Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Το τέλος των δεινών μας

Η εικόνα είναι ένας πίνακας με τον τίτλο «Abundance (αφθονία)» του Δανού καλλιτέχνη Janosh.}


Θα περιηγηθούμε λίγο στο πως διεξάγεται μία μεγάλη παρανομία από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), και τι μπορούμε να κάνουμε για να την αναστρέψουμε.

Η ΕΚΤ είναι το μοναδικό ίδρυμα που εκτυπώνει ευρώ και στη συνέχεια το δανείζει στις τράπεζες της Ευρωζώνης, με επιτόκιο αυτή τη στιγμή 1,5%. Στη συνέχεια τα Κράτη, οι επιχειρήσεις και οι απλοί πολίτες δανείζονται από τις τράπεζες με μεγαλύτερο επιτόκιο για να καλύψουν κάποιες πρόσθετες ανάγκες λειτουργίας ή επένδυσης ή αγοράς.

‘Ηδη στην προηγούμενη παράγραφο, υπάρχει η παράνομη πράξη, τόσο συγκαλυμμένη, που δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε. Για να το καταλάβουμε πρέπει να σκεφτούμε με πολύ απλό τρόπο:

Η ΕΚΤ είναι ο μοναδικός που εκτυπώνει ευρώ. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μία χρονιά εκτύπωσε και έθεσε σε κυκλοφορία 100 δις ευρώ. Στο τέλος της χρονιάς θα πρέπει να τα πάρει αυξημένα κατά 1,5%, δηλαδή 101,5 δις ευρώ. Έρχεται λοιπόν η 31η Δεκεμβρίου και η ΕΚΤ ζητάει πίσω τα δανεικά. Οι Ευρωπαίοι μαζεύονται όλοι, αδειάζουν τις τσέπες τους και μαζεύουν τα λεφτά. Διαπιστώνουν ότι έτσι μαζεύουν 100 δις. Προφανώς όσο και να ψάξουν δεν θα βρούνε άλλα λεφτά, διότι η ΕΚΤ δεν εκτύπωσε άλλα. Η ΕΚΤ απαιτεί να πληρωθεί όμως. Έρχεται ο Γερμανός, της λέει θα σου δώσω 1.000 αυτοκίνητα, η ΕΚΤ λέει όχι, θέλω το 1,5 δις ευρώ που συμφωνήσαμε. Έρχεται ο Έλληνας, της λέει θα σου δώσω 1.000 τόνους πορτοκάλια. Η ΕΚΤ πάλι αρνείται. Ψάχνει ο Γερμανός κάποιον για να πουλήσει τα αυτοκίνητα και έτσι να πληρώσει την ΕΚΤ. Υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι, αλλά κανένας δεν έχει χρήματα. Ο Έλληνας ψάχνει να πουλήσει τα πορτοκάλια, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, αλλά κανένας δεν έχει ευρώ να του δώσει. Οι Ευρωπαίοι λοιπόν έχουν έλλειμμα, και εφόσον δεν μπορούν να πληρώσουν πρέπει να χρεωκοπήσουν (η να ξαναδανειστούν ένα μεγαλύτερο ποσό).

Εδώ ακριβώς είναι του πως μία λεπτομέρεια (η ύπαρξη τόκου) συνιστά μία παράνομη πράξη. Είναι τόσο τερατωδώς απλό, και τόσο αυτονόητο και καθημερινό, που ο νους δεν μπορεί να το καταλάβει. Η ύπαρξη τόκου είναι παράνομη πράξη διότι ο δανειστής (η ΕΚΤ) γνωρίζει εκ των προτέρων ότι ο δανειζόμενος (ο Ευρωπαίος πολίτης) δεν πρόκειται να αποπληρώσει τα οφειλόμενα. Ο δανειστής λοιπόν δεν στοχεύει τελικά στην είσπραξη του τόκου, αλλά στην εξαπάτηση και λήστευση μέχρι τελικής καταστροφής του δανειζόμενου.

