Δυστυχώς στην εποχή μας έχει υποβαθμιστεί η κοινωνική και μορφωτική σημασία του διαλόγου. Πολύς λόγος γίνεται για διάλογο, πλουραλισμό, δημοκρατία, ελευθερία απόψεων, και επικρατεί μονόλογος, δογματισμός, ισχυρογνωμοσύνη, μισαλλοδοξία, προκατάληψη.
Είναι ανάγκη από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι με τη λέξη διάλογο εννοούμε κάθε σοβαρή προσπάθεια που κάνουν δύο ή περισσότερα μέρη να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, να αμβλύνουν τις οξυμένες σχέσεις τους, να αλληλογνωριστούν, να εμπεδώσουν ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και συνεργασίας, να επιλύσουν τα προβλήματα και να παγιώσουν την ειρήνη.
Έτσι οι διαλεγόμενοι διαφωνούν και προβληματίζονται, ελέγχουν και κρίνουν, συνθέτουν θέση και αντίθεση, εξετάζουν τα θέματα πολύπλευρα και οδηγούνται στην αλήθεια και στη λύση. Προσέρχονται στο διάλογο με προθυμία να πεισθούν και επιθυμία να πείσουν. Μονόδρομος, λοιπόν, ο διάλογος για την επίλυση των διεθνών διαφορών, των διακρατικών διενέξεων, των εσωτερικών προβλημάτων των κρατών. Μέσο επίλυσης διαφορών, επίτευξη ανεβασμένης βαθμίδας πολιτισμού, συντελεστής για την παγίωση της ειρήνης.
Η ένταση στις σχέσεις των κρατών ξεφεύγει ολοένα από τον έλεγχο της λογικής και του διαλόγου και ο πολίτης γίνεται καθημερινά ένας τραγικός θεατής στο παγκόσμιο προσκήνιο της επικαιρότητας, που χρωματίζεται ιδιαίτερα από εκδηλώσεις βίας και βαρβαρισμού. Τελευταίως η απόπειρα για την πραγματοποίηση διαλόγου μεταξύ κοινωνικών, πολιτικών, κομματικών, κυβερνητικών, συνδικαλιστικών παραγόντων της δημόσιας ζωής της χώρας μας, δημιουργεί αισιοδοξία για την επίτευξη κοινωνικής συνοχής, επικοινωνίας και ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων.
Ευελπιστούμε ότι κανένα από τα διαλεγόμενα μέρη δε θα διανοηθεί να υπονομεύσει το διάλογο με προαποφασισμένες αδιάλλακτες θέσεις, συντεχνιακά συμφέροντα, αχαλίνωτο ατομισμό και αμετάπειστο αυταρχισμό. Και βέβαια, δεν μπορούν να είναι διαπραγματεύσιμα κεκτημένα, τα οποία περιόρισαν τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες, εκτόνωσαν εκρηκτικές καταστάσεις και συνέτειναν στην άμβλυνση των αγκυλώσεων που δημιουργούν τα παραμορφωμένα από την αδιαλλαξία συμφέροντα.
Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και η Ευρυτανία απαιτούν την καθιέρωση διαλόγου για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη συλλογική προσπάθεια. Αρκεί ο διάλογος να είναι ειλικρινής, ισότιμος, δημοκρατικός, καλόπιστος, πειστικός, ελεύθερος. Αλλιώς καταντά κατ’ επίφαση διάλογος που διευρύνει το χάσμα και ελαχιστοποιεί τα οφέλη. Στις μέρες μας, που τα προβλήματα είναι αυξημένα, ο διάλογος θα πρέπει να απομείνει το μοναδικό μέσο επίλυσης των διαφορών και ανίχνευσης της αλήθειας.
Είναι ανάγκη από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι με τη λέξη διάλογο εννοούμε κάθε σοβαρή προσπάθεια που κάνουν δύο ή περισσότερα μέρη να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, να αμβλύνουν τις οξυμένες σχέσεις τους, να αλληλογνωριστούν, να εμπεδώσουν ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και συνεργασίας, να επιλύσουν τα προβλήματα και να παγιώσουν την ειρήνη.
Έτσι οι διαλεγόμενοι διαφωνούν και προβληματίζονται, ελέγχουν και κρίνουν, συνθέτουν θέση και αντίθεση, εξετάζουν τα θέματα πολύπλευρα και οδηγούνται στην αλήθεια και στη λύση. Προσέρχονται στο διάλογο με προθυμία να πεισθούν και επιθυμία να πείσουν. Μονόδρομος, λοιπόν, ο διάλογος για την επίλυση των διεθνών διαφορών, των διακρατικών διενέξεων, των εσωτερικών προβλημάτων των κρατών. Μέσο επίλυσης διαφορών, επίτευξη ανεβασμένης βαθμίδας πολιτισμού, συντελεστής για την παγίωση της ειρήνης.
Η ένταση στις σχέσεις των κρατών ξεφεύγει ολοένα από τον έλεγχο της λογικής και του διαλόγου και ο πολίτης γίνεται καθημερινά ένας τραγικός θεατής στο παγκόσμιο προσκήνιο της επικαιρότητας, που χρωματίζεται ιδιαίτερα από εκδηλώσεις βίας και βαρβαρισμού. Τελευταίως η απόπειρα για την πραγματοποίηση διαλόγου μεταξύ κοινωνικών, πολιτικών, κομματικών, κυβερνητικών, συνδικαλιστικών παραγόντων της δημόσιας ζωής της χώρας μας, δημιουργεί αισιοδοξία για την επίτευξη κοινωνικής συνοχής, επικοινωνίας και ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων.
Ευελπιστούμε ότι κανένα από τα διαλεγόμενα μέρη δε θα διανοηθεί να υπονομεύσει το διάλογο με προαποφασισμένες αδιάλλακτες θέσεις, συντεχνιακά συμφέροντα, αχαλίνωτο ατομισμό και αμετάπειστο αυταρχισμό. Και βέβαια, δεν μπορούν να είναι διαπραγματεύσιμα κεκτημένα, τα οποία περιόρισαν τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες, εκτόνωσαν εκρηκτικές καταστάσεις και συνέτειναν στην άμβλυνση των αγκυλώσεων που δημιουργούν τα παραμορφωμένα από την αδιαλλαξία συμφέροντα.
Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και η Ευρυτανία απαιτούν την καθιέρωση διαλόγου για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη συλλογική προσπάθεια. Αρκεί ο διάλογος να είναι ειλικρινής, ισότιμος, δημοκρατικός, καλόπιστος, πειστικός, ελεύθερος. Αλλιώς καταντά κατ’ επίφαση διάλογος που διευρύνει το χάσμα και ελαχιστοποιεί τα οφέλη. Στις μέρες μας, που τα προβλήματα είναι αυξημένα, ο διάλογος θα πρέπει να απομείνει το μοναδικό μέσο επίλυσης των διαφορών και ανίχνευσης της αλήθειας.
