Κλινικά νεκρή στο κρεβάτι της τρικομματικής συγκυβέρνησης, της τρόικας, των μνημονίων, των επιτρόπων και των τοποτηρητών τους, που με τα συνεχή μέτρα, οι Δήμοι από κοινωνικοί και δημοκρατικοί θεσμοί μεταβάλλονται σε ανώνυμες εμπορικές εταιρείες σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, της κοινωνίας και της χώρας μας.
Mεθοδικά και σχεδιασμένα έφτασαν να μην είναι πλέον ούτε Τοπική, ούτε Αυτοδιοίκηση. Σήμερα οι περισσότεροι Δήμοι αποτελούν το μακρύ χέρι της κεντρικής διοίκησης και με Δημάρχους υπηρέτες του συστήματος, να υπηρετούν τις μνημονιακές επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης. Την φόρτωσαν με αρμοδιότητες, που θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι την αφορούν και μπορεί να τις διεκπεραιώσει, αλλά της στέρησαν πόρους και τη δυνατότητα να έχει δικούς της μηχανισμούς να εξυπηρετείται.
Ο στόχος είναι διπλός. Πρώτα να απαλλαγεί η κεντρική κυβέρνηση από δαπάνες που έχει την υποχρέωση να κάνει υπέρ των πολιτών και δεύτερο να παρακρατήσει παράνομα τα έσοδα αυτά ως έσοδα της Κεντρικής Κυβέρνησης. Έτσι κατά καιρούς έχει επιβάλλει διάφορους φόρους ως κοινωνικούς πόρους για την παροχή συγκεκριμένων υπηρεσιών. Και ενώ εισπράττει μέσω της φορολογίας έσοδα, τα παρακρατεί παράνομα ως δικά της. Δεν τα αποδίδει ως όφειλε στη Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως πόρους μαζί με τις σχετικές αρμοδιότητες που μεταφέρθηκαν προς αυτήν.
Τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν κατά το παρελθόν για να προικοδοτηθεί ο χορός που είχαν στήσει τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα στα δημόσια ταμεία μέσω διαφόρων έργων-προγραμμάτων-προμηθειών. Σήμερα «αξιοποιούνται» ως πρόσθετα έσοδα για το «νοικοκύρεμα» των δημόσιων οικονομικών, που αυτή η ίδια κεντρική διοίκηση ξεχαρβάλωσε προς όφελος των οικονομικά ισχυρών, των διεθνών και εγχώριων τοκογλύφων. Παράλληλα με τα παραπάνω επιβάλλονται ολοένα και περισσότερα εμπόδια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση όσον αφορά τη δυνατότητα να αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς – υπηρεσίες για την παροχή αυτών των υπηρεσιών. Έτσι οδηγείται σταδιακά στη διαδικασία των εργολαβιών και της πλήρους ανάθεσης των υπηρεσιών αυτών σε τρίτους
Σήμερα η παροχή υπηρεσιών από την Τοπική Αυτοδιοίκηση στηρίζεται στη λογική της ανταποδοτικότητας, δηλαδή επιβολής νέων φόρων & τελών και στην σύνδεσή τους με τους μηχανισμούς της αγοράς, καθώς ολοένα και περισσότερο εμπλέκονται σε αυτόν τον τομέα επιχειρηματικά συμφέροντα. Δηλαδή, δεν έχεις πόρους για να λειτουργήσουν τα σχολεία και η μεταφορά των μαθητών; Βάλε φόρους στους δημότες σου, η αναζήτησε ιδιώτες «χορηγούς»
Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης παραδομένοι στην πλειοψηφία τους στα χέρια «πρόθυμων» δημάρχων και δημοτικών αρχόντων, υιοθέτησαν «περήφανα» τις εντολές των εκάστοτε ιερατείων για το «μονόδρομο» της αγοράς.
Μετέτρεψαν τη Τοπική Αυτοδιοίκηση σε συμπληρωματικό «μακρύ» χέρι της κεντρικής διοίκησης, αντί να διεκδικήσουν εκείνα που παράνομα παρακρατούσαν όσοι κυβέρνησαν το τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.
