29 Μαΐου 1453. Στην ημερομηνία αυτή σταμάτησαν για το ελληνικό Γένος οι δείχτες του χρόνου, για να σημειώσουν ένα τεράστιο γεγονός αίγλης και οδύνης. Έσβησε μονομιάς από τον κόσμο το φως, έπαψε η ανθρωπότητα να τρέφεται από το Μάννα της Ανατολής, αλώθηκε η Πόλη. Ποτέ η επέτειος της Αλώσεως δεν ήταν τόσο επίκαιρη, τόσο κοντά μας όσο είναι σήμερα.
29 Μαΐου 2011. Οι σύγχρονοι Έλληνες σε κατάθλιψη, τα χαμόγελα χάθηκαν. Η αγανάκτηση, αν όχι το μίσος, έχει συσσωρευθεί. Η λογική παραμερίζεται, περιθωριοποιείται. Οι ακραίες απόψεις, οι ψίθυροι, οι σχολιασμοί εμποδίζουν κάθε προσπάθεια βελτίωσης του κλίματος. Όλοι μιλούν για έμμεση κατάκτηση, για κατοχή, για καταστροφή. Χιλιάδες συγκεντρώνονται και διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους και την οργή τους για την άλωση της χώρας μας.
Η υπευθυνότητα είναι το ζητούμενο. Αλλά, μέσα σε αυτήν τη σύγχυση, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη των διαδραματιζομένων για να ανεύρουμε και τον υπεύθυνο; Ο ένας τα φορτώνει στον άλλο και οι συσταθείσες επιτροπές στη Βουλή, με τον τρόπο που λειτουργούν και το υπάρχον νομικό καθεστώς, διαιωνίζουν το πρόβλημα, τα κλαπέντα δεν επιστρέφονται και ο λογαριασμός στέλνεται στο λαό.
Σήμερα, ανεξάρτητα από τις καλές ή τις κακές εξελίξεις των εθνικών μας θεμάτων, η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, δεν έπαψε να είναι πολιορκημένη και από τους «πασάδες» της Δύσης και από τους «αγάδες» της Ανατολής και από «παραδοσιακούς φίλους» και από «παραδοσιακούς εχθρούς». Η παγκόσμια κοινότητα εισήλθε σε μια φάση ρευστότητας, ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμού των ισορροπιών, που ίσχυαν μέχρι τώρα. Και κατά τη φάση αυτή είναι φυσικό κάθε χώρα να προτάσσει το εθνικό της συμφέρον.
Η άλωση της Πόλης, όπως και κάθε άλωση, δεν ήρθε ξαφνικά. Προηγήθηκε περίοδος μαρασμού, συρρίκνωσης, τρυφηλότητας, ανηθικότητας, διαφθοράς και εξασθένησης των θεσμών. Η αντιστοιχία με το σήμερα δεν αποτελεί παραδοξολογία. Είναι η σύγχρονη έκδοση, η σύγχρονη επανέκδοση και αναπαραγωγή εκείνων ακριβώς των γεγονότων, της μακρινής εκείνης εποχής. Οι μέθοδοι, τα ονόματα, τα πρόσωπα άλλαξαν. Η άλωση στη σύγχρονη γλώσσα λέγεται συρρίκνωση (εσωτερική και εξωτερική). Πάντα προηγείται η εσωτερική συρρίκνωση και ακολουθεί η εξωτερική.
kostasmitsios@yahoo.gr
29 Μαΐου 2011. Οι σύγχρονοι Έλληνες σε κατάθλιψη, τα χαμόγελα χάθηκαν. Η αγανάκτηση, αν όχι το μίσος, έχει συσσωρευθεί. Η λογική παραμερίζεται, περιθωριοποιείται. Οι ακραίες απόψεις, οι ψίθυροι, οι σχολιασμοί εμποδίζουν κάθε προσπάθεια βελτίωσης του κλίματος. Όλοι μιλούν για έμμεση κατάκτηση, για κατοχή, για καταστροφή. Χιλιάδες συγκεντρώνονται και διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους και την οργή τους για την άλωση της χώρας μας.
Η υπευθυνότητα είναι το ζητούμενο. Αλλά, μέσα σε αυτήν τη σύγχυση, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη των διαδραματιζομένων για να ανεύρουμε και τον υπεύθυνο; Ο ένας τα φορτώνει στον άλλο και οι συσταθείσες επιτροπές στη Βουλή, με τον τρόπο που λειτουργούν και το υπάρχον νομικό καθεστώς, διαιωνίζουν το πρόβλημα, τα κλαπέντα δεν επιστρέφονται και ο λογαριασμός στέλνεται στο λαό.
Σήμερα, ανεξάρτητα από τις καλές ή τις κακές εξελίξεις των εθνικών μας θεμάτων, η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, δεν έπαψε να είναι πολιορκημένη και από τους «πασάδες» της Δύσης και από τους «αγάδες» της Ανατολής και από «παραδοσιακούς φίλους» και από «παραδοσιακούς εχθρούς». Η παγκόσμια κοινότητα εισήλθε σε μια φάση ρευστότητας, ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμού των ισορροπιών, που ίσχυαν μέχρι τώρα. Και κατά τη φάση αυτή είναι φυσικό κάθε χώρα να προτάσσει το εθνικό της συμφέρον.
Η άλωση της Πόλης, όπως και κάθε άλωση, δεν ήρθε ξαφνικά. Προηγήθηκε περίοδος μαρασμού, συρρίκνωσης, τρυφηλότητας, ανηθικότητας, διαφθοράς και εξασθένησης των θεσμών. Η αντιστοιχία με το σήμερα δεν αποτελεί παραδοξολογία. Είναι η σύγχρονη έκδοση, η σύγχρονη επανέκδοση και αναπαραγωγή εκείνων ακριβώς των γεγονότων, της μακρινής εκείνης εποχής. Οι μέθοδοι, τα ονόματα, τα πρόσωπα άλλαξαν. Η άλωση στη σύγχρονη γλώσσα λέγεται συρρίκνωση (εσωτερική και εξωτερική). Πάντα προηγείται η εσωτερική συρρίκνωση και ακολουθεί η εξωτερική.
kostasmitsios@yahoo.gr
