Ο περσινός χρόνος, έκλεισε με μια από τις πιο σπουδαίες συναντήσεις που είχα ποτέ και η οποία έγινε στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου μου βιβλίου με τίτλο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» και το οποίο ωριμάζει αυτές τις ημέρες στα άδυτα του υπολογιστή, ώστε να γίνει ακόμη καλύτερο, όπως λένε και για τα κρασιά ορισμένοι φίλοι…Γράφει ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος
Έτσι λοιπόν, το προτελευταίο απόγευμα πήγα και συνάντησα σε ένα ίδρυμα του ΚΚΕ όπου φιλοξενούνται απόμαχοι μαχητές, την κυρία Αμαλία Χαλάτση η οποία είναι από τις τελευταίες μαχήτριες, αξιωματικός μάλιστα του ΔΣΕ, που πολέμησε στις τάξεις του Αρχηγείου Ρούμελης με τον περίφημο καπετάνιο Διαμαντή από το 1947 μέχρι τις τελευταίες ημέρες της συντριβής των ανταρτών τον Ιούνιο του 1949. Η Ιουλία συνελήφθη μέσα σε μια τραγική στιγμή για την οικογένειά της στο Στεφάνι, τη φοβερή πλαγιά απέναντι από το χωριό της Νεράιδα (Σπινάσα) Δολόπων, βασανίστηκε απάνθρωπα, σακατεύτηκε σε όλο της το κορμί, δικάστηκε με βαριά ποινή, νοσηλεύτηκε επί χρόνια φρουρούμενη και παρέμεινε στις φυλακές μέχρι το 1969 που ελευθερώθηκε και άρχισε τη ζωή της χωρίς να την κυνηγάει (τουλάχιστον φανερά) κανένας.
Τι είπαμε; Δεν είναι του παρόντος να σας τα ανακοινώσω. Θα τα διαβάσετε σύντομα στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό που έχει σημασία για μένα τούτη τη στιγμή και γι’ αυτό γράφω αυτές τις λίγες αράδες, ήταν ότι έστω για λίγες ώρες, βρέθηκα και δίπλα σε ένα μοναδικό άνθρωπο και ανάσανα τις στιγμές που αληθινά γράφεται η ιστορία. Μαζί της ήταν και μια άλλη αγωνίστρια, από τα χρόνια της ΕΠΟΝ αυτή μάλιστα, η κυρά Πηνελόπη Σίμου από τον Παλαμά Καρδίτσας (δεξιά στη φωτογραφία) και ομολογώ, ανυπομονώ πολύ να τις συναντήσω πάλι και να κουβεντιάσουμε για εκείνα τα χρόνια, για τη δύναμη που είχαν οι άνθρωποι να μάχονται και το πώς βεβαίως πλήρωσαν κατόπιν, τη δράση τους με ένα σωρό βάσανα.