Υιοθετούν την λογική της «ανταποδοτικότητας», και τις αρχές της «ιδιωτικής επιχειρηματικότητας» σαν την υπέρτατη αξία στην δημόσια διοίκηση. Που σημαίνει:
Ασύδοτη εκμετάλλευση των δημόσιων χώρων. Σκανδαλώδη παράδοση των ελεύθερων χώρων στα ιδιωτικά συμφέροντα,
Εγκατάλειψη των δημόσιων υποδομών, για να γίνει ευκολότερα η ιδιωτικοποίηση τους,
Έργα βιτρίνας για να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του δημάρχου,
Υποβάθμιση μέχρι αποδόμηση κάθε έννοιας δημόσιας υποδομής, σχολείου, δημοτικού ιατρείου, ΚΑΠΗ, αθλητικού ή πολιτιστικού κέντρου κλπ…
Και όλα αυτά εντείνονται σήμερα, σε μια εποχή που:
Η ανεργία τινάζεται σε πρωτοφανέρωτα ύψη.
Οι μισθοί και οι συντάξεις μετατρέπονται σε φιλοδώρημα.
Η δημόσια Υγεία, Παιδεία και η Κοινωνική Πρόνοια διαλύονται.
Η φορολογική επιβάρυνση αφορά σχεδόν αποκλειστικά μισθωτούς και συνταξιούχους,
Η χώρα μετατρέπεται σε αποικία χρέους και παραδίδεται πολύπλευρα, οικονομικά και πολιτικά, σε διεθνή επιτροπεία υπό τον έλεγχο της τρόικας που την αποτελούν η Ευρωπαϊκή Ένωση ή Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Βεβαίως αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά…,
η επανάληψη τους έχει σημασία μόνο για να επισημανθεί το αδιέξοδο που έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία αυτή την εποχή της νέας κατοχής της χώρας των δωσίλογων κυβερνήσεων και της ολοκληρωτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ισοπέδωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων αυτού του τόπου. Όμως δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση με όρους, λογικές και διαχειριστικά μοντέλα που απορρέουν από τις ίδιες αρχές, πολιτικές και διαδικασίες που μας έφεραν ως εδώ.
Συνεπώς η απάντηση είναι μόνο μία. Ρήξη, υπέρβαση και ανατροπή αυτών των πολιτικών.
•Ασυμβίβαστη ρήξη με όσα μας οδήγησαν στην σημερινή χρεοκοπία και κυρίως με τις πρασινογάλαζες πολιτικές νομής και διαχείρισης της εξουσίας,
•Ασυμβίβαστη ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές της κάθε τρόικας (εθνικής – τρικομματικής κυβέρνησης, υπερεθνικής ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), έξω από τα ασφυκτικά όρια των αρχών, των αξιών, των μεθόδων, των θεσμικών πλαισίων και των καταναγκασμών που μας επιφυλάσσουν…
•Ασυμβίβαστη ρήξη, όχι μόνο σαν μονάδες, σαν άνθρωποι ή σαν συλλογικότητες απλά, αλλά σαν πλειοψηφικό κοινωνικό κίνημα αντίστασης και ανατροπής.
Σε αυτή την οριακή κατάσταση που έχουμε περιέλθει δεν μπορεί παρά να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία των αγώνων του λαού μας και ιδιαίτερα την ΕΑΜική μας παράδοση. Γιατί και άλλοτε ο λαός βρέθηκε σε ανάλογες στιγμές και έδωσε απαντήσεις και νοηματοδότησε αξίες και θεσμούς, με πρώτη και κύρια την ίδια την έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στην πιο μαύρη εποχή της σύγχρονης ιστορίας μας, όταν επικρατούσε καθεστώς κατοχής της Χώρας, έδωσε λύσεις γιατί ακριβώς στηρίχθηκε στη λογική των βαθιών ρήξεων και τομών με όσα και τότε, σε εκείνη την εποχή, παρουσιάζονταν σαν μονόδρομοι. Έτσι στην κατεχόμενη Χώρα τότε συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν συσσίτια, σχολεία, παιδεία, νοσοκομεία, πρωτοβάθμια περίθαλψη, πολιτισμός ακόμη και έργα υποδομής όχι με όρους συμβιβασμού με τον καταχτητή και τους δωσίλογους εκπροσώπους του, ούτε φυσικά σε συνδιαλλαγή με τους μαυραγορίτες εκπροσώπους της αγοράς εκείνης της εποχής αλλά με την αλληλεγγύη και την αυταπάρνηση του λαού που έβαλε το συλλογικό πάνω από το ατομικό συμφέρον.
