Σε μια κοινωνία όπου, κατά κοινή ομολογία, κυριαρχεί ο αμοραλισμός δεν είναι μόνον οι «ένοχοι»πολιτικοί που οδηγούν στον κατήφορο.
Υπάρχουν και οι «συνένοχοι» πολίτες οι οποίοι εκούσια ή ακούσια (κυρίως ακούσια) έχουν βάλει ένα χεράκι στην πορεία της παρακμής, με λιγοστές, βέβαια, εξαιρέσεις έντιμων και εργατικών ανθρώπων.
Η παρακμή ενός λαού δεν μπορεί να προέλθει μόνο από τους λίγους κακούς πολιτικούς, οι οποίοι βεβαίως φέρουν τη μεγάλη ευθύνη και είναι υπόλογοι στο λαό και την ιστορία. Η ζημιά συντελείται μαζικά από τους πολιτικούς και πολίτες. Ανεύθυνοι πολιτικοί με ασυνέπεια και κούφιο λόγο, καθιστούν και τους πολίτες ανεύθυνους και φαύλους. Έτσι ένας φαύλος κύκλος ξεκινά και αντί οι ικανοί και έντιμοι πολιτικοί να χαράσουν πολιτική και προγράμματα για το σήμερα και το μέλλον του λαού μας, εγκλωβίζονται σε ένα σε ένα άγονο κυνήγι μαγισσών να πιάσουν τους φοροφυγάδες, και γενικά την κοινωνική διαφθορά. Κάπως έτσι η Ελλάδα έφτασε εκεί που βρίσκεται σήμερα, χωρίς να διαφαίνονται ορατά σημεία μεταστροφής και ανάκαμψης πίσω στο άρμα της Ευρώπης. Βέβαια εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι για τη γενικευμένη διαφθορά που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια, ο σπόρος έπεσε από τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, μικρών και μεγάλων. Από τα πράγματα γίνεται φανερό ωστόσο, ότι η «επικείμενη» χρεοκοπία της χώρας μας ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν την οικονομική κρίση με ένα λαό που έμαθε να ζει παρασιτικά με ασύμμετρους μισθούς και συντάξεις σε σχέση με την παραγωγικότητα και την απόδειξη έργου.
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας παραιτήθηκε μόνο διότι η οικονομία της χώρας του εμφάνισε σημάδια ύφεσης.
Στη δική μας πατρίδα, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, επικρατούν χαλαρές συνειδήσεις, ένα είδος πώρωσης σε πολιτικούς και πολίτες, μια ηθική αναισθησία που τη διαδέχεται ένας πανικός τώρα που τα πράγματα πάνε στο χειρότερο και τάχα ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια.
Ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να ξέρουμε, πως στην Ελλάδα του ρουσφετιού χιλιάδες τακτοποιημένοι (!) στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, χωρίς να χρειάζονται, ροκάνιζαν το δημόσιο χρήμα, χωρίς ουσιαστική απόδοση έργου. Τυφλοί μαϊμού και πεθαμένοι από χρόνια εισέπρατταν (και εισπράττουν) συντάξεις και επιδόματα καταστρατηγώντας τις διατάξεις του κράτους. Και το ερώτημα είναι: Φταίνε για όλα οι πολιτικοί; Σε ένα μεγάλο βαθμό ναι. Φταίνε οι πολιτικοί και το σάπιο σύστημα, αλλά και οι πολιτικοί εύλογα θα μπορούσαν να αντιστρέψουν το ερώτημα, ρωτώντας: Πως μπορείς να τιθασεύσεις ένα κακομαθημένο και απείθαρχο λαό που θεωρεί μαγκιά ότι βολεύει μόνο τον ίδιο, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και την εφαρμογή των νόμων. Και τώρα το οξύμωρο. Δεν τα γνώριζαν όλα αυτά οι πολιτικοί και το σύστημα; είναι βέβαιο ότι τα γνώριζαν και τα ξέρουν πολλά καλά, αλλά, δυστυχώς ήταν συμμέτοχοι και οι ίδιοι, συμβιβασμένοι στο ίδιο παιχνίδι. Η σημερινή πνευματική και οικονομική κρίση δεν ήρθε από μηχανής Θεός να ταράξει την μακαριότητα και την καλοπέραση του λαού μας.
Είναι αποτέλεσμα βαθιάς ανευθυνότητας, σχεδόν ολόκληρης της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Ενός λαού, που λίγο ως πολύ, έμαθε να θεωρεί το κράτος ως καλό και γαλαντόμο πατέρα που ως μόνο στόχο έχει να σιτίζει τα παιδιά του χωρίς εκείνα να νιώθουν την ανάγκη να ανταποδώσουν.
Ένα κοπάδι γιδοπρόβατα αλλάζει τη νύχτα χέρια μετακινούμενα από χωρίο εις χωρίον για να πάρουν 4-5 φορές την επιδότηση οι παμπόνηροι κτηνοτρόφοι. Πυροπαθείς στην Πελοπόννησο περιδιαβαίνουν στις τράπεζες της περιοχής για να εισπράξουν εις τριπλούν και πενταπλούν το βοήθημα των 3.000 ευρώ. Θαυμάστε τους. Είναι αυτό πολιτισμός και ευνομούμενη κοινωνία; Ή είμαστε όλοι συνένοχοι; Επιτέλους είναι καιρός να σοβαρευτούμε!