Είναι εκούσια η παράνομη πράξη, διότι η ΕΚΤ γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν οι τόκοι (το 1,5 δις) διότι ποτέ δεν το δημιούργησε (και είναι η μόνη που μπορεί να το δημιουργήσει). Είναι εκούσια η παράνομη πράξη διότι σαν αμοιβή της η ΕΚΤ ζητάει κάτι που δεν υπάρχει, θα ήταν νόμιμο αν ζητούσε 1.000 αυτοκίνητα ή 1.000 τόνους πορτοκάλια. Θα ήταν νόμιμο επίσης αν μας δάνειζε κάτι που είχε πρόσβαση στην παραγωγή του ο καθένας, πχ αν μας δάνειζε 100 κιλά φασόλια και στο τέλος του έτους μας ζητούσε 101,5 κιλά. Και στα παραπάνω με το τόκο του ευρώ δρα πολλαπλασιαστικά η τακτική της κάθε ιδιωτικής τράπεζας να προσθέτει και αυτή τόκο και άλλες επιβαρύνσεις. Είναι ή όχι κραυγαλέο και υπερβολικό ότι για ένα δάνειο 100.000 ευρώ διάρκειας 30 ετών, θα δώσουμε συνολικά 200.000 ευρώ, τη στιγμή που η τράπεζα τακτοποίησε απλά ένα γραφειοκρατικό θέμα, και κάθε μήνα αυτόματα το κομπιούτερ της μας παρακρατά τη δόση; Είναι δυνατόν να είναι «συνέταιρος» μας (μόνο στα κέρδη) στην υπόλοιπη ζωή μας; Δεν είναι υπερβολική η αμοιβή της τη στιγμή μάλιστα που δεν μας έδωσε χρυσό, ή ασήμι ή κάτι πολύτιμο, αλλά απλά χρωματιστά χαρτάκια;

Είναι ενδιαφέρον ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει αξία. Χρησιμεύει ως μέσο συναλλαγής, είναι το απόλυτο ποθητό αντικείμενο, χωρίς να ικανοποιεί την στοιχειώδη προϋπόθεση ενός νομίσματος: Ένα νόμισμα οφείλει να έχει αντίκρυσμα. Παραδοσιακά ένα Κράτος που εξέδιδε νόμισμα είχε στην κατοχή του αντίστοιχη ποσότητα χρυσού, και εγγυόταν ότι ο κατέχων το χαρτονόμισμα, είχε το δικαίωμα να πάει στην Τράπεζα του Κράτους και να λάβει τον αντίστοιχο χρυσό. Είναι η φράση «πληρωτέο επί τη εμφανίσει». Το ίδιο το χαρτονόμισμα δεν είχε αξία, αλλά ο χρυσός που αντιπροσώπευε. Δείτε από περιέργεια οποιοδήποτε χαρτονόμισμα του Ευρώ. Θα βρείτε μόνο τις λέξεις «ΕΚΤ» και «Ευρώ». Το ευρώ είναι απλά ένα πιστωτικό τραπεζικό προιόν, με κύριο συστατικό τον … αέρα, και μέσο παράνομης δραστηριότητας και αξιόποινης πράξης.

Θα μπορούσε κάποιος να θέσει το θέμα ότι όταν δημιουργήθηκε το ευρώ, αυτόματα και όλες οι καταθέσεις μας έγιναν ευρώ. Έτσι όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν ξεκίνησαν εκ του μηδενός να δανείζονται από την ΕΚΤ, αλλά είχαν ένα αρχικό κεφάλαιο ο καθένας, το οποίο επιπλέον απέδιδε και τόκο. Μαζί όμως με τις καταθέσεις έγιναν και τα δάνεια μας ευρώ, καθώς και το δημόσιο χρέος. Επίσης λίγο πριν την έλευση του ευρώ, έγινε το κραχ του Ελληνικού χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα πάμπολλοι μικρομεσαίοι καταθέτες να απωλέσουν τα χρήματά τους. Είναι σαφές εξάλλου του πόσο μικρό είναι το ποσό των καταθέσεων (σήμερα κάτω από 100 δις) σε σχέση με το Δημόσιο χρέος (350 δις) και σε σχέση με τα ιδιωτικά χρέη που είναι ακόμη περισσότερα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι τα επιτόκια καταθέσεων είναι μικρότερα από τα επιτόκια με τα οποία οι τράπεζες δανείζουν. Ακόμα και να ήταν ίδια ακριβώς τα επιτόκια καταθέσεων με τα επιτόκια των δανείων, οι τράπεζες χάρη στο σύστημα κλασματικού αποθέματος που τηρούν (Fractional Reserve Banking) έχουν το δικαίωμα για κάθε 100 ευρώ καταθέσεων που έχουν στο θησαυροφυλάκιο τους, να έχουν ταυτόχρονα 900 ευρώ δάνεια προς οφειλέτες.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζούμε σε μία παγκόσμια οικονομία και το ευρώ δεν είναι το μοναδικό νόμισμα. Εάν λοιπόν η Ευρωζώνη έκανε περισσότερες εξαγωγές, τότε θα είχε πλεόνασμα και θα πλήρωνε τους τόκους της ΕΚΤ πχ με δολάρια. Η απάντησή μας είναι ότι η Ευρωζώνη δεν κάνει περισσότερες εξαγωγές από εισαγωγές και ότι αυτό το μοντέλο του ευρώ με την ΕΚΤ, ήδη εφαρμόζεται στις ΗΠΑ με την (ιδιωτική) Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve Bank). Ήδη δηλαδή το ίδιο κόλπο με την μη δυνατή αποπληρωμή του χρέους εφαρμόζεται διεθνώς μέσω του δολαρίου, το οποίο σημειωτέον είναι και τεχνητά το πιο σκληρό νόμισμα διότι οι διεθνείς αγοραπωλησίες χρυσού, ασημιού και πετρελαίου γίνονται υποχρεωτικά με αυτό.