Συνεπώς η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτή η ρήξη και υπέρβαση του «μονόδρομου» της εποχής είναι εφικτή τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο πολύ περισσότερο στο ειδικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αυτό το ξαναγύρισμα, στην ιστορική μας εμπειρία, είναι η ελπίδα
Όσοι, λοιπόν, επιμένουν να πιστεύουν σε έναν ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ, είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν μια πορεία ανατροπής όσων σήμερα θεωρούνται δεδομένα . Για μια τέτοια ανατροπή είναι αναγκαία η άμεση σύνδεση των τοπικών προβλημάτων με όσα αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή και τα διακυβεύματα της. Δεν μπορεί να υπάρξει δηλαδή λύση στα προβλήματα της αυτοδιοίκησης χωρίς μετάβαση σε ένα μετά-τροικανό τοπίο με βαθιές αλλαγές στο οικονομικό, πολιτικό και θεσμικό πεδίο προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Ώς πολίτες, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να προτάξουμε τον πολιτικό αγώνα σαν αναγκαία προϋπόθεση, αλλαγής και όχι εναλλαγής, του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Να προτάξουμε την συγκρότηση ενός πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού ρεύματος με την προβολή νέων οραματικών και αξιακών στοιχείων που θα σχετίζονται με τα μεγάλα προβλήματα των ημερών μας και θα στοχεύουν στην ενεργοποίηση των πολιτών σαν στοιχειώδης προϋπόθεση μιας αναγεννητικής πορείας, χωρίς την λογική της ανάθεσης και της αναζήτησης «σωτήρων», γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι σωτήρες δεν υπήρξαν ποτέ και από καμιά πλευρά , απλά μας κοίμιζαν για να κάνουν ανενόχλητοι ότι έκαναν για να μας φτάσουν εδώ που μας έφτασαν.
Σήμερα μπορούμε να ξαναπιάσουμε το κουβάρι απ’ την αρχή με πνεύμα συλλογικότητας, με την συν-διαμόρφωση των άμεσων βημάτων και προτεραιοτήτων, με την συμμετοχή και συνευθύνη, με την πραγματική δημοκρατία, με την πρόσβαση σε στοιχεία και τη δημόσια διαβούλευση σε όλες τις εκφράσεις της καθημερινής ζωής των πολιτών, με το συλλογικό καθορισμό των άμεσων αναγκών, των ιεραρχήσεων, των προτεραιοτήτων. με τη θεσμοθέτηση στην πράξη, πραγματικών ουσιαστικών λειτουργιών τοπικής αυτοδιοίκησης.
Όλα αυτά δεν αποτελούν ιδεολογικές εμμονές αλλά προϋποθέσεις αναγκαίες και ικανές συνθήκες επιβίωσης και επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος.
•Είναι μια άλλη αντίληψη για την σημασία του συλλογικού και των συλλογικών δικαιωμάτων σε αντιδιαστολή με την καθηλωτική κυριαρχία του «ιδιωτικού, του ατομικού συμφέροντος». Είναι η ανατροπή μιας παλιάς αντίληψης για ότι θεωρείτε δημόσιο αγαθό. Για εμάς δημόσιο αγαθό είναι η κοινή ιδιοκτησία της κοινότητας σε ότι ικανοποιεί κοινές ανάγκες, όπως η δημόσια υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, το αίσθημα δικαιοσύνης και ασφάλειας, οι κοινωνικές παροχές που συνδέονται με την ποιότητα ζωής ,όπως η ύδρευση, το ήλ. Ρεύμα ,οι υποδομές. Μέχρι τώρα κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτά τα δημόσια αγαθά είναι «ιδιοκτησία» του κράτους και έχει εμπεδωθεί μια στάση ημι-αδιαφορίας απέναντι τους. Έτσι όμως «διευκολύνεται» η βαθμιαία απαξίωση τους και η κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα τους φαίνεται σαν να μη μας αφορά. Εύκολα, το αρμόδιο κράτος, τα μετατρέπει σε ιδιωτικά, λεηλατώντας την κοινή μας ιδιοκτησία και τα παραδίδει βορά στις επιδιώξεις ιδιωτικών συμφερόντων με καταστροφικές συνέπειες το μέγεθος των οποίων δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί. Αντίθετα, αν η τοπική κοινωνία, θεωρήσει την ύπαρξη, το περιεχόμενο, την χρήση, την προστασία των δημόσιων αγαθών, δική της ιδιοκτησία και συνεπώς δικής της υπόθεση τότε μπορεί και να τα προστατέψει. Αλλά «δική της υπόθεση» και πάλι, με την δική της σειρά, σημαίνει:
*να συναποφασίζει για το χαρακτήρα και την ποιότητα των δημόσιων χώρων,
*να συμμετέχει έμπρακτα στη λειτουργία και την προστασία τους,
*να διευρύνει τα όρια τους μέχρι εκεί που οι δικές τους ανάγκες υπαγορεύουν.
