Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Ένα ξεχωριστό γράμμα από ένα λεβέντη Μαραθιώτη που ζει στην Αμερική
Ο Γιάννης Πεσλής γράφει....
« Σαν πας πουλί μου στ’ Άγραφα, και στην παλιά πατρίδα...» λέει το τραγούδι του μπάρμπα Στέφανου Καλύβα. Αντηχεί στ’ αυτιά και στο μυαλό, στην καρδιά μου κάθε μέρα τώρα που κοντεύουν οι άγιες μέρες των Χριστουγέννων.
Σκέπτομαι τα τζάκια και τις σόμπες στο χωριό που άναψαν και κάπνισαναυτές τις όμορφες χειμωνιάτικες μέρες, τις όμορφες μυρωδιές από τα μεζέδια που ψήθηκαν ανήμερα των Χριστουγέννων αλλά και τις άλλες γιορτές, τις παραδοσιακές τσιγαρίδες και το τσίπουρο αλλά και την καλή καρδιά στις παρέες πάνω απ’ όλα σ’ όλα τα σπίτια και τα καφενεία του χωριού. Αναπολώ τα γεροντάκια που φύγανε από την ζωή και τους οποίους δεν θα ξαναδώ όταν ξαναγυρίσω στο χωριό και πάω να εκκλησιαστώ στον Άγιο Ταξιάρχη. Δακρύζουν τα μάτια μου όταν σκέπτομαι αυτούς που έμειναν πίσω και είναι σχεδόν καταδικασμένοι να περιμένουν την σειρά τους. Λυπούμαι και στενοχωριέμαι που τέτοιες μέρες θα ήθελα να ήμουν οικογενειακώς μαζί τους, γιατί αυτός ο Μάραθος είναι τόπος που με τραβάει σαν μαγνήτης. Για μένα είναι το λίκνο της οικογενείας μου και θεωρώ τιμή μου ότι λέω στον κόσμο ότι κατάγομαι απ’το χωριό του Κατσαντώνη. Μεγάλο βάρος και τιμή αυτό για όλους τους Μαραθιώτες, αλλά περισσότερο τόχουμε καμάρι μας εμείς που ζούμε στα ξένα. Παρόλο που έχω γεννηθεί στ’ Αγρίνιο, πάντοτε το είχα μέσα μου ν’ ανέβω στο χωριό και ήθελα να το κάνω με τον μακαρίτη τον πατέρα μου τον Γιώργο και τους δυο μπαρμπάδες μου τον Νίκο και τον Ηλία, όλοι γεννημένοι στον Μάραθο.
Ο Θεός δεν μου το επέτρεψε, αλλά αυτό δεν με άφησε να ξεχάσω αυτόν τον πόθο μου. Κάποτε, μετά από μερικές αναγκαίες επικοινωνίες ήρθα από την Αμερική, πήρα την μάννα μου από τ’ Αγρίνιο και με την γυναίκα και την κόρη μου, ανεβήκαμε στ’ άγια χώματα. Τα χώματα αυτά που κουβέντιαζαν οι γερόντοι και εγώ λες και με υπνώτιζαν όταν ήμουν μικρό παιδί, από την ευλάβεια με την οποία έλεγαν τον πόνο τους αυτές οι αγνές ψυχές. Μετά από μερική ταλαιπωρία στον δρόμο φράσαμε και σταματήσαμε από πάνω στο κοιμητήριο του χωριού και κοιτάξαμε απέναντι... Τα δάκρυα μου άρχισαν αμέσως γιατί αισθάνθηκα ότι ξύπνησαν και με καλωσόρισαν όλοι οι κοιμώμενοι συγχωριανοί μας που ξεκουράζονται εκεί αιώνια. Αφού σταμάτησα στον δρόμο πάνω απ’ το χωριό και κατεβήκαμε κάτω φτάσαμε στο καφενείο του θειου μου του Χρήστου Πεσλή. Εκεί μας περίμενε όλο στο Πεσλέϊκο σοι μας που με μεγάλη χαρά μας καλωσόρισε και μας έκανε να αισθανθούμε αυτό το γνήσιο Αγραφιώτικο αίσθημα της αγάπης μεταξύ συγγενών. Εδώ για να είμαι ακριβής και χωρίς να τα παραλέω, θέλω να εξομολογηθώ, ότι δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω τα αισθήματα μου σε καμιά από τις τέσσερες γλώσσες που μιλώ. Θέλω όμως να ξέρετε ότι πήραν σάρκα και οστά όλες εκείνες οι ιστορίες που άκουγα για τον Αι-Ταξιάρχη και την εκκλησούλα στο κοιμητήριο που την έκτισε ο παππούς μου Ο Γιάννης του Σπύρου, με τα χέρια του. Αφού γνωρίσαμε το σοι και ταχτοποιηθήκαμε, μετά γνωρίσαμε και άλλους συγχωριανούς μας και εδώ είναι εκείνη η Αγραφιώτικη ψυχή που έκανε την παρουσία της και μας έκανε και αισθανθήκαμε λες και είχαμε γεννηθεί εκεί και είχαμε να ιδωθούμε χρόνια. Όλοι προσφέρθηκαν να κεράσουν η να μας εξυπηρετήσουν με οποιοδήποτε τρόπο και αυτό το συναίσθημα δεν αγοράζεται με τίποτα. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Άγιο Ταξιάρχη να εκκλησιαστούμε, και εδώ τι να πει κανείς. Το συναίσθημα που σε λούζει όταν μπαίνεις μέσα σ’ αυτόν τον ναό είναι σίγουρα ότι άδω είναι οίκος του Θεού. Η ευλάβεια που δείχνει όλος ο κόσμος αλλά ιδιαίτερα τα γεροντάκια, είναι κάτι που οι νεαροί μάλλον θα το νομίζουν σαν παραμυθένιο. Ο σεβασμός και η ειλικρίνεια που δείχνει ο ένας στον άλλον δεν περιγράφεται, είναι απλά γνήσια Αραιωτικά χαρακτηριστικά. Αυτά πονώ και ευελπιστώ να ξαναζήσω, στην δύση της ύπαρξης μου...δύσκολο μου φαίνεται το όνειρο. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία, λένε αυτοί που δεν είναι Αγραφιώτες, εμείς απλά παραδίδουμε την σκυτάλη στα παιδία μας. Θέλω να ευχαριστήσω το απερχόμενο συμβούλιο των Απανταχού Μαραθιωτών για όλες τους τις ενέργειες και να ευχηθώ στους επόμενους να μπορέσουν να ξεπεράσουν τους προκάτοχους τους. Επίσης εύχομαι καλές γιορτές σε όλους τους Ευρύτατες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με υγεία και χαρά το Νέο Έτος 2011. Και αν όχι κάτι περισσότερο, Καλή αντάμωση στην ιδιαίτερη μας πατρίδα.