Γράφει ο Γιάννης Σκαρπής
Το απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1942 ένα ένοπλο τμήμα 15 ψειριασμένων ανδρών κάνει την εμφάνισή του στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Αρχηγός της φαίνετε να είναι ένας ρακένδυτος, με καθόλου ρωμαλέο παρουσιαστικό. Ο κ. Θανάσης Κλάρας κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση του με τον πρώιμο ΕΛΑΣ και με το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, κηρύσσει την επανάσταση του κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Το νέο ’21, όπως το ονομάζει…
Αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν καλοί, εμείς θα γίνουμε καλύτεροι, συχνά έλεγε.
Με πύρινους λόγους για λευτεριά και ισότητα, από χωριό σε χωριό και με πράξεις μεγάλης θέλησης και εγκράτειας, ο Άρης συντάσσει το αντάρτικο. Τον μεγαλύτερο εθελοντικό στρατό που γνώρισε η Ελλάδα. Με την αύξηση της δύναμη του ΕΛΑΣ, ο Βελουχιώτης ανέλαβε ηγετική θέση και η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου τη νύχτα 25-26 Νοεμβρίου 1942, που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία ανταρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ υπό τον Βελουχιώτη, του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Άγγλων αξιωματικών.
Ακολούθησε τον Δεκέμβριο του 1942 η επιτυχία του κατά τη σύγκρουση του με το ιταλικό σύνταγμα στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας και σειρά άλλων επιχειρήσεων. Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των ανταρτικών ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου, καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να την εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων που δεν καρποφόρησε ποτέ.
Με το πέρασμα των μηνών η Ηπειρωτική Ελλάδα ελευθερώνεται. Μεγάλες πόλεις πέφτουν στα χέρια αυτού του γενναίου και συνάμα ταπεινού στρατού, που παλεύει με τα ίδια ιδανικά, με την ίδια ελπίδα, όπως οι ήρωες του ’21. χέρι – χέρι με τις μεγάλες επιτυχίες συμπορεύεται και γιγαντώνεται, όμως κάτι το οποίο το Ελληνικό χώμα γνωρίζει πολύ καλά. Το αδελφικό αίμα!
Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά η γάγγραινα των μεγάλων δυνάμεων δεν λέει να αφήσει την Ελληνική γη να ανθήσει ελεύθερη. Οι ντόπιοι λακέδες τους, οι καθοδηγητές των γραφείων και οι εθνάρχες της πλάκας οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό έναν λαό που παρόλο η κυβέρνηση του λίγα χρόνια πριν συνθηκολόγησε, αυτός δεν ηττήθηκε ποτέ! Λες και έπρεπε ο Έλληνας να διαλέξει χρώμα για τον νταβά του, κόκκινο ή μαύρο!
Για άλλη μια φορά η ελπίδα για ανεξαρτησία και πραγματική ελευθερία έσβησε. Και οι ευτυχισμένοι καιροί, όπου οι λαοί δεν θα είναι σκλάβοι των αιμοβόρων ξένων τυράννων τους χάθηκαν. Χάθηκαν σαν σύννεφα που τα φυσά ένας δυνατός παγωμένος άνεμος μες στο κατακαλόκαιρο.
Χάθηκαν οι αγώνες και οι θυσίες του περήφανου και βασανισμένου Ελληνικού λαού εναντίον του Φασισμού και του Ναζισμού! Η στεντόρεια φωνή του Άρη, του Σαράφη, του Καραγιώργη και του Μπελογιάννη! Οι κραυγές των ηρωικών Καλαβρύτων, του Διστόμου και των άλλων αιματοποτισμένων χώρων, που σκεπάζουν τα ιερά οστά των χιλιάδων νεκρών του Εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα!
Ε, λοιπόν, ανάθεμα και κατάρα στους καπηλευτές των αγώνων του Ελληνικού Λαού, που το μόνο που μας άφησαν να θυμίζει τα χρόνια της έστω και λίγο ελεύθερης Ελλάδας είναι μνημεία. Μνημεία καλυμμένα με το θρήνο των πεσόντων του 1941-1945. Των Ηρώων που τους έκλεψαν με το έτσι θέλω την πατρίδα που ελευθέρωσαν με το αίμα τους! Γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, για μας! Των Ηρώων που χάθηκαν με ένα γιατί στα χείλη τους.
Μα ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά οι Ήρωες των άπαρτων βουνών, μέσα από τους τάφους τους περιμένουν μιαν απάντηση.
Τιμή στους αγνούς αγωνιστές αυτού του τόπου που έδωσαν τη ζωή τους για το όραμα ενός καλύτερου κόσμου.
Με αφορμή την επέτειο...