Στην πάροδο του χρόνου, τα Κράτη και οι πολίτες δένονται όλο πιο σφικτά με αλυσίδες, διότι το ιδιωτικό και παγκόσμιο πλέον καρτέλ των τραπεζών, ξαναδανείζει και ανατοκίζει τα οφειλόμενα. Για αυτό το λόγο όλα τα Κράτη της Γης χρωστάνε. Επίσης εντός αυτού του συστήματος, εντός αυτού του παιχνιδιού, υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες: Είτε ο επαναδανεισμός με όλο και σκληρότερους όρους που οδηγούν στην εξαθλίωση, είτε η λήξη της παρτίδας που είναι ο κερδισμένος (το παγκόσμιο ιδιωτικό καρτέλ των τραπεζών) να τα πάρει όλα από τον χαμένο (τον απλό πολίτη).

Ακούγεται τρομακτικός αυτός ο ισχυρισμός μας αλλά πρέπει να πούμε ότι η παραπάνω μέθοδος (η ύπαρξη τόκου) είναι το μέσο, ώστε μία μικρή ομάδα ανθρώπων (ας τους ονομάσουμε Ρότσιλντ απλά για να έχουν ένα όνομα) να κερδίσει την παγκόσμια κυριαρχία όχι δουλεύοντας και παράγοντας αγαθά, αλλά παράγοντας (για τους άλλους) φτώχεια. Αυτοί εκτυπώνουν χρωματιστά χαρτάκια, ο κόσμος για να τους ξεπληρώσει εργάζεται με τον ιδρώτα του, συχνά χωρίς αξιοπρέπεια με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, θεωρώντας τον εαυτό του τυχερό που έχει δουλειά και όσο και να εργαστεί όλη η ανθρωπότητα σίγουρα δεν θα τους ξεπληρώσει ποτέ. Είναι το ίδιο με έναν μονόφθαλμο που γίνεται Βασιλιάς σε μία χώρα, τυφλώνοντας όλους τους υπόλοιπους. Με τα υπερκέρδη τους φτιάχνουν πολυεθνικές, διεφθαρμένους επιχειρηματικούς κολοσσούς που επιβάλλουν μονοπώλια και είναι κράτος εν κράτη. Η ύπαρξη τόκου είναι η αιτία για το ότι βλέπουμε καθημερινά γύρω μας έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, μία θεοποίηση του χρήματος, γιατί ο καθένας μας ξέρει ότι αυτός που έχει τα λιγότερα χρήματα, δεν θα μπορεί να θρέψει τα παιδιά του και θα καταλήξει ζητιάνος στις πλατείες.

Για να μπορέσει αυτή η υπάρχουσα κατάσταση να συντηρηθεί, πρέπει δυστυχώς οι κυβερνώντες να συνεργάζονται και να είναι εντολοδόχοι των Ρότσιλντ. Μπορεί να είναι συνειδητοί δοσίλογοι, μπορεί να είναι όμως και ασυνείδητοι πεπεισμένοι «ότι δεν υπάρχει άλλη λύση». Στην περίπτωση της Ελλάδας, δυστυχώς, οι πολιτικοί της ήδη έχουν συμφωνήσει ότι η εξυπηρέτηση του Δημόσιου χρέους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την ζωή των πολιτών της με οικονομική άνεση, υγεία, παιδεία σε ένα κράτος με εθνική κυριαρχία. Η Κυβέρνηση στηρίζει τις αφορολόγητες τράπεζες και όταν αυτές έχουν κέρδη τα νέμονται μόνες τους, όταν κινδυνεύουν πληρώνουν οι πολίτες. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι η ολική κατάρρευση, και η υιοθέτηση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης από τους Ρότσιλντ, «για να σωθούμε».

