Σε πρόσφατο ταξίδι μου στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης, σε μια κωμόπολη πέντε χιλιάδων κατοίκων, διαπίστωσα και επιβεβαίωσα την αλήθεια της επικεφαλίδας.
Διδάχθηκα και έλπισα ότι δεν χάθηκε το λήμμα, ότι υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι, υπάρχουν Κυρηναίοι και καλοί Σαμαρείτες που επιχέουν έλαιον στις πληγές των συνανθρώπων τους, που τείνουν «ευήκοον ους» στον ανθρώπινο πόνο, που δεν φορούν τη μάσκα της υποκρισίας, που αποφεύγουν την επίπλαστη ευγένεια.
Συνάντησα την εκλεκτή οικογένεια του Νίκου Κουτρουμπέλη (τηλ. 6942958809, Κ. Παλαμά 35), πολυμελή οικογένεια που απαρτίζεται από τη σύζυγο, την κόρη Ανδρομάχη, το γαμπρό Λουκά και τέσσερα εγγόνια, με παράδοση πολυετή στη θεραπεία παθήσεων του μυοσκελετικού συστήματος, με θητεία στην έμπρακτη αγάπη, ευγένεια, προσήνεια και ανεπιτήδευτη, απροσποίητη και ειλικρινή συμπεριφορά, με αυθορμητισμό και προπάντων ανθρωπιά, που εξικνούνται μέχρι αυταπάρνησης. Τους συγχαίρω και τους επαινώ δημοσίως.
Μετά από μια τέτοια εμπειρία και ανακάλυψη Ανθρώπων με επίγνωση του χρέους, ενισχύεται η άποψη ότι υπάρχουν ακόμα υγιείς δυνάμεις και κύτταρα στην κοινωνία μας, που αντιστέκονται στη βίαιη ισοπέδωση των αξιών μιας ποιοτικής ζωής, που παραμένουν αμετακίνητοι στις επάλξεις του καθήκοντος. Έτσι το καθήκον γίνεται η σκιά που μας ακολουθεί παντού. Γίνεται επιταγή που επιβάλλει η κοινωνικότητα στην ατομικότητα, η δε εκπλήρωσή του δεν είναι μια απλή κοινωνική υποχρέωση, αλλά εκούσια κατάφαση του ηθικού δέοντος. Είμαστε Άνθρωποι όταν γινόμαστε συνάνθρωποι.
Είναι καιρός να δώσουμε ανθρώπινη ποιότητα και ανθρώπινο ρυθμό στη ζωή μας κάνοντας οδηγό μας την προτροπή του Μακρυγιάννη «Ας μη λέμε εγώ, ας λέμε εμείς». Μέσα σε αυτό το «εμείς» το πανανθρώπινο δε χάνεται, το «εγώ» απεναντίας ουσιώνεται, καταξιώνεται, πλαταίνει και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο, προπηλακίζοντας την αδιαφορία.
Για τους εθελοτυφλούντες, που νομίζουν ότι ο κόσμος τελειώνει στην εξώπορτα του σπιτιού τους, ίσως καλύτερη απάντηση να μην υπάρχει από τους στίχους του Τζων Ντόουν: «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος είναι και δικός σου θάνατος. Γι’ αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Διδάχθηκα και έλπισα ότι δεν χάθηκε το λήμμα, ότι υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι, υπάρχουν Κυρηναίοι και καλοί Σαμαρείτες που επιχέουν έλαιον στις πληγές των συνανθρώπων τους, που τείνουν «ευήκοον ους» στον ανθρώπινο πόνο, που δεν φορούν τη μάσκα της υποκρισίας, που αποφεύγουν την επίπλαστη ευγένεια.
Συνάντησα την εκλεκτή οικογένεια του Νίκου Κουτρουμπέλη (τηλ. 6942958809, Κ. Παλαμά 35), πολυμελή οικογένεια που απαρτίζεται από τη σύζυγο, την κόρη Ανδρομάχη, το γαμπρό Λουκά και τέσσερα εγγόνια, με παράδοση πολυετή στη θεραπεία παθήσεων του μυοσκελετικού συστήματος, με θητεία στην έμπρακτη αγάπη, ευγένεια, προσήνεια και ανεπιτήδευτη, απροσποίητη και ειλικρινή συμπεριφορά, με αυθορμητισμό και προπάντων ανθρωπιά, που εξικνούνται μέχρι αυταπάρνησης. Τους συγχαίρω και τους επαινώ δημοσίως.
Μετά από μια τέτοια εμπειρία και ανακάλυψη Ανθρώπων με επίγνωση του χρέους, ενισχύεται η άποψη ότι υπάρχουν ακόμα υγιείς δυνάμεις και κύτταρα στην κοινωνία μας, που αντιστέκονται στη βίαιη ισοπέδωση των αξιών μιας ποιοτικής ζωής, που παραμένουν αμετακίνητοι στις επάλξεις του καθήκοντος. Έτσι το καθήκον γίνεται η σκιά που μας ακολουθεί παντού. Γίνεται επιταγή που επιβάλλει η κοινωνικότητα στην ατομικότητα, η δε εκπλήρωσή του δεν είναι μια απλή κοινωνική υποχρέωση, αλλά εκούσια κατάφαση του ηθικού δέοντος. Είμαστε Άνθρωποι όταν γινόμαστε συνάνθρωποι.
Είναι καιρός να δώσουμε ανθρώπινη ποιότητα και ανθρώπινο ρυθμό στη ζωή μας κάνοντας οδηγό μας την προτροπή του Μακρυγιάννη «Ας μη λέμε εγώ, ας λέμε εμείς». Μέσα σε αυτό το «εμείς» το πανανθρώπινο δε χάνεται, το «εγώ» απεναντίας ουσιώνεται, καταξιώνεται, πλαταίνει και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο, προπηλακίζοντας την αδιαφορία.
Για τους εθελοτυφλούντες, που νομίζουν ότι ο κόσμος τελειώνει στην εξώπορτα του σπιτιού τους, ίσως καλύτερη απάντηση να μην υπάρχει από τους στίχους του Τζων Ντόουν: «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος είναι και δικός σου θάνατος. Γι’ αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
