Γράφει
ο Δημήτρης Καρφής
Δικηγόρος
Θρηνήσαμε όλοι την 3η Ιουλίου στον Οικισμό της Κάτω Ποταμιάς της Γρανίτσας Ευρυτανίας την απώλεια του Χρήστου Καγκαρά. Και μιλάμε για απώλεια όχι γιατί θα ζήσει κάποιος ως αθάνατος ούτε γιατί ήταν νέος στην ηλικία, αλλά γιατί χάσαμε ένα αγωνιστή-οικογενειάρχη-πατέρα δέκα (10) τέκνων, αγωνιστή της δημοκρατίας αλλά και ένα καλλιτέχνη- ζωγράφο πανευρωπαϊκής εμβέλειας.
Αμέτρητοι οι εξαιρετικοί και αξιοθαύμαστοι πίνακές του στην Ευρυτανία, στην Φθιώτιδα, στην Ελλάδα ολόκληρη, αλλά και στην Ευρώπη. Αξιοθαύμαστο το πάθος του για ζωή και καταξίωση οικογενειακή, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική. Πέτυχε σε όλα. Κέρδισε την εκτίμηση, τον θαυμασμό και την αγάπη όλων με την πολύπλευρη δράση του και με τα ωραιότατα θέματα των πινάκων του. Ήλθε στη ζωή πάμπτωχος και έφυγε από αυτή πάμπλουτος. Και δεν εννοώ αποκλειστικά οικονομική ευχέρεια αλλά ευτυχία με την πραγματική έννοια του όρου.
Και όμως παρά τις επιτυχίες του αυτές σε όλα τα στάδια του αγώνα του και παρά τις εξαιρετικές κριτικές και επαίνους, που εισέπραξε από κριτικούς και επώνυμους καλλιτέχνες και άλλους πνευματικούς ανθρώπους, αυτός πάντοτε απλός και στην ενδυματολογική παρουσία του αλλά και στην ψυχοπνευματική και κοινωνική εμφάνισή του. Απλός, σεμνός και αγαπητός απ’ όλους. Ένας αγωνιστής της ζωής. Όσοι τον γνώρισαν όπως και εγώ από το έτος 1987 κλείνουμε με σεβασμό στην μνήμη του τα γόνατα και προσευχόμαστε για την αιωνιότητα της μνήμης του και χαρακτηρίζω αυτόν παράδειγμα προς μίμηση.
Στην οικογένειά του λοιπόν εύχομαι να αναδείξει και άλλους ανθρώπους σαν τον Χρήστο Καγκαρά και να είναι σίγουροι ότι άνθρωποι σαν αυτόν μένουν αθάνατοι στην αιωνιότητα.
