Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης
Όπως είναι γνωστό στους ιστορικούς στο παρελθόν, κραταιές αυτοκρατορίες κατέρρευσαν, και άλλοι λαοί αναδείχθηκαν από το μηδέν εξαιτίας βαθιάς ατολμίας και ανικανότητας πολιτικών ηγετών.
Είναι τώρα πολλές δεκαετίες από τότε που η Ευρώπη και η Η.Π.Α έχουν να δουν πολιτικούς του διαμετρήματος ενός Τσώρτιλ, ενός Αντενάουερ, ενός Ντε Γκώλ, ενός Κέννεντη. Πολιτικοί ηγέτες με όραμα, σθένος, και τόλμη, άνοιξαν λεωφόρους, ο καθένας με το δικό του τρόπο, για την οικονομική και κοινωνική αναβάθμιση των λαών. Για τη δική μας περίπτωση με το 70% των πολιτών να μην εμπιστεύονται κανένα πολιτικό κόμμα, αν σήμερα ρωτηθούν 100 Έλληνες ποιος είναι ο καλύτερος πολιτικός ας μην εκπλαγούμε αν μας πούνε πως ήταν ο Θανάσης Βέγγος (!). το πρόβλημα του πολιτικού νανισμού ωστόσο, δεν είναι μόνο δικό μας. Φοβούμαι πως ο (ιός) χαμηλού βεληνεκούς ηγετών χτύπησε και την Εσπερία δυτικά μεριά της Ελλάδας με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί, και έναν δύο δικούς μας ( ονόματα δεν χρειάζονται), οι οποίοι με τα γνωστά καμώματά τους , τώρα έχουμε την περιπέτεια Στρος Καν, καταφέρνουν να απογοητεύουν ολόκληρους λαούς.
Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατών οι πολιτικοί, πρωτίστως οι δικοί μας, αλλά και ξένοι, να μην έχουν συνειδητοποιήσει την απέχθεια των πολιτών που αυξάνεται μήνα με το μήνα καθώς η κρίση δείχνει τα δόντια της. Αν οι πολιτικοί που έφτασαν την Ελλάδα εκεί που είναι σήμερα, εργάζονταν ως στελέχη σε ιδιωτική επιχείρηση, μέσα, ή έξω από την Ελλάδα, θα είχαν απολυθεί πολλές φορές για ανεπάρκεια και η συστατική επιστολή που θα έπαιρναν δεν θα ήταν καθόλου κολακευτική. Ίσως το μόνο που αριστεύουν οι πολιτικοί είναι η τέχνη του εκλέγεσθαι. Το πρόβλημα είναι ότι είναι η μόνη τέχνη που ειδικεύονται. Οι εξαιρέσεις, που υπάρχουν και αυτές, δεν αρκούν για να πετύχει η συνταγή. Ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Μοντεσκιέ δίνει την εξής ερμηνεία για το πώς γίνονται οι πολιτικοί. Οι περισσότεροι ξεκινούν με καλές προθέσεις, αλλά στην διαδικασία της ανάδειξης είναι σαν να περνούν έναν υπόνομο κάτω από το Παρίσι και είναι τελείως αδύνατο να μην λερωθούν (!) πρέπει να κάνουν πολλούς συμβιβασμούς με το σινάφι. Ύστερα έρχονται τα « κεκτημένα», ο πολιτικός γίνεται επαγγελματίας και το πρώτο που ενδιαφέρεται είναι τα προνόμια που ετοίμασαν οι προηγούμενοι για αυτόν. Τα βρίσκει σχεδόν όλα έτοιμα. Συχνά οι πολιτικοί και οι πάσης φύσεως επώνυμοι δεν είναι αυτοδημιούργητοι. Κατασκευάζονται. Η τν συμβάλλει σε αυτόν τον εκπεσμό. Στον αιώνα που αφήσαμε πίσω (20ος), η Ελλάδα ευτύχησε να αναδείξει διεθνούς εμβέλειας επιστήμονες, ανθρώπους του πνεύματος, καλλιτέχνες και επιχειρηματίες (2 Nobel prizes). Ατύχησε όμως να αναδείξει πολιτικούς με ηγετική στόφα, ίσως με μια, ή δύο, εξαιρέσεις ηγετών οι οποίοι έζησαν και πέθαναν πικραμένοι. Από ότι δείχνουν τα πράγματα με την απαξίωση των πολιτικών στη συνείδησης μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών μαζί χάνονται σε μεγάλο βαθμό οι δυνατότητες να ξαναδώσουν στους πολίτες τον συνεκτικό τους ιστό. Λίγους μήνες πριν την επιβολή της δικτατορίας του 1967 ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης είχε γράψει στο περιοδικό Εποχές « Η αποστροφή που αισθάνομαι για τους ελλαδικούς κομματικούς τρόπους είναι ανείπωτη»
Ο Καρπενησιώτης πανεπιστημιακός καθηγητής Χαρίδημος κ. Τσούκας σε άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο, «Ηγέτες της συμφοράς»! (22.5.2011) μεταξύ άλλων γράφει « Η χώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας γιατί έχει την ατυχία να μη διαθέτει άξιους πολιτικούς ηγέτες».
Ίσως στην Ελλάδα του σήμερα χρειάζεται να γεννηθεί ένας Αντενάουερ, ένας Ντρε Γκωλ, να λειτουργήσουν ως Έλληνες επιστήμονες και πολιτικούς που δημιουργούν για λογαριασμό ξένων χωρών. Να βρεθούν επειγόντως, ικανοί, οι τίμιοι οι αληθινοί πατριώτες. Αλλιώς….