Υπάρχουν και οι «συνένοχοι» πολίτες οι οποίοι εκούσια ή ακούσια (κυρίως ακούσια) έχουν βάλει ένα χεράκι στην πορεία της παρακμής, με λιγοστές, βέβαια, εξαιρέσεις έντιμων και εργατικών ανθρώπων.
Η παρακμή ενός λαού δεν μπορεί να προέλθει μόνο από τους λίγους κακούς πολιτικούς, οι οποίοι βεβαίως φέρουν τη μεγάλη ευθύνη και είναι υπόλογοι στο λαό και την ιστορία. Η ζημιά συντελείται μαζικά από τους πολιτικούς και πολίτες. Ανεύθυνοι πολιτικοί με ασυνέπεια και κούφιο λόγο, καθιστούν και τους πολίτες ανεύθυνους και φαύλους. Έτσι ένας φαύλος κύκλος ξεκινά και αντί οι ικανοί και έντιμοι πολιτικοί να χαράσουν πολιτική και προγράμματα για το σήμερα και το μέλλον του λαού μας, εγκλωβίζονται σε ένα σε ένα άγονο κυνήγι μαγισσών να πιάσουν τους φοροφυγάδες, και γενικά την κοινωνική διαφθορά. Κάπως έτσι η Ελλάδα έφτασε εκεί που βρίσκεται σήμερα, χωρίς να διαφαίνονται ορατά σημεία μεταστροφής και ανάκαμψης πίσω στο άρμα της Ευρώπης. Βέβαια εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι για τη γενικευμένη διαφθορά που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια, ο σπόρος έπεσε από τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, μικρών και μεγάλων. Από τα πράγματα γίνεται φανερό ωστόσο, ότι η «επικείμενη» χρεοκοπία της χώρας μας ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν την οικονομική κρίση με ένα λαό που έμαθε να ζει παρασιτικά με ασύμμετρους μισθούς και συντάξεις σε σχέση με την παραγωγικότητα και την απόδειξη έργου.
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας παραιτήθηκε μόνο διότι η οικονομία της χώρας του εμφάνισε σημάδια ύφεσης.
Στη δική μας πατρίδα, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, επικρατούν χαλαρές συνειδήσεις, ένα είδος πώρωσης σε πολιτικούς και πολίτες, μια ηθική αναισθησία που τη διαδέχεται ένας πανικός τώρα που τα πράγματα πάνε στο χειρότερο και τάχα ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια.
Ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να ξέρουμε, πως στην Ελλάδα του ρουσφετιού χιλιάδες τακτοποιημένοι (!) στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, χωρίς να χρειάζονται, ροκάνιζαν το δημόσιο χρήμα, χωρίς ουσιαστική απόδοση έργου. Τυφλοί μαϊμού και πεθαμένοι από χρόνια εισέπρατταν (και εισπράττουν) συντάξεις και επιδόματα καταστρατηγώντας τις διατάξεις του κράτους. Και το ερώτημα είναι: Φταίνε για όλα οι πολιτικοί; Σε ένα μεγάλο βαθμό ναι. Φταίνε οι πολιτικοί και το σάπιο σύστημα, αλλά και οι πολιτικοί εύλογα θα μπορούσαν να αντιστρέψουν το ερώτημα, ρωτώντας: Πως μπορείς να τιθασεύσεις ένα κακομαθημένο και απείθαρχο λαό που θεωρεί μαγκιά ότι βολεύει μόνο τον ίδιο, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και την εφαρμογή των νόμων. Και τώρα το οξύμωρο. Δεν τα γνώριζαν όλα αυτά οι πολιτικοί και το σύστημα; είναι βέβαιο ότι τα γνώριζαν και τα ξέρουν πολλά καλά, αλλά, δυστυχώς ήταν συμμέτοχοι και οι ίδιοι, συμβιβασμένοι στο ίδιο παιχνίδι. Η σημερινή πνευματική και οικονομική κρίση δεν ήρθε από μηχανής Θεός να ταράξει την μακαριότητα και την καλοπέραση του λαού μας.
Είναι αποτέλεσμα βαθιάς ανευθυνότητας, σχεδόν ολόκληρης της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Ενός λαού, που λίγο ως πολύ, έμαθε να θεωρεί το κράτος ως καλό και γαλαντόμο πατέρα που ως μόνο στόχο έχει να σιτίζει τα παιδιά του χωρίς εκείνα να νιώθουν την ανάγκη να ανταποδώσουν.
Ένα κοπάδι γιδοπρόβατα αλλάζει τη νύχτα χέρια μετακινούμενα από χωρίο εις χωρίον για να πάρουν 4-5 φορές την επιδότηση οι παμπόνηροι κτηνοτρόφοι. Πυροπαθείς στην Πελοπόννησο περιδιαβαίνουν στις τράπεζες της περιοχής για να εισπράξουν εις τριπλούν και πενταπλούν το βοήθημα των 3.000 ευρώ. Θαυμάστε τους. Είναι αυτό πολιτισμός και ευνομούμενη κοινωνία; Ή είμαστε όλοι συνένοχοι; Επιτέλους είναι καιρός να σοβαρευτούμε!
