Πριν αρκετά χρόνια για να δεις ενεχυροδανειστήριο έπρεπε να κοιτάζεις στις πολυκατοικίες πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Στους ορόφους αυτών των κτιρίων υπήρχαν αυτά τα γραφεία –καταστήματα.
Το τελευταίο διάστημα τα καταστήματα στις γειτονιές αλλά και στους κεντρικούς δρόμους της Πρωτεύουσας και των άλλων Πόλεων κλείνουν. Η έλλειψη πελατείας καθιστά την λειτουργία τους ασύμφορη και στέλνουν τους επαγγελματίες και το προσωπικό στην ανεργία. Έτσι οι σύγχρονοι τοκογλύφοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια. Οι μόνες επιχειρήσεις που ανθίζουν στον καιρό της κρίσης.
Εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και την ανέχεια των συμπολιτών μας, οι σύγχρονοι μαυραγορίτες δανείζουν με επιτόκια από 5% έως 20% μηνιαίως. Για εγγύηση οι δυστυχείς συνάνθρωποί μας που αναγκάζονται να καταφύγουν στην έσχατη αυτή λύση αφήνουν ως ενέχυρο χρυσαφικά, ρολόγια μεγάλης αξίας, πολύτιμους λίθους, κοσμήματα, άλλα τιμαλφή αντικείμενα ή αυτοκίνητα. Και εάν πούμε ότι το αυτοκίνητο έχει μια αντικειμενική αξία η οποία μπορεί να προσδιοριστεί τα κοσμήματα πέραν της αξίας έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία. Μπορεί να μην είναι απλά ένα κόσμημα που αγοράστηκε επειδή κάποιος δεν είχε τι να κάνει τα χρήματά του. Συνήθως είναι βέρες ( το σύμβολο του γάμου και της οικογένειας) χρυσαφικά ασημικά και κοσμήματα, που οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας έσωσαν με πολύ κόπο από τη Μικρασιατική καταστροφή και από τη γερμανική κατοχή ακόμη και χριστιανικές εικόνες μεγάλης αξίας που πέρασαν τα χίλια μύρια κύματα.
Όλα αυτά έχουν μια αξία ως μονάδες χρυσού ή ασημιού αλλά κυρίως έχουν μια μεγαλύτερη ανεκτίμητης συναισθηματικής αξία. Αξία που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και να εκτιμηθεί.
Με δάκρια στα μάτια οι ιδιοκτήτες τους αποχωρίζονται αυτά τα τιμαλφή λες και είναι ζωντανοί οργανισμοί. Γι΄ αυτούς περικλείουν ,μια ολόκληρη ιστορία ζωής με τις χαρές και τις λύπες και την ανάμνηση αγαπημένων ανθρώπων.
Οι συνθήκες ζωής που μας ανάγκασαν να ζούμε οι πουλημένοι πολιτικοί μας, μας έφεραν στην δυσάρεστη θέση να βάζουμε ενέχυρο ότι πολύτιμο έχουμε για λίγη παράταση ζωής.
Στην ουσία δεν βάζουμε ενέχυρο τα χρυσαφικά μας αλλά και την ίδια μας τη ζωή.
Οι μαυραγορίτες δεν καταλαβαίνουν από συναισθηματισμούς. Ψυχροί και αδιάφοροι ζυγίζουν τα κοσμήματα και δίνουν ένα μέρος της αξίας που αυτοί προσδιορίζουν ως δάνειο με ληστρικό επιτόκιο.
Τα ενεχυροδανειστήρια είναι τα μόνα «καταστήματα» που ανθίζουν στον καιρό της φτώχειας και της κρίσης. Μεγάλη θλίψη μας πιάνει ότι βλέπουμε να ανοίγουν τέτοιου είδους καταστήματα.
Στην μικρή μας Πόλη ευτυχώς ακόμη δεν λειτουργεί τέτοιου είδους επιχείρηση και μακάρι να μην λειτουργήσει ποτέ.
Όταν η «ζωή είναι εν τάφω» περιμένουμε την Ανάσταση που σίγουρα θα έρθει.