Όπως είναι γνωστό στους ιστορικούς στο παρελθόν, κραταιές αυτοκρατορίες κατέρρευσαν, και άλλοι λαοί αναδείχθηκαν από το μηδέν εξαιτίας βαθιάς ατολμίας και ανικανότητας πολιτικών ηγετών.
Είναι τώρα πολλές δεκαετίες από τότε που η Ευρώπη και η Η.Π.Α έχουν να δουν πολιτικούς του διαμετρήματος ενός Τσώρτιλ, ενός Αντενάουερ, ενός Ντε Γκώλ, ενός Κέννεντη. Πολιτικοί ηγέτες με όραμα, σθένος, και τόλμη, άνοιξαν λεωφόρους, ο καθένας με το δικό του τρόπο, για την οικονομική και κοινωνική αναβάθμιση των λαών. Για τη δική μας περίπτωση με το 70% των πολιτών να μην εμπιστεύονται κανένα πολιτικό κόμμα, αν σήμερα ρωτηθούν 100 Έλληνες ποιος είναι ο καλύτερος πολιτικός ας μην εκπλαγούμε αν μας πούνε πως ήταν ο Θανάσης Βέγγος (!). το πρόβλημα του πολιτικού νανισμού ωστόσο, δεν είναι μόνο δικό μας. Φοβούμαι πως ο (ιός) χαμηλού βεληνεκούς ηγετών χτύπησε και την Εσπερία δυτικά μεριά της Ελλάδας με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί, και έναν δύο δικούς μας ( ονόματα δεν χρειάζονται), οι οποίοι με τα γνωστά καμώματά τους , τώρα έχουμε την περιπέτεια Στρος Καν, καταφέρνουν να απογοητεύουν ολόκληρους λαούς.
Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατών οι πολιτικοί, πρωτίστως οι δικοί μας, αλλά και ξένοι, να μην έχουν συνειδητοποιήσει την απέχθεια των πολιτών που αυξάνεται μήνα με το μήνα καθώς η κρίση δείχνει τα δόντια της. Αν οι πολιτικοί που έφτασαν την Ελλάδα εκεί που είναι σήμερα, εργάζονταν ως στελέχη σε ιδιωτική επιχείρηση, μέσα, ή έξω από την Ελλάδα, θα είχαν απολυθεί πολλές φορές για ανεπάρκεια και η συστατική επιστολή που θα έπαιρναν δεν θα ήταν καθόλου κολακευτική. Ίσως το μόνο που αριστεύουν οι πολιτικοί είναι η τέχνη του εκλέγεσθαι. Το πρόβλημα είναι ότι είναι η μόνη τέχνη που ειδικεύονται. Οι εξαιρέσεις, που υπάρχουν και αυτές, δεν αρκούν για να πετύχει η συνταγή. Ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Μοντεσκιέ δίνει την εξής ερμηνεία για το πώς γίνονται οι πολιτικοί. Οι περισσότεροι ξεκινούν με καλές προθέσεις, αλλά στην διαδικασία της ανάδειξης είναι σαν να περνούν έναν υπόνομο κάτω από το Παρίσι και είναι τελείως αδύνατο να μην λερωθούν (!) πρέπει να κάνουν πολλούς συμβιβασμούς με το σινάφι. Ύστερα έρχονται τα « κεκτημένα», ο πολιτικός γίνεται επαγγελματίας και το πρώτο που ενδιαφέρεται είναι τα προνόμια που ετοίμασαν οι προηγούμενοι για αυτόν. Τα βρίσκει σχεδόν όλα έτοιμα. Συχνά οι πολιτικοί και οι πάσης φύσεως επώνυμοι δεν είναι αυτοδημιούργητοι. Κατασκευάζονται. Η τν συμβάλλει σε αυτόν τον εκπεσμό. Στον αιώνα που αφήσαμε πίσω (20ος), η Ελλάδα ευτύχησε να αναδείξει διεθνούς εμβέλειας επιστήμονες, ανθρώπους του πνεύματος, καλλιτέχνες και επιχειρηματίες (2 Nobel prizes). Ατύχησε όμως να αναδείξει πολιτικούς με ηγετική στόφα, ίσως με μια, ή δύο, εξαιρέσεις ηγετών οι οποίοι έζησαν και πέθαναν πικραμένοι. Από ότι δείχνουν τα πράγματα με την απαξίωση των πολιτικών στη συνείδησης μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών μαζί χάνονται σε μεγάλο βαθμό οι δυνατότητες να ξαναδώσουν στους πολίτες τον συνεκτικό τους ιστό. Λίγους μήνες πριν την επιβολή της δικτατορίας του 1967 ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης είχε γράψει στο περιοδικό Εποχές « Η αποστροφή που αισθάνομαι για τους ελλαδικούς κομματικούς τρόπους είναι ανείπωτη»
Ο Καρπενησιώτης πανεπιστημιακός καθηγητής Χαρίδημος κ. Τσούκας σε άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο, «Ηγέτες της συμφοράς»! (22.5.2011) μεταξύ άλλων γράφει « Η χώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας γιατί έχει την ατυχία να μη διαθέτει άξιους πολιτικούς ηγέτες».
Ίσως στην Ελλάδα του σήμερα χρειάζεται να γεννηθεί ένας Αντενάουερ, ένας Ντρε Γκωλ, να λειτουργήσουν ως Έλληνες επιστήμονες και πολιτικούς που δημιουργούν για λογαριασμό ξένων χωρών. Να βρεθούν επειγόντως, ικανοί, οι τίμιοι οι αληθινοί πατριώτες. Αλλιώς….
