Μπαίνουμε στην νέα χρονιά με ελπίδες νεκρές, με προεξαγγελμένα νέα μέτρα λιτότητος και φορολογίας, που προοιωνίζουν μεγαλύτερο ακόμη ευτελισμό της ανθρωπιάς μας και εξανέμιση, εξαφάνιση της όποιας απέμεινε αξιοπρέπειας μας. Δρασκελίζουμε το κατώφλι του 2014 με όνειρα εφιαλτικά με κουράγιο ανύπαρκτο, με τη στυφή γεύση μιας ανείπωτης και πρωτόγνωρης πικρίας . Πικρίας για όλους αυτούς που κυβέρνησαν με την δική μας ψήφο και διαχειρίστηκαν την αξιοπρέπεια μας και την ευτέλισαν. Που είχαν τη δυνατότητα να περισώσουν την ένδοξη ιστορία και την πρόδωσαν΄ που είχαν γνώση της πνευματικής μας παραδόσεως και την αρνήθηκαν ή σιώπησαν μπροστά στα Ευρωπαϊκά ξυλοκέρατα.
Αδικαιολόγητο το πνευματικό και οικονομικό μας κατάντημα! Ένας λαός με πλούσια και ένδοξη ιστορία, συμβιβασμένος με την πικρία! Ένας λαός ταπεινωμένος, που σιγά-σιγά φιλιώθηκε με την πίκρα του, εγκατέλειψε τις απαιτήσεις του, φίμωσε τα όνειρα και υποτάχθηκε δουλικά στα γεγονότα που τον πικραίνουν.
Όμως η πικρία είναι φθορά της ψυχής. Παραλύει την ψυχή του ανθρώπου, την οδηγεί στην ακηδία, στην αρρωστημένη ανορεξία για οποιαδήποτε μορφής εργασία σωματική, διανοητική και προπαντός πνευματική. Η πικρία κάνει τον άνθρωπο επιθετικό ή αυτοκαταστροφικό, κλεισμένο στον εαυτό του. Και όταν η πικρία είναι το κυριαρχούν συναισθήματα ενός ολόκληρου λαού, τότε ο λαός αυτός εύκολα υποδουλώνεται στο ψέμα, στην απάτη ή ασπάζεται άκριτα και επιπόλαια ακραίες επιλογές, μόνο και μόνο γιατί αισθάνεται ότι περικλείουν κάποια ελπίδα, έστω και απατηλή, ψεύτικη.
Και τι μας μένει λοιπόν; Τι μας πρέπει σαν χριστιανοί που είμαστε; Να θριαμβολογούμε και να εορτάζουμε στο πνεύμα των ημερών για την νέα χρονιά; Αναίσθητοι για ότι συμβαίνει γύρω μας, αιθεροβάμονες και ανεδαφικοί στην τραγικότητα, που μας περικυκλώνει; Όχι.
Μπαίνουμε στην καινούργια χρονιά με πόνο! Και είναι ο πόνος αυτός το λυτρωτικό αντίδοτο στον αντιχριστιανικό, εγωκεντρικό και υλιστικό τρόπο ζωής μας μέχρι τώρα. Είναι πόνος ενώπιον της συνειδητοποίησης, ότι χάσαμε τις αξίες μας, χάσαμε κάθε τι πνευματικό που αναδύονταν μέσα από τις μακραίονες ρίζες της ιστορίας και της πίστεως μας.
Μπαίνουμε στην καινούρια χρονιά με πόνο! Με τον πόνο ενός λαού παραστρατημένου. Και αυτός ο πόνος γεννά την ελπίδα της επιστροφής. Την ελπίδα της μετάνοιας για ότι προδώσαμε. Την ελπίδα που χαρίζει ο Χριστός, που μέρες πριν γιορτάσουμε τη θεία του γέννηση. Την ελπίδα που πηγάζει από τα αθάνατα λόγια του. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» προς όλα τα αποστατημένα και ταλαιπωρημένα παιδιά του. Και αυτή η ελπίδα χαρίζει μέσα μας την υπομονή να σηκώσουμε για άλλη μία φορά το βάρος της συμφοράς μας. Αμήν.
