Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Σκελετοί ξεχασμένοι στις ντουλάπες -Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης


Η κοινωνική και ηθική κρίση που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε πρωτόγνωρη. Πολύ απλά, τα τελευταία 3-4 χρόνια με τον κατακερματισμό της πολιτικής ζωής της χώρας και της αιφνίδιας πτώχευσης μεγάλης μερίδας του λαού, πάνω στον πανικό και την αγανάκτηση ανοίξαμε τις ντουλάπες με τους καλά κρυμμένους σκελετούς.
Για πάρα πολλά χρόνια της κρατούσαμε στεγανά κλειστές όχι γιατί δεν ξέραμε τι κρύβουν μέσα, αλλά επειδή αυτό βόλευε πολιτικούς και πολίτες. Το δικομματικό πολιτικό σύστημα λειτουργούσε θα έλεγα ως μια κλειστή συντεχνία, όπου η αλήθεια ήταν καλά κρυμμένη πίσω από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, για τα οποία οι πολιτικοί μας απέκτησαν άριστες επιδόσεις για την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό.
Στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μια λέξη, η οποία σπανίως εμφανίζεται στα ΜΜΕ και αυτή είναι η συμπαιγνία (collusion).
E, λοιπόν, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι της πολιτικής και δημόσιας ζωής λειτουργούσε συμπαιγνιακά, δηλαδή, δια ίδιον όφελος και σε βάρος του κράτους και των έντιμων πολιτών που το απαρτίζουν. Η πολιτική ζωή της πατρίδας μας βρίθει από πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα από ην επανίδρυση του ελληνικού κράτους (όχι επί Κ. Καραμανλή), αλλά από τα χρόνια του δολοφονημένου Ιω. Καποδίστρια. Ενώ η κοινωνία μας βρίσκεται στα πρόθυρα πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης, βρέθηκαν στα συρτάρια επώνυμων πολιτικών «νέοι σκελετοί» με την περιβόητη Λίστα Λαγκάρτ. Αν λάβουμε υπόψη την ειδησεογραφία του καιρού μας, η λίστα που μας έδωσαν οι Γάλλοι για να τιθασεύσουμε το τέρας της φοροδιαφυγής είχε πολλά ποδάρια. Άλλαζε συρτάρια και ντουλάπες σαν ένα είδος διαγωνισμού ποιος θα την κρύψει βαθύτερα και ποιος θα την αλλοιώσει καλύτερα. Και εντέλει ποιος λεβέντης πολιτικός και εισαγγελέας θα συλλάβει τους μεγαλόσχημους «πατριώτες» αλλά και φοροφυγάδες μαζί, για να γεμίσει ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, όπως και πολλές άλλες που κρύβονται στα συρτάρια και τις ντουλάπες, δυστυχώς για τα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου και μιας ηθικής, πολιτικής και εντέλει κοινωνικής πανούκλας που μετεωρίζει για πολλές δεκαετίες πάνω από τη χώρα και το λαό που ύμνησε ο Οδυσσέας Ελύτης. Φίλοι μου αναγνώστες, πολλοί θα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν ένας υπουργός να φέρεται πως κρύβει ή αλλοιώνει, μια εμπιστευτική λίστα η οποία περιελάμβανε συγγενικά πρόσωπα. Κατά την άποψή μου αυτό, δυστυχώς, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα και εν συνεχεία η λεγόμενη δημόσια διοίκηση είναι κατασκευασμένη από «εφθαρμένα και σάπια υλικά». Σε μια κοινωνία, ένα κράτος, όπως είναι και το δικό μας, δεν μπορείς να έχεις λειτουργικά έντιμη διοίκηση όταν δεν έχουμε μάθει ακόμα να χειροκροτούμε τους καλύτερους μας. Δεν έχουμε καταλάβει (μάλλον δεν θέλουμε) ότι είναι επιτέλους καιρός η πατρίδα μας πρέπει να κυβερνηθεί από τους έντιμους, τους δημιουργικούς και τους άριστους.
Πρέπει να καταλάβουμε ως λαός ότι η δημοκρατία δεν είναι καθεστώς των αριβιστών, των μετρίων και των ανεπάγγελτων έστω και αν εκλέγονται με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Τους άριστους και τους εκλεκτούς δεν θα τους βρούμε μέσα στις κάλπες. Δεν είναι το ένα ή το άλλο πολιτικό κόμμα, ο ένας ή ο άλλος δήμαρχος που φτιάχνει μια ευνομούμενη και κοινωνικά δίκαιη πολιτεία. Είναι η ποιότητα και το ήθος των ανθρώπων που τη διοικούν. Ο λαϊκισμός, η βία, από όπου κι αν προέρχεται μεταλλάχτηκε σε μια άλογη μάζα με κίνδυνο να ρίξει έναν ολόκληρο λαό στο χείλος της αβύσσου.
Τώρα ας προσέξουμε γιατί μαζί με τα απόνερα να μην πετάξουμε και το μωρό.