•Μια αυτοδιοίκηση, με ενεργοποιημένη και δρώσα δύναμη την τοπική κοινωνία, τον καθημερινό απλό άνθρωπο, μπορεί με την σειρά της όχι απλά να είναι αποτελεσματική αλλά να διευρύνει συνεχώς και τα δικά της όρια.
Μια τέτοια προσπάθεια για να έχει προοπτική, δεν μπορεί να περιγράφει απλά και μόνο τα αρνητικά σε όσα μας περιβάλλουν, δεν μπορεί να παραπέμπει την επίλυση των σημερινών αδιέξοδων σε ένα απώτερο, μα το ίδιο ασαφές και απροσδιόριστο καλλίτερο μέλλον.
Αριστερό, προοδευτικό σήμερα είναι, κατά την γνώμη μας, ότι επιχειρεί να αλλάξει τα ζοφερό παρών που μας έχει επιβληθεί. Έτσι έχει σημασία, ξεκινώντας από την προσπάθεια αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων, χωρίς ψευδαισθήσεις για τα όρια που υπάρχουν, να διαμορφώνονται πολύπλευρα, θεωρητικά και πρακτικά, με όρους πλειοψηφικούς, οι όροι και οι προϋποθέσεις βαθύτερων μετασχηματισμών.
Με βάση αυτές τις σκέψεις καταθέτουμε για προβληματισμό όλων μας τρεις προτάσεις.
1.1.Δημοκρατική οργάνωση της λειτουργίας της δημοτικής αρχής.
Η λειτουργία του δήμου να στηρίζεται, ακόμα και αντίθετα (ενάντια) σε όσα προβλέπει το σημερινό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ΟΤΑ, στο θεσμό των λαϊκών συνελεύσεων. Ο δήμος μπορεί να χωριστεί με λειτουργικά κριτήρια σε γεωγραφικά διαμερίσματα όπου οι κάτοικοι και οι φορείς τους, αφού έχουν πλήρη γνώση των δεδομένων, θα διαβουλεύονται και θα αποφασίζουν για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που τους απασχολεί. Για θέματα που αφορούν το σύνολο του δήμου να προβλέπεται, σαν κατάληξη μιας δημόσιας δημοκρατικής συζήτησης, η διενέργεια δημοψηφισμάτων. Οι αποφάσεις των διαμερισματικών συνελεύσεων, και των δημοψηφισμάτων να είναι υποχρεωτικές για την διοίκηση του Δήμου. Οι κοινωνικοί φορείς και οργανώσεις, τα τοπικά κινήματα και οι μαζικές κινήσεις πολιτών να αποτελούν ισότιμους συνομιλητές της αυτοδιοίκησης και να καλούνται να παίξουν ρόλο στη διαμόρφωση των προτάσεων και των επιλογών του δήμου, στην διαμόρφωση και την εκτέλεση του δημοτικού προϋπολογισμού.
1.2.Σαφής ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.
Η δημοτική αρχή να δεσμεύεται ότι κατά απόλυτη προτεραιότητα να ιεραρχεί και να καλύπτει ανάγκες και προβλήματα που σχετίζονται με την υγεία, την παιδεία, τις κοινωνικές παροχές, τον πολιτισμό. Γνωρίζουμε ότι ξεπερνά τις δυνατότητες του δήμου η επίλυση προβλημάτων που απορρέουν από την δραματική συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, από την εκτίναξη της ανεργίας, και την διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας. Την ίδια στιγμή δεν μπορεί να μείνει κανείς αδιάφορος για την διάσταση που έχουν πάρει τα προβλήματα αυτά και τους εξαιρετικά δυσμενείς όρους που προδιαγράφονται για το άμεσο μέλλον. Έτσι μαζί με την ανάδειξη αυτών των προβλημάτων και την συμμετοχή του δήμου στους αγώνες για τα θέματα αυτά ιεραρχείται σαν άμεση ανάγκη η κατά προτεραιότητα διάθεση πόρων σε αυτούς τους τομείς και η οργάνωση της παροχής των υπηρεσιών αυτών σε συνδυασμό και με την εθελοντική δράση των οργανωμένων σε συλλογικότητες πολιτών. Καλά είναι τα συσσίτια για τους φτωχούς, όταν η ίδια η κοινωνία αναπτύσσει την αλληλεγγύη, και αναδεικνύει τις αιτίες της φτώχειας, κάνοντας τα ίδια τα θύματα της ικανά να αλλάξουν τη μοίρα τους. Δεν έχουμε ανάγκη από «φιλάνθρωπους» όπως φιλόζωους, αλλά από συνανθρώπους για να ακουμπήσει ό ένας στον άλλο και όλοι μαζί να αντισταθούμε στην καταστροφή, να μην μείνει κανείς μόνος του στην κρίση.
