Τώρα που η κρίση έζωσε για τα καλά εμάς τους πανέλληνες, τον
τελευταίο καιρό βλέπουμε ποικίλες συνομοταξίες ειδικών αλλά και καφενόβιων να
καταστροφολογούν είναι καιρός να κοιτάξουμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού,
τη φωτεινή, γιατί υπάρχει και αυτή.
Πέρα από την απαραίτητη πληροφόρηση που
πρέπει να έχουμε ως πολίτες πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στο βομβαρδισμό
της καταστροφολογίας που εκπέμπει από την τηλεόραση στο βωμό της τηλεθέασης.
Εμείς οι πανέλληνες είχαμε προβλήματα και πριν από την
σημερινή κρίση. Η ιστορία το απέδειξε ότι είμαστε βετεράνοι στην «δημιουργία»
κρίσεων είτε αυτές είναι οικονομικές, είτε πολιτικές, είτε ακόμη
εμφυλιοπολεμικές. Συνεπώς, η οικονομική και η κοινωνική διαταραχή δεν πρέπει να
την αντιμετωπίζουμε ως κάτι πρωτόγνωρο. Ειδικότερα, όσοι βρισκόμαστε στην Τρίτη
ηλικία ας μην φερόμαστε ως μωρές παρθένες του Ευαγγελίου.
Δεν ξέρουμε, δεν ακούσαμε, δεν είδαμε τίποτα στα χρόνια της
τριαντάχρονης πανδαισίας με τις διπλές συντάξεις, τις αναπηρίες μαϊμού, τις
αργομισθίες. Λειτουργήσαμε ως χιμαιροκυνηγοί για το εύκολο χρήμα που έρχονταν
από το πουθενά σαν να μην υπάρχει αύριο. Είχαμε, σχεδόν όλοι, δουλειά με
μισθούς αναντίστοιχους με την παραγωγή έργου, φουσκωμένες πιστωτικές κάρτες,
δεκαήμερες κοπάνες, Πάσχα, Χριστούγεννα, δεκαπενταύγουστο.
Τώρα που η κρίση τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας,
διάφοροι μάγοι, ηθελημένα ή όχι, σπέρνουν το φόβο για το αύριο, ωσάν να
επέρχεται η συντέλεια του κόσμου. Κλείστε τα αυτιά σας και σε αυτούς. Όσο
οξύμωρο κι αν ακούγεται, κάθε μορφής κρίση είναι κοινωνιολογικά γνωστό ότι έχει
και τη θετική ης πλευρά. Είναι αυτό που πίστευαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι:
«Ουδέν κακόν αμειγές καλού». Κάθε μεγάλη κρίση δίνει στις κοινωνίες δυνατότητες
επαναπροσδιορισμού σε βασικές προτεραιότητες και αφυπνίζει πολιτικούς και
πολίτες για τις στρεβλώσεις του όποιου συστήματος οδήγησε στο χείλος της
καταστροφής. Κάθε «καταστροφή» εμπεριέχει και το σπόρο της αναγέννησης, της
αναδημιουργίας, όπως έγινε και στο παρελθόν. Ας θυμηθούμε κομμάτια – ορόσημα
της ιστορίας μας. Χρειάζεται συστράτευση ολόκληρης της παραγωγικής μερίδας να
σταματήσει ο υδροκεφαλισμός των μεγάλων πόλεων και να γυρίσουμε ξανά στις
μικρές πόλεις και τα χωριά. Με την άκρατη αστικοποίηση, την εύκολη τρυφηλή ζωή
στο διαμέρισμα πετύχαμε το διαζύγιο με τη φύση και επιβαρύναμε την υγεία μας.
Τα απιδιά μας μεγάλωσαν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, πολλά από τα
οποία νομίζουν πως το γάλα «ΝΟΥΝΟΥ» το φτιάχνει κάποιο εργοστάσιο στην
Ολλανδία. Μια χώρα εξαιρετικά προικισμένη από τη φύση με ιδανικές συνθήκες
καλλιέργειας, τον ήλιο να λούζει τις βουνοπλαγιές και τις πεδιάδες, σε πολύ
μεγάλο βαθμό εγκαταλείφθηκε στο βωμό μιας επίπλαστης καλοπέρασης.
Για τριάντα και πλέον χρόνια πέσαμε όπου μόνοι μας στην
αγκαλιά του Μορφέα, λειτουργήσαμε χαμαιλεοντικά στις πολιτικές και
επαγγελματικές επιλογές μας και τώρα ή πιάνουμε τον ταύρο από τα κέρατα ή θα
πέσουμε όλοι μαζί (ενωμένοι;) στη λίμνη Αχερουσία.
Ως σύγχρονοι άνθρωποι, ως ηθικά πρόσωπα με την ίδια γλώσσα,
θρησκεία και πολιτισμό δεν σημειώσαμε καμία πρόοδο σε ότι θεωρούνταν από τους
αρχαίους ωραίο και αληθινό.
Έφτασε ο καιρός το χρήμα να πάψει να είναι κριτήριο
επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης. Να ονειρευτούμε ξανά μια Ελλάδα πιο
φωτεινή, πιο ποιοτική, πιο πνευματική και πιο φιλική προς τους δημιουργικούς
Έλληνες.
Ας μην ξεχνάμε ότι η ευτυχία δεν είναι ποσοτικό αγαθό. Είναι
ποιοτικό, πηγάζει από μέσα μας. Την ευτυχία ή όπως αλλιώς λέγεται, άλλοι τη
βρίσκουν με το τίποτα και άλλοι την ψάχνουν μια ζωή χωρίς να τη βρούνε ποτέ.
