Πάγωνε για λίγες μέρες ένα κομμάτι της, δεν αργούσαν όμως οι βροχές και οι νοτιάδες να λιώσουν τον πάγο κι έτσι πολύ γρήγορα αποκαθίσταντο τα πράγματα και η ζωή της λίμνης συνέχιζε όπως ήταν πάντοτε.
Θα μπορούσα βέβαια να φτιάξω ένα μεγάλο κείμενο αλλά αυτό θα μας έτρωγε πολύ χρόνο γιατί θα ήθελε πολύ κέντημα και στόλισμα, πράγμα το οποίο θα γίνει πολύ σύντομα γιατί θα αποτελέσει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο σε ότι γράφω για τη λίμνη Πλαστήρα και πρόκειται να συγκεντρωθούν σύντομα σε ένα τόμο. Γι’ αυτό απόψε θα περιοριστώ σε λίγες φωτογραφίες από διάφορα σημεία της λίμνης που βρίσκεται ο πάγος καθώς και άλλα ενδιαφέροντα γύρω από το φαινόμενο.
Ήταν μια εμπειρία σπάνια για όποιον πρόλαβε να το κάνει αυτές τις ημέρες το γύρο της παγωμένης λίμνης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε η πλευρά του φράγματος, στη Μούχα που τα νερά είναι κοντά στο δρόμο και το τοπίο έμοιαζε σαν αρκτική θάλασσα και βεβαίως το πανόραμα από το Νεχώρι που τα σπίτια του ήταν σκεπασμένα με πάνω από ένα μέτρο χιόνι. Το ίδιο ήταν και στον Μπελοκομύτη που είναι από τα ψηλότερα χωριά στην περιοχή.
Σαν μεγάλη πίστα πατινάζ για πάγο ήταν όμως και η πλάζ του Λαμπερού, όπου πάνω από τα παγωμένα νερά είχε πέσει και λίγο φρέσκο χιόνι και όλη η επιφάνεια ως το κέντρο της λίμνης ήταν σαν είχε πασπαλιστεί με ζάχαρη άχνη. Πουθενά δεν φαίνονταν κανένα σημάδι, ούτε από πουλιά πάνω στον πάγο όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις σε άλλες λίμνες του βορά ,γιατί όπως μας είπε ο μπάρμπα Λάμπρος Εγγλέζος, εξαίρετος αμπελουργός, σπουδαίος ψαράς και απόμαχος κυνηγός από την Καστανιά, τα παπιά και τα άλλα πουλιά προτιμάνε την αναγεννημένη Κάρλα όπου βρίσκουν ευκολότερα τροφή στα γύρω χωράφια.
Η παγωμένη λίμνη έγινε για λίγες μέρες ένας ιδιαίτερος προορισμός απόλαυσης αλλά και γνωριμίας με το ελληνικό τοπίο που σπάνια συμβαίνουν τέτοιας μεγάλης κλίμακας φαινόμενα, όπως του πάγου και οπωσδήποτε προβληματίζουν τους κατοίκους που μένουν μόνιμα εκεί και θυμούνται ανάλογες καταστάσεις, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν. Τότε όμως ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα και παρά τις δυσκολίες που είχαν στην επικοινωνία, είχαν ως ένα βαθμό εξασφαλίσει την επάρκεια των βασικών αγαθών και βεβαίως τότε υπήρχε ακόμη σε κάθε χωριό μια δυνατή κοινότητα ανθρώπων που μπορούσε να αντιμετωπίσει όποιο έκτακτο πρόβλημα προέκυπτε σε κάποιο μέλος της.
Τώρα τα περισσότερα χωριά είναι σχεδόν έρημα και μόνο σε ορισμένα μπορεί κάποιος να δει κανένα τζάκι να καπνίζει και ακόμα να λειτουργεί καφενείο όπου βρίσκουν καταφύγιο και παρέα, όσοι δεν λένε να αφήσουν τα χωριά των Αγράφων να πάνε να ξεχειμωνιάσουν στον κάμπο και στις πόλεις. Ακρίτες μιας ζωής που κοντεύει να ξεχάσει η Ελλάδα που παλεύει να βρει ένα δρόμο εξόδου από την κρίση και δεν μπορεί να εννοήσει πως δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ, γιατί παντού υπάρχουν ακόμη σημάδια που μας οδηγούν στην εποχή που όλα ξεκινούσαν από την αρχή για το νοικοκύρεμα του τόπου και την προκοπή έστω και μια ιδιότυπη ανάγνωση του τοπίου που κοιμάται κάτω από το βαρύ χιόνι.
