Στις ημέρες που ζούμε τόσο στην Ευρυτανία όσο και σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και με αφορμή τις διενεργούμενες εξελίξεις οικονομικές και θεσμικές αλλά και πολιτικές, σχετικά με τις συγχωνεύσεις Οργανισμών, Νοσοκομείων, Δημοσίων υπηρεσιών, οι φράσεις που συχνά – πυκνά ακούμε είναι «το αυτοδιοίκητο» από τη μία πλευρά και «η οικονομική κρίση» αλλά και «οι αλόγιστες δαπάνες» από την άλλη.
Είναι αλήθεια ότι …κάθε στέλεχος Δημοσίου Οργανισμού, ή οιουδήποτε άλλου Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου θα ήθελε να έχει το αυτοδιοίκητο και στην τελευταία μικρή γωνία της Ελλάδος. Kαι μάλιστα ανεξάρτητα της δυνατότητάς του να μπορεί να διαχειριστεί με επιτυχία την οικονομική κρίση στον αυτοδιοίκητο οργανισμό τον οποίο υπηρετεί ως Διοικητής, Πρόεδρος ή μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού. Είναι επίσης αλήθεια το γεγονός ότι η αυτοδιοίκηση όταν λειτουργεί ορθολογικά και οργανωμένα πολλά έχει να προσφέρει στις Τοπικές Κοινωνίες. Το ερώτημα όμως που τίθεται κάθε φορά είναι: Λειτουργεί ορθολογικά, οργανωμένα και μακριά από μικροκομματικά συμφέροντα;
Σε κάθε περίπτωση όλοι θα θέλαμε να είμαστε αυτοδιοίκητοι αλλά να πληρώνει άλλος τα οικονομικά ανοίγματά μας, τις δαπάνες μας, τις σπατάλες μας και τις αδυναμίες μας, να εισπράξουμε ως εκάστοτε Διοίκηση των παραπάνω Υπηρεσιών, οτιδήποτε δικαιούμαστε από τις οιεσδήποτε οφειλές των πολιτών που, ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ της οικονομικής της δυνατότητας να καταβάλλουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους.
Με άλλα λόγια μας αρέσει να διοικούμε τους αυτοδιοίκητους οργανισμούς αλλά να πληρώνουν άλλοι. Μας αρέσει να διεκδικούμε δικαιώματα αλλά προς Θεού να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες ή να μεταθέτουμε αυτές σε άλλους κατά κανόνα τους χαμηλότερους τη τάξει και ιεραρχία και συνήθως τους μισθοσυντήρητους υπαλλήλους τους. Κανένα Δ.Σ. δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Για όλα ευθύνονται οι άλλοι. Να μην πληρώνουμε τα οικονομικά μας βάρη αλλά να φοροδιαφεύγουμε με την ... ελπίδα και απαίτηση να πληρώνουν οι χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι.
Δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν θέλουν να δουν κατάματα ακόμη την οικονομική κρίση και την άμεση ανάγκη περιστολής των δαπανών του δημοσίου. Δυστυχώς δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι οι λέξεις «αυτοδιοίκητο» και «οικονομική κρίση» είναι λέξεις αντίρροπες, που θα λέγανε οι φυσικοί επιστήμονες. Είναι όμως αυτοί μόνο οι λόγοι που θέλουμε το αυτοδιοίκητο ή είναι και άλλοι;
Δυστυχώς η Ελλάδα από της απελευθερώσεώς της από τον Τουρκικό ζυγό και μέχρι σήμερα ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ με εσφαλμένες κοινωνικές αντιλήψεις και νοοτροπίες. Οργίαζε και οργιάζει ακόμη το «ρουσφέτι» οργίαζε και οργιάζει ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων. Είχαμε μέχρι χθες αθρόες προσλήψεις και διορισμούς στο Δημόσιο και τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου χωρίς κριτήρια, χωρίς να υπάρχουν άμεσες υπηρεσιακές ανάγκες, χωρίς σε κάθε περίπτωση να υπάρχει μέτρο και έλεγχος, χωρίς τελικά να γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά.
Και κάποια στιγμή είδαμε μπροστά μας ένα υδροκέφαλο Κράτος με υπαλλήλους αμέτρητους και άγνωστους στην κυριολεξία κάθε λογής ειδικότητας και σε κάθε Υπουργείο. Φθάσαμε να μην γνωρίζουμε ως …….. οργανωμένο Κράτος πόσους τέλος πάντων υπαλλήλους έχουμε. Και τούτο διότι οι αθρόοι και παράνομοι διορισμοί εγίνονταν σωρηδόν και ιδιαίτερα χωρίς συνετή αξιοποίηση ολοκλήρου αυτού του ανθρωπίνου δυναμικού.
Τώρα που βλέπουμε το «πελατειακό κράτος» να διαλύεται μας κακοφαίνεται γιατί χάνονται τα τελευταία προπύργια της «λαμογιάς» και της διαφθοράς αλλά και της στενής πελατειακής σχέσης του κάθε βουλευτή με τον ψηφοφόρο – πελάτη του. Βλέπουμε και ακούμε βουλευτές να παίρνουν πρωτοβουλίες για διορισμούς και για διευκολύνσεις, να αναλαμβάνουν ευθύνες, που δεν έχουν αλλά στο τέλος να μην μετανιώνουν για τα ατοπήματά τους, προπαντός όμως να μην αναλαμβάνουν ούτε καν την πολιτική ευθύνη και συχνά – πυκνά να επαναλαμβάνουν τα ίδια πολιτικά λάθη. Το θέμα της παραίτησής τους είναι γι’ αυτούς άγνωστη λέξη πόσω μάλλον πράξη ευθιξίας. Αλλά και όταν κάποιοι παραιτούνται να εισπράττουν τα παράπονα του «πελατειακού τους περιγύρου».
Τελικά και συμπερασματικά τι θέλουμε; Το αυτοδιοίκητο έστω και αν είναι πελατειακό ή έστω και αν αδυνατούμε να λειτουργήσουμε λόγω ελλείψεως του αναλόγου στελεχιακού δυναμικού καθώς και πόρων αφού τα μέλη των Δ.Σ. ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ή η περιστολή των ασκόπων δαπανών του Δημοσίου για να αποφευχθεί η παραπέρα οικονομική κατάπτωσή μας;
Ας αποφασίσουμε επιτέλους αλλά με γνώμον το Κοινωνικό και όχι το ατομικό συμφέρον.