Πάμε να δούμε τώρα τι λύσεις έχουμε. Το πρώτο μας στρατηγικό πλεονέκτημα είναι ότι αναλύοντας τον τρόπο λειτουργίας του προβλήματος, ήδη έχουμε κάνει τη μισή εργασία. Είναι το ίδιο όταν σε ένα πρόβλημα υγείας καταφέρουμε να κάνουμε σωστή διάγνωση. Μπορεί να είμαστε μικροί και ασήμαντοι, αλλά γνωρίζοντας την αχίλλειο πτέρνα του αντιπάλου μπορούμε να του δώσουμε αποφασιστικά και θανάσιμα χτυπήματα. Αυτά, κατά τη γνώμη μας και προκειμένου να σταματήσει η καταλήστευσή μας, είναι:

1.Η νόμιμη, δια της δικαστικής οδού, προσαγωγή των Τραπεζών και της ΕΚΤ στην Δικαιοσύνη. Ελπίζουμε ότι εάν έχουμε μία δικαστική απόφαση που θα μας δικαιώσει, θα ανατρέψει το καθεστώς νομιμότητας όλων των τόκων των δημόσιων και ιδιωτικών δανείων από ενάρξεως της Ευρωζώνης.

2.Μήπως πρέπει μέχρι την τελεσίδικη άνω δικαστική απόφαση να μην γίνεται πληρωμή πλέον κάθε δανείου που εμπεριέχει τόκο; Όχι επειδή είμαστε φυγόπονοι, αλλά συνειδητά επειδή η έννοια του τοκισμού είναι παράνομη δραστηριότητα, και μέσω της πληρωμής των δανείων φέρνουμε για εμάς και τους συνανθρώπους μας πιο κοντά την εξαθλίωση και απώλεια κάθε ιδιοκτησίας. Συνεχίζουμε να αναγνωρίζουμε το κεφάλαιο, «τον πλούτο» που δανειστήκαμε, αλλά χωρίς τους τόκους, και θα πρέπει να το πληρώσουμε όχι με ευρώ (που είναι μέσο παράνομης δραστηριότητας) αλλά με ένα άλλο εθνικό νόμισμα.

3.Μήπως πρέπει να σκεφτούμε την πιθανότητα να μην πληρώνουμε πλέον συνειδητά την εφορία; Δυστυχώς φτάνουμε σε αυτό το σημείο, αφού η Κυβέρνηση επιβάλλει άδικους φόρους, επιλεκτικά στον απλό λαό, για να πληρώνει σε πρώτη προτεραιότητα τους Ρότσιλντ και αφήνοντας στο απυρόβλητο υπεράκτιες εταιρείες και άλλους ισχυρούς. Θα πρέπει να σκεφτούμε συνειδητά: Πληρώνοντας την Εφορία μήπως τελικά συνεισφέρουμε στην ύφεση και το ξεπούλημα της Πατρίδας μας;

4.Η ίδρυση και λειτουργία μιας Συνεταιριστικής Τράπεζας των Πολιτών, η οποία και θα αναλάβει να εκδόσει ένα μεταβατικό εθνικό νόμισμα, το οποίο θα έχει φυσική σημασία (αντίκρυσμα) βασισμένη στο ανθρώπινο πλέον κεφάλαιο που είναι η προσωπική εργασία και η παραγωγή βασικών ειδών πρώτης ανάγκης. Εννοείται φυσικά ότι στόχος της είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι το κέρδος και φυσικά δεν θα υφίσταται πλέον τόκος.

Ήδη ξεκινάμε να πραγματοποιούμε τα παραπάνω, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις. Είμαστε όμως θετικοί και χρειαζόμαστε κάθε δυνατή βοήθεια από τον καθέναν που είτε για παράδειγμα σχετίζεται με τη Νομική, είτε θέλει να βοηθήσει ενεργά στο στήσιμο της Συνεταιριστικής Τράπεζας, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορεί και θέλει να μας βοηθήσει.

Μανώλης Κοπανάκης


Email: Syntrapol@gmail.com