Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΕΛΕΝΗΣ…


Η Ελένη Κοντογιάννη ζει με τον άντρα της Βασίλη στο χωριό Καστανιά (Προυσσού) στην Ευρυτανία, ένα χωριό κρεμασμένο θαρρείς πάνω από τον δύσκολο ποταμό Κρικελοπόταμο και αριθμεί καμιά πενηνταριά μόνιμους κατοίκους, ηλικιωμένους ως επί το πλείστον που κατά κάποιο τρόπο ζουν ακόμη στον απόηχο της παραδοσιακής ζωής των ορεινών Ελλήνων.

Το ζεύγος Κοντογιάννη που οι ρίζες τους κρατάνε από το διπλανό χωριόΠρόδρομος,  έχει τέσσερα παιδιά (Γιώργος, Δημήτρης, Παναγιώτης, Αννούλα) από τα οποία, τα δυο πρώτα εργάζονται στο Καρπενήσι αλλά πηγαινοέρχονται συχνά στο χωριό και βοηθούν τον πατέρα τους που διατηρεί ένα μεγάλο κοπάδι από κατσίκια και τα άλλα δυο ζουν στη Λαμία. Φυσικά δίπλα στον Βασίλη και το κοπάδι είναι διαρκώς η Ελένη, η οποία προλαβαίνει και το νοικοκυριό και φυσικά τους κήπους με τα λαχανικά καθώς και την αυλή της που είναι γεμάτη με ωραία λουλούδια, τα περισσότερα από τα οποία ο σπόρος τους είναι παλαιός και προσαρμοσμένος απόλυτα στις κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής.
Αυτά τα έμαθα πιάνοντας προχθές κουβέντα με την Ελένη σαν την είδα να ποτίζει ένα ωραίο βασιλικό, από αυτούς που λέμε χειμωνιάτικους και με έκπληξη άκουσα πώς κρατάει τον ίδιο σπόρο που πήρε από την συγχωρεμένη πεθερά της, Σαννούλα Κοντογιάννη που έζησε όλη της τη ζωή στο κοντινό στην Καστανιά χωριό Πρόδρομος. Χοντρικά υπολογίσαμε πως πρέπει να είναι ο ίδιος σπόρος πάνω από 120 χρόνια γιατί και η Σαννούλα, τον είχε κρατήσει από τη δική της μητέρα ενώ είναι πιθανό να έχει και περισσότερη ιστορία.
Το ίδιο μου είπε πως κάνει και με τις ντομάτες, τα άλλα κηπευτικά και βέβαια με τα καλαμπόκια για τα οποία έμαθα πως καλλιεργεί ακόμη τα λεγόμενα «κοντόροκα», ήτοι ένα είδος καλαμποκιού του οποίου το ξυλώδες εσωτερικό είναι πολύ μικρό ενώ οι σπόροι του πολύ μεγάλοι, οι μεγαλύτεροι από κάθε άλλο ιθαγενή ποικιλία καλαμποκιού και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με τα υβρίδια που υποχρέωσαν οι διάφοροι προπαγανδιστές των πολυεθνικών να καλλιεργούν οι Έλληνες αγρότες για να είναι διαρκώς εξαρτημένοι από αυτές και τα φυτοφάρμακα που απαιτούνται για την καλλιέργεια τους.
Ο τρόπος που μου μίλησε η Ελένη μου με έκανε να σκεφτώ πιο σοβαρά μια ιδέα που κυκλοφορεί από καιρό τώρα στο μυαλό μου και δεν είναι άλλος από την επιστροφή στο χωριό μου και την συστηματική ενασχόλησή μου με τα χωράφια και τις καλλιέργειες παράλληλα με ότι παλεύω ακόμα στην παραπαίουσα δουλειά στα περιοδικά.  Ακούγοντας μάλιστα πως θα πάρω σύνταξη (αν υπάρχει τότε αυτός ο θεσμός) σε 13 χρόνια από τώρα, πήρα την απόφαση. Κι έτσι, οι πρώτοι σπόροι εκτός από αυτούς που έχει η μάνα μου είναι από τα κοντόροκα καλαμπόκια και το βασιλικό που πήρα από την Ελένη και από την πρώτη συγκομιδή, υπόσχομαι πως θα δώσω και σε όσους ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο...