Αιτωλοακαρνάνες, κάτοικοι Αθήνας, φίλοι της Ευρυτανίας και του Μαράθου, βάπτισαν το δευτερότοκο γιο τους στους Άγιους Ταξιάρχες.Εντάξει ούτε πέντε μηνών δεν είμαι ακόμα, δεν ξέρω να γράφω, αλλά ακούω βρε αδερφέ! Σε αυτά τα απαίσια διαμερίσματα-κοτέτσια της Αθήνας που με στρίμωξαν οι γονείς μου μετά το μαιευτήριο ,
κάτι παράξενες λέξεις έπεφταν στις κουβέντες τους κάθε βράδυ, λίγο πριν κοιμίσουν εμένα και τη μεγαλύτερη αδερφή μου. Ευρυτανία, Καρπενήσι, Άγραφα, Προυσσός, Πάνταβρέχει, Βελούχι, Τατάρνα, Καλιακούδα, Αγραφιώτης, Μάραθος και άλλες πολλές…Δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά δεν έδινα και πολύ σημασία γιατί «εμείς τα μικρά παιδιά» ποτέ δεν σας καταλάβαμε εσάς τους μεγάλους!
Επίμονα όμως τον τελευταίο καιρό οι λέξεις Μάραθος, Άγιοι Ταξιάρχες, Άγραφα, Κατσαντώνης, ΠαπαΒασίλης, βάπτιση, νονά και άλλες, ακούγονταν πολύ στο σπίτι μας. Και πάλι δεν έδωσα σημασία γιατί νόμισα ότι οι γονείς μου «πήραν πάλι τα βουνά» όπως έκαναν συνήθως . Σε μια από τις τελευταίες εξορμήσεις τους, κουβάλησαν και μένα μαζί τους, αλλά ήταν μακριά και πώς να σας στο πω, κουράστηκα λιγάκι, όπως και η αδερφούλα μου. Ήταν Σάββατο, 22 του Σεπτέμβρη! Αφού πέρασα βουνά και καταράχια, βρέθηκα - δεν σας λέω τι ταλαιπωρία τράβηξα για να φτάσω - σε μια πανέμορφη πλακόστρωτη πλατεία. Άκουγα φωνές, είδα παπούδες, γιαγιάδες, θείες, θείους και άλλους πολλούς να μας περιμένουν. Όλοι με μένα ασχολούνταν, αλλά και πάλι δεν πολυκαταλάβαινα, αφού ούτε πέντε μηνών δεν είμαι καλά καλά, μην το ξεχνάτε! Μια κάποια στιγμή σαν να με παράτησαν και όλοι ασχολούνταν με κάποιον Κατσαντώνη.
Μιλάω φυσικά για τον ιστορικό, Μάραθο των Αγράφων! Ένα μικρό χωριό, κρεμασμένο σε μια χαράδρα. Και γύρω γύρω οι ελατοσκέπαστες βουνοκορφές των Αγράφων . Πραγματικό στολίδι! Άγνωστο δυστυχώς ακόμα και στους Ευρυτάνες. Αλλά, πώς προέκυψε και οι γονείς μου επέλεξαν αυτόν τον δύσκολο προορισμό για την βάπτισή μου;
Ήταν Χριστούγεννα του 2007 όταν οι δυο τους επισκεπτόμενοι τα Άγραφιώτικα βουνά - σας είπα από πολύ νωρίς παίρνουν τα βουνά-αποφάσισαν παρόλο που χιόνιζε αρκετά και είχε αρχίσει να νυχτώνει, αντί να γυρίσουν στο Καρπενήσι από τις άκρες του Αγραφιώτη ποταμού , να ακολουθήσουν από το χωριό Αγραφα την παράκαμψη προς Μάραθο. Λίγο απερίσκεπτη η επιλογή τους και οι φίλοι τους στα Άγραφα, τους είχαν προειδοποιήσει: «Κανείς δεν περνάει τη Σπανορούλα Δεκέμβρη μήνα, μην κάνετε αποκοτιές!» και φαίνεται ότι είχαν δίκιο. Αφού πέρασαν δύσκολα «το πριόνι» στον Κοκοτό, λίγο πριν φτάσουν στο Μάραθο ανακάλυψαν πως ο δρόμος είχε κλείσει λόγω κατολίσθησης. Νύχτα και με παγωμένο τον δρόμο, το να επιστρέψουν στα Άγραφα ήταν αδύνατο. Άφησαν λοιπόν το αυτοκίνητο και πήγαν στο χωριό με τα πόδια. Λιγοστά τα τζάκια που κάπνιζαν και θαμπό, το μοναδικό φώς που έφεγγε στον καφενέ, στην άκρη της πλατείας. Οι λιγοστοί θαμώνες στο καφενείου του μπάρμπα Χρήστου Πεσλή παραξενεύτηκαν βλέποντας το άγνωστο ζευγάρι και άρχισαν να διαγκωνίζονται ποιος θα τους κεράσει πρώτος. Πραγματικά, σε κάποια τέτοια μέρη, ανέγγιχτα από τον σύγχρονο «πολιτισμό», μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημαίνουν οι λέξεις φιλοξενία και φιλότιμο. Όλοι προσφέρθηκαν να φιλοξενήσουν τους δύο επισκέπτες και όταν αυτοί αρνήθηκαν για να μην τους γίνουν βάρος, έτρεξαν να ετοιμάσουν τον σχεδόν εγκατελειμένο δημοτικό ξενώνα προκειμένου να γίνει κατάλυμα ικανό να διαμείνουν ο Κώστας και η Σπυριδούλα, οι γονείς μου. Ο ενενηντάχρονος μπάρμπα Ταξιάρχης Πεσλής, έφερε τα κλειδιά, ο Φώτης Πεσλής και ο πατέρας του Παναγιώτης έφεραν κουβέρτες και ηλεκτρικά σώματα θέρμανσης, κάποιοι άλλοι έφτιαξαν τα κρεβάτια και έτοιμο το δωμάτιο του ξενώνα!Περιμένοντας να ανοίξει ο δρόμος, οι δύο ξένοι έμειναν σχεδόν δύο μέρες στο Μάραθο, έφαγαν και ήπιαν, χωρίς ο μπάρμπα Χρήστος - ο ιδιοκτήτης του καφενείου -να δεχτεί ούτε ένα ευρώ! Επιπλέον, είχαν και την ευκαιρία να μάθουν για την σπουδαία ιστορία του τόπου και του χωριού. Φεύγοντας λοιπόν οι γονείς μου από τον Μάραθο, όταν τελικά άνοιξε ο δρόμος – αφού χαιρέτησαν και τον ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ που στέκεται περήφανα εκεί στην πλατεία - σκέφτηκαν να επιστρέψουν κάποτε και να κάνουν εκεί τους γάμους τους ή την βάπτιση σε κάποιο από τα παιδιά τους. Κράτησαν την υπόσχεσή τους και νάμαστε σήμερα εδώ, σε τούτο το χωριό σαν ένα μικρό ευχαριστώ στους λιγοστούς πια κατοίκους του. Και τους ευχαριστώ κι εγώ γι΄ αυτή τους την επιλογή γιατί πολύ μου αρέσει ο Μάραθος. Μόνο ένα παράπονο έχω : καλό το όνομα Ρωμανός αλλά να … θα ήθελα να με είχαν βγάλει Αντώνη, σαν το μεγάλο ήρωα Κατσαντώνη, που ξέρεις … αφού βγήκαμε από την ίδια κολυμβήθρα … μπορεί και να κατάφερνα να του μοιάσω έστω και λίγο…
Επειδή δεν ξέρω να γράφω, όλα αυτά τα είπα στους φίλους μου, του Ευρυτανικού Παλμού. Τη βλέπω την εφημερίδα στο σπίτι μας , γιατί ο πατέρας μου εργάστηκε για πολύ καιρό στο Καρπενήσι, αγαπάει πολύ την Ευρυτανία και θέλει να μαθαίνει νέα της . Η Ευρυτανία και ειδικά ο Μάραθος , απέκτησαν ένα ακόμα φίλο, εμένα το μικρό Ρωμανό.
Γονείς μου είναι οι Κώστας Γιολδάσης και η Σπυριδούλα Σούκη. Η σκούφια τους κρατάει από την Αιτωλοακαρνανία και μένουμε στην Αθήνα. Νονά μου είναι η Γιάννα Ραμπαούνη.
Α, ξέχασα να ευχαριστήσω και προσωπικά όλους τους Μαραθιώτες που μας βοήθησαν τη μέρα της βάπτισής μου και ιδιαίτερα τον παπά Βασίλη από το Κεράσοβο και τον αντιδήμαρχο Αγράφων που καθάρισε το δρόμο από τις πρόσφατες βροχές . (Μεγάλη μου τιμή κ Μιχόπουλε).
Για αυτό θα ανηφορίσω του χρόνου στο Μάραθο, στα Κατσαντώνεια - Κυριακή της Πεντηκοστής- να τους ξαναδώ «και να τα πούμε». Να χαιρετήσω και τον Καπετάν Αντώνη!
Σημείωση σύνταξης: Οι γονείς του μικρού Ρωμανού μας δείχνουν το δρόμο. Ειδικά στη Δυτική Ευρυτανία και στα Άγραφα. Κατάλληλες επιχειρήσεις για την εξυπηρέτηση των φίλων μας και των επισκεπτών μας , ασφαλές και καθαρό οδικό δίκτυο , διάθεση, χαμόγελο και φιλοξενία. Ποιότητα και πάνω απ΄ όλα, προσιτές τιμές. Να μην αναγκαστεί πάλι ημερήσια εφημερίδα της Αθήνας να γράψει στον τίτλο της …. «Τι Παρίσι τι Καρπενήσι», όπως έκανε πριν λίγα χρόνια σε ρεπορτάζ σχετικά με τις τιμές ,παραμονές Χριστουγεννιάτικων διακοπών.