1.3. Διαχείριση δημοτικών πόρων.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούν πολλά για την ανάγκη μέτρων αντιμετώπισης της κατασπατάλησης των δημοτικών πόρων σε έργα βιτρίνας, σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις εθνικών ή περιφερειακών εργολάβων. Δεν χρειάζεται επίσης να ειπωθούν πολλά για τα αναγκαία μέτρα κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς που ανθεί και στο χώρο των ΟΤΑ. Για όποιον όμως πραγματικά ενδιαφέρεται να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα είναι αναγκαίο να πάρει μέτρα, κοινωνικού ελέγχου όχι μόνο στο στάδιο του σχεδιασμού αλλά και της εκτέλεσης των δημοτικών έργων. Και έλεγχος σημαίνει πρόσβαση στα δεδομένα, γνώση και διαχειριστικός έλεγχος από την κοινωνία με απόλυτη διαφάνεια.
Δεν φτάνουν όμως αυτά. Η δημοτική αρχή μπορεί να εξασφαλίσει οικονομικούς πόρους αν αξιοποιηθεί, όχι μόνο αυτό που απέμεινε αλλά και αν διευρύνει τους ορίζοντες δράσης στο δυναμικό που απασχολεί. Η τεχνική υπηρεσία, το τεχνικό και επιστημονικό δυναμικό, οι εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός μπορούν να αξιοποιηθούν διαψεύδοντας όσους υποστηρίζουν ότι οι υπεργολαβίες ή οι αναθέσεις υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα είναι πιο «οικονομικές λύσεις».
Μπορούν ακόμα να συζητηθούν δυνατότητες και ιδέες αξιοποίησης ή εξοικονόμησης πόρων με την χρησιμοποίηση νέων τεχνικών και τεχνολογιών. Για παράδειγμα η ανακύκλωση σκουπιδιών στη πηγή και η αξιοποίηση των απορριμμάτων θα μπορούσε να αποτελέσει μια κερδοφόρα δημοτική ή διαδημοτική δραστηριότητα χωρίς τους σημερινούς εναγκαλισμούς με τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο. Παραδείγματα υπάρχουν όπως π.χ. Δήμος Ελευσίνας.
Το στήσιμο μικρών φωτοβολταϊκών με σεβασμό στο περιβάλλον σε δημόσια και κοινοτικά κτήρια, σχολεία ή δημόσιους χώρους θα ήταν μια ορισμένη επιλογή.
Η κατάργηση της αντιμισθίας – αμοιβής των αιρετών στο βαθμό που συνεχίζουν και ασκούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα και η διάθεση των χρημάτων αυτών για κοινωνικό έργο και άλλα μπορούν να αναφερθούν ως άμεσα μέτρα.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς και να βρεθούν αν ειλικρινά αναζητηθούν έξω από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τη λογική της διαχείρισης και των κανόνων της αγοράς που χαρακτηρίζουν τη σημερινή λειτουργία των Δήμων.
Συνεπώς σε αυτή τη μαύρη για την κοινωνία και τη χώρα περίοδο υπάρχει διέξοδος από τους μονόδρομους των μνημονίων και μέτρων που μας ρημάζουν τη ζωή.
Υπάρχει διέξοδος στη ρήξη, την ανατροπή, την υπέρβαση αυτής της πολιτικής τόσο κεντρικά όσο και τοπικά
Η ιστορία μας το έχει αποδείξει ότι ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές, στην Γερμανική Κατοχή, η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελεύθερη Ελλάδα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ άνθησε και παρήγαγε έργο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής ξεκινώντας μάλιστα από αυτόν εδώ τον τόπο, από την Ευρυτανία.
Υπάρχουν οι δυνατότητες στηριγμένοι, χέρι-χέρι σε ένα λαϊκό πλειοψηφικό ρεύμα σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο να αναδείξουμε τις ανάγκες, τις προτεραιότητες και τις διαδικασίες που εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες του σήμερα.
Υπάρχει και ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ,ΧΩΡΙΣ ΛΕΥΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ.
ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΊΖΕΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ.
