ΓΕΦΥΡΑ ΤΑΤΑΡΝΑΣ – ΓΕΦΥΡΙ ΜΑΝΩΛΗ – ΓΕΦΥΡΙ ΒΙΝΙΑΝΗΣ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ «Από το Βάλτο κίνησα να πάω στο Καρπενήσι, τρία ποτάμια πέρασα και τα τρία ψηλά γιοφύρια…»

Γνωστά φαντάζομαι σ’ όλους τους Ευρυτάνες τα Ποτάμια, όπως και τα γιοφύρια. Απ’ τα γιοφύρια βέβαια απόμειναν σχεδόν τα μισά (Βίνιανης άθικτο, Μανώλη μισοπνιγμένο, Τατάρνας σβησμένο). Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι τι απέγινε το μονοπάτι που συνέδεε τους δυο τόπους, ο περίφημος δρόμος του αλατιού από Αμφιλοχία μέχρι Καρπενήσι.
Οι νεώτεροι βέβαια μεγαλώσαμε με αμαξωτούς δρόμους γύρω από μια τεράστια τεχνητή λίμνη που άλλαξε άρδην το τοπίο.

Οι παλιότεροι (όσοι είναι στη ζωή), το μονοπάτι αυτό το είχαν περπατήσει παρέα με τα ζωντανά υποζύγια, κουβαλώντας αλάτι κι άλλα προϊόντα. Εμείς λοιπόν οι Ευρυτάνες της μεταπολεμικής Ελλάδας εγκαταλείψαμε τον τόπο οι περισσότεροι.
Σ’ αυτό βοήθησαν τα μέγιστα οι πολιτικό – οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν (εμφύλιος, αστικοποίηση, πολιτικές ενάντια στην ύπαιθρο, η Τεχνητή λίμνη κλπ.).
Φθάσαμε στη Μνημονιακή Ελλάδα του 2011. Μεσούσης της οικονομικής κρίσης η Ευρυτανία ρημάζει περαιτέρω. Η τουριστική ανάπτυξη επιλέχθηκε σαν μονόδρομος, (λανθασμένα βέβαια). Παρ’ όλα αυτά, είναι ένας τρόπος, ο Τουρισμός να κρατήσει τον τόπο όρθιο για κάποια χρόνια.
Εδώ λοιπόν, επανέρχεται στο θέμα μας. Η τουριστική αξιοποίηση του μονοπατιού είναι το ζητούμενο. Υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις σε άλλους ορεινούς Νομούς που μπορούν να προσφέρουν τεχνογνωσία κι εμπειρία. Υπάρχουν επισκέπτες που θα θέλουν να περπατήσουν αυτά τα μέρη, ολόκληρη τη διαδρομή ή τμήματά του συνδυαζόμενα με την αναπόφευκτη αυτοκίνηση των ημερών μας.
Λοιπόν, βασικό και πρωτεύον η ανάδειξη του πεζοπορικού, ορειβατικού μονοπατιού. Από γέφυρα Τατάρνας – Λογγίτσι, Τσούκα γέφυρα Μανώλη, αγνοώ σε τι κατάσταση βρίσκεται, υποθέτω όμως ότι εύκολα θα αναγνωριστεί. Από Αγραφιώτη μέχρι Μέγδοβα (γεφύρι Μανώλη – γέφυρα Βίνιανης), Φτερόλακκα – Δυτική – Ανατολική – Σωτήρα – Σταύρος – Λιβανή γνωρίζω ότι με τις απαραίτητες εργασίες, είναι προσβάσιμο. Από γέφυρα Βίνιανης μέχρι Καρπενήσι. Το έργο είναι πιο εύκολο (αν δεν κάνω λάθος το τμήμα αυτό είναι ήδη κομμάτι του διεθνούς ορειβατικού μονοπατιού Ε4 και είναι ήδη χαραγμένο (Μέγδοβα – Αρωνιάδα – Κωτσοκάλλη – Συμπεθερικό – Αη Θανάσης- Καρπενήσι).
Απαραίτητες εργασίες η χάραξη (όπου έχει χαθεί), ο καθαρισμός (αποκλάδωση), η δόμηση (δάπεδο, πρανή, τοιχοποιία, καλντερίμι, όπου διασώζεται) και βέβαια η σήμανση.
Ιδέες, γνώμες, προτάσεις για το τι μπορεί να θαυμάσει ένας σύγχρονος περιηγητής σ’ όλο το μήκος αυτού του μονοπατιού υπάρχουν, αλλά δεν είναι του παρόντος (Αφήστε τη φαντασίας σας λίγο ελεύθερη, υπάρχει πολύς πλούτος…)
Το κρίσιμο είναι ποιος θα αναλάβει το κόστος του έργου, το σχεδιασμό, την εκτέλεση. Τον πρώτο λόγο  έχουν οι νέοι Δήμοι Αγράφων – Καρπενησίου σε συνεργασία, με το περισσότερο βάρος να πέφτει στο Δήμο Αγράφων (κεντροδυτική Ευρυτανία)
Για το δικό μου Δήμο (Αγράφων), πρότασή μου είναι το θέμα να μπει για συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Ξέρω, καιροί δύσκολοι για κονδύλια, ρευστό και τα τοιαύτα δεν υπάρχει. Τίποτα όμως ακατόρθωτο. Χρειάζεται αγώνας, διεκδίκηση, πολιτική βούληση κι έτσι να το δούμε.
Στο κάτω – κάτω τα ρημαγμένα χωριά μας δεν έχουν συμμετοχή στο Δημόσιο χρέος της χώρας…
Τώρα λοιπόν! Κόντρα στο καιρό! Για τις «μικρές μας Πατρίδες» που πρέπει να μείνουν ζωντανές!
Την περιβόητη κρίση να μην την πληρώσει η φτωχή Ευρυτανία, αλλά αυτοί που τη δημιούργησαν. Ξέρετε ποιοι…

Αγρίνιο 2 Μάη 2011
Νίκος Λυκοκάπης
Δημότης Αγράφων