του Ρούντι Ρινάλντι
Το παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ του καλοκαιριού και η είσοδος του δυτικού κόσμου στην «διπλή ύφεση», τίναξαν στον αέρα σχεδιασμούς, αποφάσεις, συμμαχίες, πολιτικές. Η πιο πληγείσα περιοχή είναι, φυσικά, η Ευρωζώνη και αυτό φάνηκε καθαρά από την ουσιαστική ακύρωση των αποφάσεων της συνόδου της 21ης Ιουλίου, που τόσο ενθουσιασμό είχαν προκαλέσει στην ελληνική κυβέρνηση.
Έτσι, σε μεγάλο βαθμό, το τι θα γίνει και πώς θα γίνει στην Ελλάδα θα καθοριστεί από τις διεθνείς και κυρίως ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Στο εσωτερικό μέτωπο η απώλεια κάθε ελέγχου στην οικονομία -που για τρίτη χρονιά είναι σε ύφεση- και η αποτυχία όλων των μνημονιακών συνταγών (άλλωστε προς τη χρεοκοπία οδηγούσαν εξ αρχής) δημιουργεί σε συνδυασμό με την πορεία της ευρωπαϊκής κρίσης, νέα δεδομένα και νέες επιλογές για το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, την τρόικα, την κυβέρνηση και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο.
Η κρίση της Ευρωζώνης και οι σχεδιασμοί, κυρίως των Γερμανών υπευθύνων, τροφοδοτούν πολλαπλά σενάρια και νέες επιλογές που θα επηρεάσουν άμεσα το τι θα γίνει και στον τόπο μας.
Η οικονομική κατάρρευση, οι συνταγές για τήρηση των όρων του Μνημονίου, η σχεδιαζόμενη έξοδος ή η απειλή εξόδου από το ευρώ, η σύγκλιση του πολιτικού κόσμου σε φόρμουλες συναίνεσης και συγκυβέρνησης, είναι το νέο σκηνικό πάνω στο οποίο θα δρομολογηθούν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, πάνω στο οποίο θα προβληθούν διλήμματα και θα τεθούν επιλογές κ.λπ.
Με εκλογές ή χωρίς, το σκηνικό θα είναι πολύ μαύρο για το λαό: Όλες οι εξελίξεις και τα σενάρια που απεργάζονται, είτε οι δανειστές είτε όσοι δουλεύουν για αυτούς στο εσωτερικό και ξεπουλούν τη χώρα, οδηγούν σε μια δραματική φτωχοποίηση του λαού, διάλυση της οικονομίας, βίαιη ρευστοποίηση κοινωνικών κατηγοριών. Η ανεργία θα ξεπεράσει το 20% και θα κατεδαφιστεί όλος ο δημόσιος τομέας. Θα είναι o χειρότερος χειμώνας των τελευταίων δεκαετιών και καμία από τις «λύσεις» που ετοιμάζουν τρόικα και πολιτικός κόσμος δεν θα το αποτρέψει.
Οι αγώνες ενάντια σε όλες τις εκδοχές της φτωχοποίησης, έτσι και αλλιώς θα δοθούν. Το ζήτημα είναι ο προσανατολισμός. Με αμυντική στάση, με αποσπασματικές αντιστάσεις που αρνούνται απλά και μόνο τα μέτρα, δεν αναχαιτίζεται ο εξανδραποδισμός της χώρας. Η ανάσχεση μπορεί να γίνει μόνο συνολικά, αλλάζοντας επίπεδο.
Η επιβίωση δεν αφορά μόνο επιμέρους πληττόμενους κλάδους ή φτωχοποιούμενα - συνθλιβόμενα στρώματα, αφορά σύμπασα την κοινωνία. Μεταστρέφεται σε ανάγκη εθνικής επιβίωσης και γίνεται επιτακτικό, πασιφανές αίτημα. Για να τελεσφορήσει πρέπει να συνδεθεί με την αριστερή στρατηγική, ώστε και αυτή με τη σειρά της να αποκτήσει πραγματικό νόημα.
Τα μηνύματα από τα πανεπιστήμια, τους κλάδους που δεν θα πληρώσουν το 23% του ΦΠΑ, από τη διάχυτη ριζοσπαστικοποίηση, είναι σαφή και ελπιδοφόρα.
Ας κάνει, λοιπόν, και η Αριστερά το δικό της καθήκον.
