοι με τους φυσικούς μας συμμάχους: Τους υπόλοιπους δεινοπαθούντες και συμπάσχοντες. Αναγκαστικά είμαστε πολύ κοντά πια με τον άλλον. Συνειδητοποιούμε ότι κάθε ανθρώπινη σχέση έχει μία δοσοληψία: Τι θα μου δώσεις, τι θα σου δώσω, τι θα πάρω από σένα. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι περισσότερες σχέσεις, πέρα από αυτές της πραγματικής φιλίας, μέσα ή έξω από την οικογένεια, βασίζονταν σε αυτό το πάρε δώσε. Και δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι, ενδιαφέρονται μόνο για το τι θα πάρουν, τόσο που καταλήγει αναγκαία άμυνα, να σεβόμαστε τις επιλογές τους και να τους αφήνουμε να τραβάνε το δρόμο τους.
Οι λογαριασμοί, τα δάνεια, τα τρέχοντα έξοδα συνεχίζουν να τρέχουν όμως, παράλληλα με την μη δυνατότητα μας να βγάλουμε κάτι περισσότερο. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε. Και αγχωνόμαστε. Ψάχνουμε με κάθε τρόπο λύση σε αυτό το πρόβλημα, αποφασίζουμε να δοκιμάζουμε πολλά πράγματα, να ρισκάρουμε, να βάζουμε το μυαλό μας να δουλεύει 24 ώρες. Το πρόβλημα όμως παραμένει άλυτο. Βλέπουμε μόνο έναν γκρεμό, και εμείς να βαδίζουμε ίσια προς αυτόν. Κάθε άλλη κατεύθυνση προς την οποία κοιτάμε είναι αδιέξοδο. Δοκιμάσαμε κάθε πιθανή λύση. Παντού αδιέξοδο.
Ας δούμε τα πράγματα με μία διαφορετική ματιά. Ας θυμηθούμε τις προηγούμενες δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας. Και τότε βιώσαμε δύσκολες περιόδους, που δεν καταλαβαίναμε γιατί μας συμβαίνανε. Και περάσανε. Βιώνοντάς τες ωριμάσαμε. Χάρη σε αυτές μάθαμε. Περνώντας από αυτές άλλαξε για πάντα η ζωή μας. Τόσο που τώρα πια να λέμε ότι αυτές οι δύσκολες καταστάσεις δεν ήταν προβλήματα που ήρθαν στη ζωή μας, και απαιτούσαν να βρούμε λύση, αλλά ήταν απλά εξελικτικές διαδικασίες για εμάς.
Φανταστείτε να έχουμε μία κατσαρόλα με νερό που ζεσταίνεται, και τελικά βράζει. Για τα μόρια του νερού που υπήρχαν σε αυτή την κατάσταση είναι ένα άλυτο πρόβλημα αυτό που συμβαίνει όπου φαίνονται να χαλαρώνουν και να καταρρέουν οι άλλοτε παντοδύναμες δυνάμεις συνοχής του υγρού. Τα μόρια του νερού γίνονται υδρατμός. Δεν χάθηκαν. Δεν χρειάστηκε να διατηρήσουν την προηγούμενη κατάστασή τους. Τώρα πια είναι πιο ελεύθερα, τώρα πια έγιναν ένα με τον αέρα. Αυτό που βίωναν σαν άλυτο πρόβλημα ήταν απλά μία εξελικτική διαδικασία, που σκοπό είχε την απελευθέρωση τους από την προηγούμενη κατάσταση.
Μήπως για εμάς τους ανθρώπους τώρα, αν τελικά αυτό που βιώνουμε είναι μία εξελικτική διαδικασία και όχι ένα πρόβλημα που ψάχνει λύση, πως θα συμπεριφερόμασταν σε αυτό; Θα αντιδρούσαμε ψάχνοντας τρόπους να επανέλθουμε στη προηγούμενη μας κατάσταση ή θα εξερευνούσαμε τις νέες μας δυνατότητες; Θα συνεχίζαμε να θλιβόμασταν από ένα άλυτο πρόβλημα ή θα μετατρέπαμε την κατάσταση σε μία ευκαιρία να συνδεθούμε με τον ανώτερο εαυτό μας, που ζει μέσα μας και να ζητήσουμε την καθοδήγηση, και την προστασία του, παραδομένοι σε μία φυσική εξελικτική διαδικασία, που μας οδηγεί όλο και πιο πάνω;
http://emmkopanakis.blogspot.gr
