Ρώτησα χθες το μεσημέρι σαν πήγαμε μαζί τον μπάρμπα Πάνο Μάκκα, στη Μισιανή Ράχη πάνω από τη Σκαμνιά να μαζέψουμε τα πρόβατα, πως λένε το μεγάλο κριάρι που καμάρωσα να πηγαίνει μπροστά στο κοπάδι και με ξάφνιασε με το όνομα που άκουσα…
«Αυτός είναι ο Γάλλος μου», μου είπε χαμογελώντας με νόημα…
Έχοντας ακούσει κατά καιρούς διάφορα ονόματα γι’ αυτά τα περήφανα ζωντανά, ονόματα που συνάδουν με την εμφάνισή τους κυρίως και το χρώμα, θα περίμενα να ακούσω κάτι σαν Μπέλλος (άσπρος), Σιούτος (χωρίς κέρατα) αλλά αυτό το Γάλλος δεν μου πήγαινε καθόλου καλά στο αυτί. Βλέποντας με να δυσπιστώ, ο μπάρμπα Πάνος μου είπε πως τον είπε έτσι γιατί είναι γιός μιας από τις δυο γαλλικές («Γαλλίδες» της λέει) προβατίνες που πήρε να βελτιώσει, όπως είπαν οι κτηνίατροι, το κοπάδι του. Μου τις έδειξε ανάμεσα στις εγχώριες δικές μας και όντως ξεχώριζαν από το πυκνό μαλλί που είχαν στις πλάτες τους.
«Είδες βελτίωση;» τον ρώτησα; «Μπα…» μου απάντησε, «μπορεί να βγάζουν περισσότερο γάλα από τις δικές μας αλλά είναι αραιό πολύ, δεν πήζει όπως είμαστε μαθημένοι. Και κρέας έχουν περισσότερο αλλά πάλι δεν μοιάζει με τα δικά μας πρόβατα. Αντιθέτως είναι πιο βολικές στην τροφή και βοσκάνε όπου να’ ναι, ακόμα και παλιόχορτα μπορούν να φάνε. Άσε που δεν λογαριάζουν καθόλου το νερό και πίνουν όπου βρουν, ακόμα και βρώμικο ενώ οι δικές μας προβατίνες, ούτε να το μυρίσουν καταδέχονται άμα δουν πως πατήσει ή πιεί άλλο πράμα στη γούρνα. Χώρια που μας στοίχισαν χρυσές να έρθουν εδώ από τη Γαλλία…».
Πήγα να τον ρωτήσω γιατί τα κρατάει, αλλά δεν προχώρησα γιατί ως καλός κτηνοτρόφος θα απολογούνταν πως δεν ήθελε να τις χαλάσει και τους έδωσε μια ευκαιρία να αλλάξουν λιγάκι και να συμμορφωθούν με αυτά που βρήκαν και όχι αυτά που ήξεραν. Γι’ αυτό και κράτησε το αρνί για κριάρι ελπίζοντας πως μια μέρα οι απόγονοί τους θα εξελληνιστούν πλήρως και θα κρατήσουν τα καλύτερα χαρακτηριστικά και από τις δυο ράτσες.
Ο «Γάλλος» έχει αναλάβει αυτό το ρόλο στο κοπάδι και ανεξάρτητα από την ευρωπαϊκή καταγωγή του, είναι ένα ζώο που ο έμπειρος σε αυτά τα πράγματα μπάρμπα Πάνος έχει εμπιστοσύνη και γι’ αυτό τον καμαρώνει σαν το αίμα του να κρατάει ακόμα από τα κοπάδια του πατέρα του και όλων των προγόνων που κυνηγημένοι κάποτε από την Ήπειρο, βρήκαν καταφύγιο και ρίζωσαν στις ρεματιές των Αγράφων, ημέρωσαν τις κορφές για να ζήσουν…