Όταν είναι «επ’ ενεχύρω» είναι χειρότερα. Γιατί είναι σκλαβωμένη και στα χέρια μαυραγοριτών.
Το τελευταίο διάστημα τα καταστήματα στις γειτονιές αλλά και στους κεντρικούς δρόμους της Πρωτεύουσας και των άλλων Πόλεων κλείνουν. Η έλλειψη πελατείας καθιστά την λειτουργία τους ασύμφορη και στέλνουν τους επαγγελματίες και το προσωπικό στην ανεργία. Έτσι οι σύγχρονοι τοκογλύφοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια. Οι μόνες επιχειρήσεις που ανθίζουν στον καιρό της κρίσης.
Εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και την ανέχεια των συμπολιτών μας, οι σύγχρονοι μαυραγορίτες δανείζουν με επιτόκια από 5% έως 20% μηνιαίως. Για εγγύηση οι δυστυχείς συνάνθρωποί μας που αναγκάζονται να καταφύγουν στην έσχατη αυτή λύση αφήνουν ως ενέχυρο χρυσαφικά, ρολόγια μεγάλης αξίας, πολύτιμους λίθους, κοσμήματα, άλλα τιμαλφή αντικείμενα ή αυτοκίνητα. Και εάν πούμε ότι το αυτοκίνητο έχει μια αντικειμενική αξία η οποία μπορεί να προσδιοριστεί τα κοσμήματα πέραν της αξίας έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία. Μπορεί να μην είναι απλά ένα κόσμημα που αγοράστηκε επειδή κάποιος δεν είχε τι να κάνει τα χρήματά του. Συνήθως είναι βέρες ( το σύμβολο του γάμου και της οικογένειας) χρυσαφικά ασημικά και κοσμήματα, που οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας έσωσαν με πολύ κόπο από τη Μικρασιατική καταστροφή και από τη γερμανική κατοχή ακόμη και χριστιανικές εικόνες μεγάλης αξίας που πέρασαν τα χίλια μύρια κύματα.
Όλα αυτά έχουν μια αξία ως μονάδες χρυσού ή ασημιού αλλά κυρίως έχουν μια μεγαλύτερη ανεκτίμητης συναισθηματικής αξία. Αξία που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και να εκτιμηθεί.
Με δάκρια στα μάτια οι ιδιοκτήτες τους αποχωρίζονται αυτά τα τιμαλφή λες και είναι ζωντανοί οργανισμοί. Γι΄ αυτούς περικλείουν ,μια ολόκληρη ιστορία ζωής με τις χαρές και τις λύπες και την ανάμνηση αγαπημένων ανθρώπων.
Οι συνθήκες ζωής που μας ανάγκασαν να ζούμε οι πουλημένοι πολιτικοί μας, μας έφεραν στην δυσάρεστη θέση να βάζουμε ενέχυρο ότι πολύτιμο έχουμε για λίγη παράταση ζωής.
Στην ουσία δεν βάζουμε ενέχυρο τα χρυσαφικά μας αλλά και την ίδια μας τη ζωή.
Οι μαυραγορίτες δεν καταλαβαίνουν από συναισθηματισμούς. Ψυχροί και αδιάφοροι ζυγίζουν τα κοσμήματα και δίνουν ένα μέρος της αξίας που αυτοί προσδιορίζουν ως δάνειο με ληστρικό επιτόκιο.
Τα ενεχυροδανειστήρια είναι τα μόνα «καταστήματα» που ανθίζουν στον καιρό της φτώχειας και της κρίσης. Μεγάλη θλίψη μας πιάνει ότι βλέπουμε να ανοίγουν τέτοιου είδους καταστήματα.
Στην μικρή μας Πόλη ευτυχώς ακόμη δεν λειτουργεί τέτοιου είδους επιχείρηση και μακάρι να μην λειτουργήσει ποτέ.
Όταν η «ζωή είναι εν τάφω» περιμένουμε την Ανάσταση που σίγουρα θα έρθει.
Όταν είναι «επ’ ενεχύρω» είναι χειρότερα. Γιατί είναι σκλαβωμένη και στα χέρια μαυραγοριτών.
